Chis Istiks,

Literary (Submission): Down to the Wire

2/28/2020 09:45:00 PM Media Center 1 Comments

I take a deep breath. Don't look down, they said, but that's exactly what I can't stop doing. I haven't even taken a step on the rope yet. My hands are clammy, holding the pole as tightly as I can. The crowd murmurs as the next act is introduced — it's me.

The spotlight shines on where I stand on a ledge, thirty feet above the crowd. I wave my arms and offer my biggest smile. They cheer for me. I'm nervous. This is my first time performing for an audience this large, and I pray my legs and pole don't fail me.

I take a step. They say the first step you take for the crowd will feel the best. That the eyes trained on you will push you to take another step. It didn’t feel like that. My gaze travels down, past the rope.

What if I fall? I take two steps, adjust the pole in my hands, another two steps. The crowd cheers again. I don’t feel any different. I start doubting why I wanted to walk in the first place.

     What if I fall? We are indoors, but I’m sure I feel a breeze rush past, and I stumble. I hear a collection of gasps. My pole almost slips, as if the phantom breeze tried to pull it from me. My heart is beating fast now. I look down. Suddenly I’m afraid, but I’m not sure of what yet.

     What if I fall? I take five steps straight this time. Another breeze comes by and I stumble once more. Now I can feel my heart pounding in my throat. The festive music fades in and out of my ears. I can’t help but look down again. A wave of fear washes over me, and I now know what of—I’m not afraid of falling, no. I realize I’m afraid of taking another step.

What if I jump? I see someone at the ledge gesture for me to finish the walk faster. I feel the pounding all over my body now. My clothes start to dampen with sweat and the pigments on my cheeks bleed. The crowd chants my name. I look down yet again. The clowns and the freaks and the lion are all looking at me. My hands shake, and I see the pole on the ground. The breeze is now a strong gust of wind.

   I take another step—

My breath hitches, and I look up for the first time. I see the bright outline of the moon shining through the red and white stripes of the tent canvas. It calls me. I hear nothing but the flush of wind against my ears. This is what walking the rope should feel like—nothing short of exhilarating.


But now I'm not walking the rope, and I forget there are no safety nets during the show.

1 comments:

english,

Literary (Submission): The Night at a Carnival

2/28/2020 09:40:00 PM Media Center 0 Comments




The moon shining bright and full
The carnival exuberant and ever so joyful
With elephants befriending lions
And little fairy-like acrobats leaping and zooming across tightropes
As if they were walking on solid ground

Majestic beings with heavenly voices
Voices seemingly lullabies covering all the noises
With their tails for feet
And scales for skin
Oh, what beings, Oh, so majestic

She roams around
And stumbles upon

Bright lights among mirrors
Reflections in caricatures
Curiosity surrounds
Innocence.
She turns to a corner and then sees herself
Wide
Wavy
Tall
Small.
Each distortion extreme
Yet strangely familiar

She escapes.
A future that she failed to foresee

She got old

Long gone are elephants befriending lions
The fairy-like acrobats have gotten frail
With hints of hesitation
Perspiring on their foreheads

What were once majestic beings
Traded glimmering tails for feeble feet
Stripped their scales for wrinkly skin
Denuded their years of facade
Murmuring, silently humming
Lullabies
Amidst the deafening silence

Around her now

Twisted scenes, broken pictures
Twirling haunted carousel rides
Blood-stained mirrors taunting, thrashing
Cackling fun house promises
Telling crystal ball fortunes reeking of failure

Wandering into the open
She is embraced by
Reality

0 comments:

english,

Literary (Submission): What a relief

2/28/2020 09:40:00 PM Media Center 0 Comments




Put your hands up
as we go down with the coaster
and let a scream out

Put your hands up in the sky
as we go up
and let the air be against your skin

Forget all the worries for once
go breath,
you are free, let it out

Be a child for a while
feel the air
Don’t be scared

Don’t waste any time
This day
you are a child ‘till nighttime

Don’t let this time slide
Just enjoy the ride
You will be working at daytime

0 comments:

english,

Literary (Submission): Promise

2/28/2020 09:35:00 PM Media Center 0 Comments




I know you are tired
but give this a try
let me take you to a whole new world,
close your eyes, and follow my voice.

