feature,
Tag-ulan na muli! Ito ang mga araw na ang hirap pumasok dahil hinihila ka ng kama, ang mga araw na napakalamig at gusto mong itulog na lang ang lahat ng mga problema at mga inaalala sa mundo. Ngunit maliban sa paghimbing, may iba pang mas magandang paraan upang lasapin ang malamig na panahon! Malakas ang ulan? Tapatan mo ng kain! At wala kang ibang tsitsibugin kundi mga Filipino ‘comfort food’!
1. Arroz Caldo
Isa ang arroz caldo sa mga paboritong pagkain ng mga Pilipino dahil nagbibigay ito ng ginhawa sa mga panahong malamig at di ka makalabas ng bahay. Dagdag pa rito, nakakabusog at maraming maaaring ilagay na add-ons tulad ng tostadong bawang, paminta, itlog, at kaunting kalamansi. Siguradong mapapa-“Thank God It’s Raining” ka.
Tip: Kung gusto mo ng pampadagdag-anghang at init sa katawan, lagyan ito ng chili sa ibabaw at haluin.
2. Sopas
Ang sopas naman ay isang popular na pagkain na perpekto para sa tag-ulan dahil sa taglay nitong malinamnam na gatas, mga karot, at maliliit na piraso ng manok. Pero, sa mga nagdaang taon, naging mas malikhain ang mga Pilipino dahil dinagdagan pa ito ng giniling na baboy at kutsay o kaya’y hotdog at itlog.
Tip: Para sa mas malinamnam na sabaw, magpakulo ng buto-buto ng manok at lagyan ito ng kaunting toyo, paminta, at asin.
3. Champorado
Tag-ulan means “Kakain ako ng champorado ngayon.” And I think that’s beautiful.
Isa pa ito sa mga paboritong pagkain ng mga Pilipino na paniguradong bibigyan ka ng energy boost, lalo na sa mga maulang umaga. Simple at nakakabusog ang pagkaing ito, naglalaman lang ng tatlong sangkap: malagkit na bigas, tablea, at asukal!
Tip: Para mas maging bongga ang iyong champorado, lagyan mo ito ng makulay na sprinkles o di kaya ay M&Ms. Puwede mo ring partneran ang tamis ng champorado ng alat ng tuyo na talaga namang perfect combination!
4. Bulalo
Ang espesyal na putaheng ito ay galing sa Timog Luzon. Naglalaman ito ng mga piraso ng binti ng baka at ng masarap sipsipin na bone marrow. Sa orihinal na pagluluto nito, paminta at asin lang ang gamit bilang panimpla. Ngunit sa paglipas ng panahon, tulad ng nilaga, dinagdagan na ito ng mga gulay gaya ng pechay, mais, sitaw, at kung ano-ano pa!
Tip: Para sa dagdag na linamnam, gumawa ng sawsawan para sa karne ng bulalo. Maghalo ng katas ng kalamansi, patis, at chili flakes.
5. Batchoy
Amoy pa lang ay sapat na upang gisingin ka sa mga umagang ayaw mong bumangon. Ang batchoy ay klasikong Ilonggong pagkain na nakabighani sa panlasang Pilipino dahil sa taglay nitong matagal na pinakuluang sabaw, pansit, baboy, at mga gulay. Dagdagan mo ito ng kalamansi, paminta, at patis, siguradong sisigaw ang tiyan mo ng ‘Namit!’
Tip: Para gawing mas espesyal pa ang batchoy, dagdagan ng dinurog na chicharon sa ibabaw.
Tandaan, kumain nang katamtaman upang hindi sumakit ang tiyan! Pero higit sa lahat, lasapin natin ang maulan na panahon at kumain ng masustansiya! Happy eating!//ni Vea Dacumos
Feature: Walang Makakapigil! Ulan Ka Lang, Gutom Ako!
Tag-ulan na muli! Ito ang mga araw na ang hirap pumasok dahil hinihila ka ng kama, ang mga araw na napakalamig at gusto mong itulog na lang ang lahat ng mga problema at mga inaalala sa mundo. Ngunit maliban sa paghimbing, may iba pang mas magandang paraan upang lasapin ang malamig na panahon! Malakas ang ulan? Tapatan mo ng kain! At wala kang ibang tsitsibugin kundi mga Filipino ‘comfort food’!
1. Arroz Caldo
 |
| Photo Credit: https://www.knorr.com/ph/recipe-ideas/chicken-arroz-caldo-recipe.html |
Tip: Kung gusto mo ng pampadagdag-anghang at init sa katawan, lagyan ito ng chili sa ibabaw at haluin.
2. Sopas
 |
| Photo Credit: https://www.knorr.com/ph/recipe-ideas/chicken-sopas.html |
Tip: Para sa mas malinamnam na sabaw, magpakulo ng buto-buto ng manok at lagyan ito ng kaunting toyo, paminta, at asin.
3. Champorado
 |
| Photo Credit: http://pinoyway.com/champorado-recipe-try-chocolate-lovers-dream/ |
Isa pa ito sa mga paboritong pagkain ng mga Pilipino na paniguradong bibigyan ka ng energy boost, lalo na sa mga maulang umaga. Simple at nakakabusog ang pagkaing ito, naglalaman lang ng tatlong sangkap: malagkit na bigas, tablea, at asukal!
Tip: Para mas maging bongga ang iyong champorado, lagyan mo ito ng makulay na sprinkles o di kaya ay M&Ms. Puwede mo ring partneran ang tamis ng champorado ng alat ng tuyo na talaga namang perfect combination!
4. Bulalo
 |
Tip: Para sa dagdag na linamnam, gumawa ng sawsawan para sa karne ng bulalo. Maghalo ng katas ng kalamansi, patis, at chili flakes.
5. Batchoy
 |
| Photo Credit: http://andreaguanco.com/toto-batchoy/ |
Amoy pa lang ay sapat na upang gisingin ka sa mga umagang ayaw mong bumangon. Ang batchoy ay klasikong Ilonggong pagkain na nakabighani sa panlasang Pilipino dahil sa taglay nitong matagal na pinakuluang sabaw, pansit, baboy, at mga gulay. Dagdagan mo ito ng kalamansi, paminta, at patis, siguradong sisigaw ang tiyan mo ng ‘Namit!’
Tip: Para gawing mas espesyal pa ang batchoy, dagdagan ng dinurog na chicharon sa ibabaw.
Tandaan, kumain nang katamtaman upang hindi sumakit ang tiyan! Pero higit sa lahat, lasapin natin ang maulan na panahon at kumain ng masustansiya! Happy eating!//ni Vea Dacumos
drenisse moleta,
Maituturing na mga haligi ang mga guro at kawani sapagkat sila ang pumapatnubay sa mga mag-aaral at nagsisilbing pundasyon ng paaralan. Ang ating mga guro ang tumatayong pangalawang magulang natin. Bagong mga kaalaman at aral sa buhay ang hatid nila nasa loob man o labas tayo ng ating mga silid-aralan. Sa kabilang banda, ang ating mga kawani ang nag-aasikaso ng iba’t ibang dokumento at papeles at nagmimintina ng ating mga pasilidad. Tinitiyak nila na maayos ang ating pangalawang tahanan sa araw-araw. At sa panibagong akademikong taon na ito, nadagdagang muli ang ating mga kasama sa paaralan. Halina’t basahin ang aming inihandang poll upang mas makilala natin sila!