Let's go to those endless lights
where we can enjoy the night.
we will run around
going to see some witty clown

We are here now
no time to wonder
this night will be longer
and I will not take “no” as an answer


Look at the moon and stars
it will soothe your scars
and will lighten up your heart
when it's midnight, when you are tired

To see you smile brightly
Let me win and give you a plush puppy
Forget all those harsh memories
To those who treat you like an accessory

The sun is up!

Let’s cross our pinky
Here, we should go back.
And In our reality
We need to be on track.

0 comments:

english,

Literary (Submission): A Rough Ride

2/28/2020 09:30:00 PM Media Center 2 Comments




The wind blows through my hair
As I spin uncontrollably through the air
The world rotates around me
Ups and downs shifting entirely
Yet, you’re the only one
The one which my gaze lays upon
I look upon your smile oh, so bright
Like the brightest star on this chilly night
I never thought I would’ve ever fallen in love
But a warm feeling in my chest tells me I might’ve
Thank you for showing me that I could
Without you, I doubt I ever would

2 comments:

filipino,

Literary (Submission): Sirena

2/28/2020 09:25:00 PM Media Center 0 Comments




Isang gabi, habang nagsasaya sa perya
Himig ng isang dalaga’y pumasok sa ’king tenga
Hindi man kita ganap na napagmasdan
Sigurado akong nais kitang mahagkan

Nang lumalim na ang gabi, lahat ay nagsiuwian
'Di ako mapakali at ika'y gustong puntahan
Pero paano? Hindi ko alam ang ‘yong pangalan
Ipinagdasal sa Diyos na aking matuklasan

Sa sumunod na gabi, ako'y nagpuntang muli
Sa lugar kung saan tinig mo'y wari humuhuni
Nang ako'y lumingon ay hindi ko maiwaksi
Ang aking puso'y tumibok nang matindi

Ikaw ay nakita at ako’y sumaya
Ngunit may pagkakaiba sa’yong itsura.
Paa mo ay nawawala
At ika’y wala rin sa lupa

Ang tinig mo'y totoong napakaganda
Na sa akin ay nakapagpapagana
Hindi lubos maisip na rito makikita
Tinataglay mong pambihirang ganda

Buong gabi ika'y pinagmasdan
Ang kagandahan mong pangkaragatan
Ang 'yong buhok na ubod ng ganda
Hanggang sa'yong buntot ako'y napamangha

Nang matapos ang iyong pagtatanghal, ako'y lumapit
Nabighani sa'yong mga matang napakarikit
Labis mo akong napapaibig sa iyong tinig
Pakiusap sirena, hangad kong pangalan mo'y masambit

Nang sumunod na gabi
Hinanap kitang muli
At agad kitang napansin sa sulok
Nakitang ika'y bumabaluktot

Ika’y agad nilapitan
Tinanong kung ayos ka lamang
Walang atubiling ika’y sumagot
Sinabing katawan mo’y kumikirot

Kirot na gawa ng amo mo
Dahil sa ayaw kang palayain nito
At makipaghalubilo sa mga tao
Kaya ika'y ikinulong sa isang kwarto

Matapos ang ating pag-uusap
Amo mo'y aking hinanap
Hangad kong siya'y makaharap
Alisin ka mula sa kaniyang pagpapahirap

Laking tuwa nang ika’y mahagkan
Naialis ka sa’yong kahirapan
Nangangakong ika’y di ko sasaktan
Ibibigay sa’yo, wagas na kaligayahan

0 comments:

Elliot,

Literary: Annual Peryahan sa Barangay Larangan

2/28/2020 09:20:00 PM Media Center 0 Comments



Alas-kwarto na ng hapon nang dumating mula sa eskwelahan ang mga batang nais makilahok sa mga larong inihanda ng peryahan. Ang mga estudyante ay nagsitakbuhan patungo sa mga sakayan at iba’t ibang booth na pumukaw sa kanilang interes. Sa gilid ng entrance malapit sa barrier, makikita mo akong tila hindi mapakali. Sinusuri ko ang bawat taong lumalabas at pumapasok sa perya, hinahanap ko ang matangkad na chinitong nakasalamin at kung manamit ay parang napag-iwanan na ng panahon. Labinlimang minuto na ang nakalipas at napansin na ako ng aking inay, ang pinuno ng komite para sa pagdiriwang na ito. 
“O, Kiko, anak, bakit nariyan ka lang? Ito oh, isandaang piso, maglaro ka dun sa color game na paborito mo.”
“Sige lang Ma, pupunta rin ako roon mamaya, inaantay ko lang si Charles, iyon ay kung darating siya.”
“O, basta huwag kalimutang mag-enjoy ah. Marami pa akong gagawin, kung kailangan mo ako, may cellphone ka naman na, tawagan mo lang ako.” 
Umupo ako sa tabi ng ticket booth at ipinagpatuloy ang paghahanap. Kapag 5:30 pm na at wala pa rin siya, hindi na ako aasa. Makalipas ang ilang minuto, nag-text si Charles.
“Magpeperya ka ba? Magperya ka na! Pupunta ako!” Hindi ako makapaniwala sa nakita ko. Biglang bumilis ang tibok ng aking puso at nanumbalik ang sigla sa aking mukha.
Siyam na taon pa lamang kami noon nang magsimula ang ‘Annual Peryahan sa Barangay Larangan’. Sobrang mahiyain pa ako noon, takot akong makipaglaro sa ibang mga bata, at laging akong nakabuntot kay Mama. Bilang isa siyang miyembro ng komite, marami siyang inaasikaso kaya nama’y naiwan akong mag-isa sa tent. Nilapitan mo ako at kinukulit, bilang isang naturang pikon, pinatulan ko ang pang-aasar mo at naghabulan na tayo. Hanggang sa naglalaro na tayo sa iba’t ibang booths, lalo na sa baril-barilan kung saan nagpaparamihan ng napatumbang laruan. Aaminin ko, isa ito sa mga paborito kong araw ng buhay ko.

 Kahit isang beses kada taon lamang tayo nagkikita, natutuwa ako na hindi nagbabago ang sigla na ibinibigay natin sa isa’t isa.
Labintatlong gulang na tayo noon at pinayagan na tayong sumakay ng rides. Halata sa mga mukha natin na kabadong-kabado tayo kahit nakapila pa lamang tayo sa “Poseidon”. Bago pa magsimulang gumalaw ang sakayan, hinawakan mo ang aking kamay at kailanma’y hindi mo ito binitiwan. Hindi ko alam kung bakit pero biglang bumilis ang tibok ng aking puso, biglang bumagal ang mundo at ikaw lang ang nakikita ko. Niyakap mo ang braso ko at bigla kang umiyak. Natatawa ako nung una dahil para kang ibon kung umiyak ngunit nag-aalala na ako nang nagpatuloy kang umiyak kahit tapos na ang ride. Umupo tayo sa gilid at nang huminahon ka na, ikinuwento mo sa akin ang mga nangyayari ngayon sa iyong tahanan at ang mga problema mo sa eskwelahan. Hindi ko alam kung bakit at papaano ngunit pagkatapos mong magkwento ay nag-iba ang pagtingin ko sa’yo.
Labinlimang taong gulang na tayo at hindi pa rin umaalis ang kakaibang nararamdaman ko para sa iyo. Kapag nakikita kita, bumibilis ang tibok ng aking puso, namamawis ang aking mga kamay, at iba ang saya na aking nadarama. Sa puntong ito, litong-lito na ang isip at puso ko. Buong buhay ko, lagi akong sinabihan na ang lalaki ay para sa babae lamang kaya hindi ko malaman kung bakit ganito ang nararamdam ko para kay Charles.

Nung sumunod na taon, hinintay kita buong gabi ngunit ‘di ka sumipot. Napuno ako ng galit at lungkot. Dito ko napagtanto na iba na nga ang nararamdaman ko para sa’yo. Nangako ako sa sarili ko na sa susunod na taon, kapag nandito ka, aamin ako sa aking tunay na nararamdaman ngunit kung wala ka, itatago ko na lamang ang damdaming ito. Malay mo, yugto lang talaga ito at lilipas din, tulad ng sabi ng iba.  
Naramdaman kong nag-vibrate ulit ang phone ko at bigla akong napatayo sa tuwa.
“Kiko asan ka? Nandito na ako sa may entrance.”
“Nandito ako sa may ticket booth, teka bakit hindi kita nakita? Hahaha! May sasabihin pala ako. Ayun nakita na kita, puntahan kita, bye.”
“Uy Kiko! Kumusta ka na? Sorry wala ako last year, busy lang talaga ako sa school.”
“Ah Charles, Kasi -- “
“Ay oo nga pala! May ipakikilala ako”
“Ha?”
“Si Monica, girlfriend ko.”
Dumating ang isang babaeng may hawak na corndog at ngumiti.
“Uy, hi! Ang swerte naman ni Charles sayo, you’re very pretty."
“Hello po! Ikaw pala si Kiko, lagi kang nakukwento ni Charles.”
“Tsk. Nako, never ka niyang naikwento sa ‘kin, payag ka dun? Hahaha. Anyways, kailangan ko nang umuwi. Pinapauwi na ako ni Mama”
“Ha, akala ko head ng committee si Tita, at saka may sasabihin ka pa ‘di ba?”