Maligayang pagdating sa mga bagong guro at kawani! Nawa’y maging mainit ang pagtanggap natin sa kanila dahil sila ay kabilang na sa Pamilyang UPIS. Isang maligayang bagong akademikong taon sa inyong lahat!//nina Drenisse Moleta, Geraldine Tingco, at Vea Dacumos
Feature: Fast Talk: Mga Bagong Kawani at Guro
Maituturing na mga haligi ang mga guro at kawani sapagkat sila ang pumapatnubay sa mga mag-aaral at nagsisilbing pundasyon ng paaralan. Ang ating mga guro ang tumatayong pangalawang magulang natin. Bagong mga kaalaman at aral sa buhay ang hatid nila nasa loob man o labas tayo ng ating mga silid-aralan. Sa kabilang banda, ang ating mga kawani ang nag-aasikaso ng iba’t ibang dokumento at papeles at nagmimintina ng ating mga pasilidad. Tinitiyak nila na maayos ang ating pangalawang tahanan sa araw-araw. At sa panibagong akademikong taon na ito, nadagdagang muli ang ating mga kasama sa paaralan. Halina’t basahin ang aming inihandang poll upang mas makilala natin sila!
Maligayang pagdating sa mga bagong guro at kawani! Nawa’y maging mainit ang pagtanggap natin sa kanila dahil sila ay kabilang na sa Pamilyang UPIS. Isang maligayang bagong akademikong taon sa inyong lahat!//nina Drenisse Moleta, Geraldine Tingco, at Vea Dacumos
feature,
Sa likod ng klasrum, habang wala pa ang guro, magkakasama kayong nakatambay ng iyong barkada. Katapat lang ay isang lumang gitara, mapupuno na ang libreng oras ninyo ng walang humpay na kantahan.
“Kamukha mo si Paraluman…”
Napakasarap balikan ang nakaraan, ‘no?
Kamakailan ay ipinalabas at umani ng papuri ang dulang “Ang Huling El Bimbo” na nagtampok sa mga awitin ng sikat na bandang OPM, ang Eraserheads. Ginawa ito sa direksyon ni Dexter Santos at panulat ni Dingdong Novenario. Ibinida rito ang ilan sa mga hits ng grupo tulad ng “Minsan,” “Tindahan ni Aling Nena,” “Pare Ko,” “Magasin,” “Alapaap,” “With a Smile,” “Ligaya,” at siyempre, “Ang Huling El Bimbo.”
Nagsimula ang pagtatanghal sa isang di makilalang patay na katawan sa gitna ng madilim na entablado. Agad namang ipinalabas, matapos ang tagpong iyon, sina Anthony na ginampanan nina Jon Santos at Topper Fabregas (batang Anthony), Emman na ginampanan nina Oj Mariano at Boo Gabunda (batang Emman), at Hector na ginampanan nina Gian Magdangal at Reb Atero at Bibo Reyes (mga batang Hector) sa isang prisinto, nagtataka kung bakit sila ipinatawag doon.
Hindi tuloy-tuloy ang daloy ng kuwento sapagkat pabalik-balik ito sa tagpo sa prisinto sa kasalukuyang panahon at noong 1990s kung kailan nasa kolehiyo pa ang tatlo. Mula sa magkakaibang tipo ng pamilya, nagkakilala sila sa pagpasok nila sa Unibersidad ng Pilipinas, kung saan naging roommates sila sa Kalayaan. Puro katuwaan at maliligayang sandali ang naitampok noong mga panahon na nasa kolehiyo sila dahil nakilala nila si Joy na ginampanan ni Tanya Manlang, isang dalagang nagtatrabaho para sa tindahan ng kaniyang tiya na si Dely na ginampanan naman ni Shiela Francisco. Maraming nabuong masasayang alaala ang apat hanggang sa araw bago ang pagtatapos noong niyaya ni Hector ang tatlo na mag-roadtrip para panoorin ang mga bituin bago sila maghiwa-hiwalay. Habang kumukuha sila ng litrato gamit ang Polaroid ni Hector, nauwi sa kabiguan ang gabi.
Si Anthony ay ang pinakakuwelang karakter sapagkat madalas siyang magbiro. Itinago rin niya ang kanyang identidad bilang isang bakla, dahil noong ‘90s, o kahit hanggang ngayon, hindi ito tanggap ng nakararami.
Si Emman naman ang tauhang pinakadeterminado sa kanilang mag-aral at makakuha ng matataas na marka sa kolehiyo. Mahirap lamang kasi siya at nais niyang patunayan sa kaniyang mga magulang na kaya niyang makipagsabayan sa mga tagasiyudad.