“Ah, eh, hindi, este, tinatawag na ako nung labahin namin sa bahay. Alam mo naman si Mama, nagiging leon kapag hindi nasusunod ‘yung mga utos niya. Alam mo 'yan. At saka yung sasabihin ko, wala lang 'yun kumpara sa balita mo. Hahaha! Sasabihin ko sana maganda yung mga banda na inimbita ni Mama. Hahaha! Monica, pro tip, huwag kayo sasakay sa Poseidon, iyakin yang si Charles. Hahaha! Sige mauuna na ako, mag-enjoy kayo!”

0 comments:

dandelion,

Literary: Felicitous Haven

2/28/2020 09:15:00 PM Media Center 0 Comments




The carnival of carefree play
Sits atop a mountain
Branded "Felicitous Haven"

A pair of young lovers
With their hands intertwined
Their bodies entwine
Two pairs of innocent eyes twinkling
At a scenery, very much enchanting

The carnival, seemingly a kaleidoscope of colours in an artistic display

A colored carousel
Fashioned with bright streamers
The glaring neon lights
And the ever-so-frightening roller coaster

The luscious taste of candy apple
Its aroma, a very tempting scent of maple
The softness of cotton candy
Its sugary taste that comes very handy
As people go around merrily
Their faces painted with nothing but glee

Caught in a moment so surreal
The captivating music of the violin impels their bodies to dance
Lanterns seemingly pouring their gleaming brilliance

The beating of the drums resonates across the carnival
Their hearts thump in tune with the beating—
To what seems to be a beating of the never-ending drums

The never-ending beating of the drums

However—

The festivities along with all their majesty
Suddenly come to a complete halt

Nothing—
But deafening silence

All the violins cease
The music that impelled their feet to dancing
To the giddy dance of passion--
Silent are the violins

All the lanterns now are darkened
The lanterns that once poured their streaming brilliance
On the masquerades and murmurs--
Darkened now are all the lanterns

The picture takes them both aback
For the image begins to shift, completely turns black

Illusions fade, blue skies turn grey,
What once seemed certain,
Has dropped defeated, dreams fray

Now however,

The carnival
Has long since stripped its careless way
Coined senseless, nothing but child's play
Young love branded merely as innocence
The very embodiment of imprudence

A distant memory
Was the carnival of carefree play
The carnival that was once "Felicitous Haven"

0 comments:

filipino,

Literary: Ferris Wheel

2/28/2020 09:10:00 PM Media Center 0 Comments




Sa loob ng ilang segundo
Kitang-kita ang mundong ibabaw
Nakasakay sa isang munting bakol 
Kasama ang napanalunang teddy bear
Ang laki nito'y tulad ng isang tao
Pagewang-gewang, pabaling-biling
Nakaupo sa tuktok ng malaking gulong
Nagniningning ang mga bituin
Ang ilaw nila'y tumatama sa 'king paningin
Ang kadiliman ng kalangitan
Binabalot ang kapaligiran
Tila langit na nga ang nahahawakan
Ngunit sandali lamang nabuhay 
Ang malambing na kayapaan
Nang tila bumagsak ang bakol
Binalot ng takot ang kasiyahan
At biglang napayakap sa katabing teddy bear
Sa bilis ng pag-ikot ng gulong
Ang dating payapang naramdaman
Tila isang lobong pumutok
Napahiyaw, napasigaw,
Sabay wagayway ng mga kamay
Paikot-ikot, paulit-ulit ang natanaw
Sa tulin ng takbo ng ferris wheel
Tila ang ilaw ng mga bitui'y 
Naging linyang umiilaw 
Ngunit madilim pa rin ang kalangitan
At ang langit ay muling nahawakan
Nang bumalik sa dating bilis
At ang bakol ay umilalim na
Inihinto ng mga bantay ang sinasakyan
At sa loob lamang ng ilang segundo
Ngayon lamang muli 
Masasabi ko sa aking sarili

Nakaramdam na ako ng tunay na kaligayahan

0 comments:

Eunoia,

Literary: Peryahan

2/28/2020 09:05:00 PM Media Center 0 Comments




Palagi akong niyayaya ni Alex na pumunta sa perya taon-taon. Aniya, masaya raw doon dahil marami kaming magagawa! Pwede raw kaming sumakay sa rides, kumain ng mga itinitinda roon tulad ng cotton candy at popcorn. Bukod doon, may mga booth din kung saan puwedeng maglaro at makakakuha ng mga premyo kapag nanalo! Napapangiti naman ako sa tuwing ikinukwento niya kung anong matatagpuan sa perya. Napakaganda ng ngiti niya. Para bang ang pagpunta sa perya ang pinakamasayang pangyayari sa buhay niya. 
Siguro'y ganoon nga kasaya pumunta sa ganoong lugar. 
Ngunit sa tuwing niyayaya niya ako'y wala akong masagot kung hindi hilaw na ngiti. Alam ko kasing hindi na naman ako papayagan ng aking mga magulang kahit na pilitin ko sila. Hindi raw kasi ligtas ang perya dahil marurumi ang pagkakagawa ng mga pagkain at nangangalawang na ang mga rides. 
Ngunit nais ko pa rin subuking magpaalam, nagbabakasakali lang naman akong mapayagan. Kaya naman noong umuwi na kami matapos magkwentuhan ay nagpaalam ulit ako. Laking-gulat ko nang payagan ako! Wow! Sa apat na taon na niyayaya ako ni Alex, ngayong taon lamang ako pinayagan ng aking mga magulang na sumama. 
Yes! Makapupunta ako! 
Dali-dali kong tinawagan si Alex para ibalitang pinayagan na ako.
"Hello, Alex?" sabi ko nang marinig na sinagot niya ang tawag. 
"Oh, Jaime! Kamusta? Bakit napatawag ka?" sagot niya. 
Napangiti naman ako dahil hindi na ang taunang "Pasensya na, hindi ako pinayagan" ang aking sasabihin.
"Pinayagan akong pumunta!" excited kong sagot habang napapangiti sa telepono. Narinig ko naman ang impit na hiyaw niya sa aking tugon. Natuwa naman ako sa kaniyang reaksyon.
"Talaga? Wow! Bago 'yan ha, bakit daw?" tanong niya. Akala niya siguro'y may kapalit ang pagpayag ng aking mga magulang sa pagpunta ko. Natawa naman ako sa tanong niya. 
"Wala namang sinabi, basta't tumango lang sila at binilinan akong agahan ko ang pag-uwi. Okay na 'yun, diba? Bukas tayo pumunta ha!" sagot ko. 
"Oo, tara, bukas!" sagot niya.
Narinig ko na naman muli ang impit niyang hiyaw sa telepono kasabay ng pangilan-ngilang pangangantyaw ng “yehey!” Nakatutuwa. Ganoon ba talaga siya kasayang makapupunta ako? Nangiti ako sa aking iniisip at nagpatuloy na lamang kami sa pagkukuwentuhan tungkol sa perya. Hindi kalauna'y ibinaba na namin ang aming mga telepono dahil magkikita rin naman kami kinabukasan. Excited na ako. 
Napapangiti pa rin ako kaiisip sa maaaring mangyayari bukas hanggang sa ako'y makatulog. 
Paggising, dali-dali kong tiningnan ang orasan sa kwarto. Alas-onse pa lang. May limang oras pa bago ang pagkikita namin ni Alex kaya naman naghanap muna ako ng maaaring gawin. Tumulong ako sa mga gawaing-bahay. Ako ang nagsaing para sa pananghalian, itinupi ko ang mga pinatuyong sinampay, at nagwalis ako. Nakita ko namang bumungisngis ang aking mga magulang habang kumikilos ako. Sa isip ko'y paniguradong natatawa silang sumipag ako ngayong araw dahil aalis ako at pupuntang perya. Binalingan ko na lamang sila ng nang-aasar na ngiti at nagpatuloy sa paggawa. 
Sa patuloy na pagkilos, hindi ko namalayang alas-tres na ng hapon. Ang bilis! Ganoon pala siguro kapag nakatuon ang pansin sa ginagawa. Naligo ako agad pagkatapos at namili ng susuotin. 
Ano kayang pwedeng isuot? Ang dami kong inilabas na damit at kombinasyon, ngunit wala akong mapili. Ano ba 'yan Jaime, bakit hirap ka pumili eh sa perya ka lang naman pupunta? Hindi mo naman kailangang paghandaan gaano. 