Si Hector naman ang naging pinakamalapit kay Joy. Isa siyang anak-mayaman na nais ipaglaban ang bayan sa kabila ng pagtutol ng kaniyang ama. Di kalaunan, sa kalagitnaan ng palabas ay nadebelop ang kaniyang damdamin para kay Joy.
Lahat ng ito ay inaalala nila sa prisinto, at halatang magkakakilala ang tatlo bagamat ilang sila sa isa’t isa at pinipili nilang hindi mag-usap. Nagtataka sila kung paano sila napunta sa ganitong sitwasyon. Sa pangalawang bahagi ng dula ay naibunyag na kung paano na sila namuhay nang magkakahiwalay matapos ang trahedya noong gabi bago ang pagtatapos. Si Anthony ay napilitang magpakasal sa isang babaeng hindi niya mahal, si Emman ay nabaon sa mga utang at nagkaroon ng mga problema kasama ang kaniyang asawa, si Hector ay naipit sa maraming karelasyon at naging isang problemadong direktor ng mga pelikula, at si Joy na ginampanan na ni Menchu Lauchengco-Yulonaman (na siya ring artistic director ng dula) ay naging tagabenta ng droga para magkaroon ng pera para sa kaniyang anak na aksidente lamang na nabuo.
Ipinaalala ng iba’t ibang kanta ang pait ng nakaraan ng pagkakaibigan. Maganda man ang kanilang samahan, huli na ang lahat para ayusin pa ang sitwasyon. Nagtapos ang palabas sa pagpapakita ng bangkay ni Joy sa magkakaibigan. Matapos humingi ng tawad kay Joy ay nangako na silang tutuparin nila ang kanilang mga pangarap nang magkasama.
Mula sa iba’t ibang henerasyon ang mga manonood dahil ‘ika nga’y timeless ang mga obra ng Eraserheads. Nandiyan ang mga kabataan noong lumabas ang mga hits hanggang sa kabataan ngayon na paulit-ulit pa rin ang pagkanta sa mga ito.
“Nagustuhan ko ang dula dahil unang-una, grabe talaga ‘yung artistry—mula sa napakagandang production, magaling na pag-arte, hanggang sa mismong konsepto nu’ng dula, ang galing talaga,” wika ni Eunice Ruivivar, Grado 11, isang masugid na manonood ng mga dula. “Masasabi ko rin na kakaiba siya mula sa ibang mga musical na napanood ko na noon, mainly ‘yung style at ibang elements na minimal lang ‘yung paggamit sa ibang musical [tulad ng] choreography. Gayundin, nagustuhan ko siya kasi hindi ko in-expect. Bago ko mapanood, akala ko magiging feel-good lang at nostalgic ‘yung overall tone nu’ng dula pero it turns out, may nilalaman ding madilim na parte ‘yung dula, maraming na-depict na social issues na hanggang ngayon ay relevant sa lipunan natin.”
“Pagkatapos ko[ng] panoorin ang dula, lahat ng mga tanong na binigay ng dula ay nasagot sa dulo, at tunay na mayroong ‘sense of closure’ ang wakas. Ang puso mo ay hindi makakapahinga sa buong dula. Hindi magsisisi ang mga taong manonood nito,” wika naman ni Owen Bernos, isa ring estudyanteng nanood ng dula.
Masasabi ngang napakahusay ng pagkakagawa sa Ang Huling El Bimbo, lalo na sa pagkakahabi ng mga kanta ng Eraserheads upang maging iisang kuwento. Nagawa nga nilang malungkot ang kantang With a Smile! Kapana-panabik ang mga ganap at bagamat inaasahan na ang wakas dahil sa kantang Ang Huling El Bimbo, matindi pa rin ang kurot nito sa puso.