Sumang-ayon naman ako sa naisip ko't kumuha na lamang ng shorts at polo shirt. Ayan, okay na ito. Nagpabango ako, nagsuot ng relo, at kinuha ang karaniwan kong dala — wallet, panyo, at cellphone. Nanalamin muna ako bago umalis sa kwarto. Umikot-ikot at nagpraktis ng pagngiti at pagkaway. Ano ka ba, Jaime. Ang corny mo. Nailang na ako sa aking ginagawa kaya lumabas na ako ng kwarto. Niyakap ko ang aking mga magulang upang magpaalam at umalis na pagkatapos.
Habang naglalakad patungong perya na limang kanto ang layo sa amin ay nagpapawis ang aking kamay at mukha. Bukod pa roon ay nararamdaman ko ang pangangatog ng aking mga binti habang naglalakad. 
Bakit ganoon? Kinakabahan ba ako? Lalo akong napaisip. Bakit nga ba ako kakabahan, e si Alex lang naman ang makakasama ko. 
Dapat masaya ako! Si Alex 'yun, o. Tumango-tango naman ako sa naisip at nagpatuloy sa paglakad. 'Di nagtagal ay nakarating na ako sa harapan ng perya. Tiningnan ko ang aking orasan- 3:58 pm. Ayos! Hindi naman ako late. Mabuti na ring ako ang maghintay kaysa si Alex ang maghintay sa akin.
Pinagmasdan ko ang kabuuan ng perya upang malibang. Nag-ikot-ikot na rin ako sa paligid hanggang sa matanaw ko sa 'di kalayuan si Alex na pababa ng pedicab. Mas malayo kasi ang bahay nila sa amin kaya kinailangan niyang mag-pedicab. 
Ang ganda ni Alex! Nakapantalon siya't naka-sleeveless na damit. Mayroon siyang bitbit na maliit na sling bag at siya’y naka-flat shoes. 
Simple lang, pero bagay na bagay sa kaniya. Napangiti naman ako sa aking nakita. Lalapitan ko na sana siya sa kaniyang binabaan nang may bumaba rin mula sa pedicab na matangkad na lalaki. Hindi ko agad ito nakilala dahil nakatalikod ngunit noong humarap ay nakilala ko na ito. 
Si Benj! Ang batchmate namin! Dali-dali akong tumabi at pinagmasdan silang dalawa habang binabayaran ni Benj ang pedicab driver.
Bakit kasama niya si Benj? Akala ko ba'y kaming dalawa lang ang magpeperya? Napatungo naman ako nang makita kong naglakad sila patungo sa entrance ng perya kung nasaan din ako. Hindi ko napansin ang paghawak ng kamay ng isa't isa hanggang makalapit sila sa akin. 
"Jaime! Hello! Pasensya na, matagal ka bang naghintay?" panimulang-bati ni Alex sa akin nang nakangiti. Nakita ko ring tinanguan ako ni Benj sa tabi. Tinanguan ko naman siya pabalik. 
"Ah, eh, hindi naman gaano, kararating ko lang din," naramdaman ko ang pagkahilaw ng aking ngiti habang sinasagot ang tanong niya. Ngumiti naman siya pagsagot ko. 
"Ayos! Sige, pasok na tayo?" baling niya kay Benj at ngumiti. Nginitian naman siya pabalik ni Benj at hinila ang kamay papasok. Hinabol naman ni Alex ang paningin niya sa akin. 
"Tara na, Jaime! Sama-sama tayo ni Benj ngayong magperya! Mabuti naman at mararanasan mo na ito!" tugon niya nang may malawak na ngiti. Nailang naman ako ngunit tinanguan ko pa rin siya't sumunod sa kanila. 
Hindi ko maiwasang ngumiwi habang nakatingin sa magkahawak-kamay na sina Alex at Benj sa harap ko. Ang ganda nila tingnan, bagay na bagay. Naaasiwa ako.
 Bakit nga ba niya kasama si Benj, at hindi pa niya binanggit sa akin na kasama pala siya? Nagtataka ako ngunit nasagot ko rin ang tanong sa aking isipan. 
Siguro'y sa apat na taong niyayaya niya ako't hindi ako nakakasama, si Benj ang nariyan para sa kaniya. Pumait ang aking pakiramdam at napatingin na lang sa malayo habang naglalakad papasok ng perya. 

Sayang, naunahan na pala ako.

0 comments:

Subscribe to: Posts (Atom)