Itinanghal ang dula sa Newport Performing Arts Theatre, Resorts World Manila, simula Hulyo 20 at magpapatuloy pang ipalabas hanggang Setyembre 2. Fan ka man ng Eraserheads, ‘90s kid, o mahilig sa OPM, siguradong magugustuhan mo ang dulang ito kaya tunghayan niyo na habang may mga natitira pang tiket!//nina Wenona Catubig at Nicole Desierto
Feature: Ang Muling El Bimbo
 |
| https://www.ticketworld.com.ph/Online |
Sa likod ng klasrum, habang wala pa ang guro, magkakasama kayong nakatambay ng iyong barkada. Katapat lang ay isang lumang gitara, mapupuno na ang libreng oras ninyo ng walang humpay na kantahan.
“Kamukha mo si Paraluman…”
Napakasarap balikan ang nakaraan, ‘no?
Kamakailan ay ipinalabas at umani ng papuri ang dulang “Ang Huling El Bimbo” na nagtampok sa mga awitin ng sikat na bandang OPM, ang Eraserheads. Ginawa ito sa direksyon ni Dexter Santos at panulat ni Dingdong Novenario. Ibinida rito ang ilan sa mga hits ng grupo tulad ng “Minsan,” “Tindahan ni Aling Nena,” “Pare Ko,” “Magasin,” “Alapaap,” “With a Smile,” “Ligaya,” at siyempre, “Ang Huling El Bimbo.”
Nagsimula ang pagtatanghal sa isang di makilalang patay na katawan sa gitna ng madilim na entablado. Agad namang ipinalabas, matapos ang tagpong iyon, sina Anthony na ginampanan nina Jon Santos at Topper Fabregas (batang Anthony), Emman na ginampanan nina Oj Mariano at Boo Gabunda (batang Emman), at Hector na ginampanan nina Gian Magdangal at Reb Atero at Bibo Reyes (mga batang Hector) sa isang prisinto, nagtataka kung bakit sila ipinatawag doon.
Hindi tuloy-tuloy ang daloy ng kuwento sapagkat pabalik-balik ito sa tagpo sa prisinto sa kasalukuyang panahon at noong 1990s kung kailan nasa kolehiyo pa ang tatlo. Mula sa magkakaibang tipo ng pamilya, nagkakilala sila sa pagpasok nila sa Unibersidad ng Pilipinas, kung saan naging roommates sila sa Kalayaan. Puro katuwaan at maliligayang sandali ang naitampok noong mga panahon na nasa kolehiyo sila dahil nakilala nila si Joy na ginampanan ni Tanya Manlang, isang dalagang nagtatrabaho para sa tindahan ng kaniyang tiya na si Dely na ginampanan naman ni Shiela Francisco. Maraming nabuong masasayang alaala ang apat hanggang sa araw bago ang pagtatapos noong niyaya ni Hector ang tatlo na mag-roadtrip para panoorin ang mga bituin bago sila maghiwa-hiwalay. Habang kumukuha sila ng litrato gamit ang Polaroid ni Hector, nauwi sa kabiguan ang gabi.
Si Anthony ay ang pinakakuwelang karakter sapagkat madalas siyang magbiro. Itinago rin niya ang kanyang identidad bilang isang bakla, dahil noong ‘90s, o kahit hanggang ngayon, hindi ito tanggap ng nakararami.
Si Emman naman ang tauhang pinakadeterminado sa kanilang mag-aral at makakuha ng matataas na marka sa kolehiyo. Mahirap lamang kasi siya at nais niyang patunayan sa kaniyang mga magulang na kaya niyang makipagsabayan sa mga tagasiyudad.
Si Hector naman ang naging pinakamalapit kay Joy. Isa siyang anak-mayaman na nais ipaglaban ang bayan sa kabila ng pagtutol ng kaniyang ama. Di kalaunan, sa kalagitnaan ng palabas ay nadebelop ang kaniyang damdamin para kay Joy.
Lahat ng ito ay inaalala nila sa prisinto, at halatang magkakakilala ang tatlo bagamat ilang sila sa isa’t isa at pinipili nilang hindi mag-usap. Nagtataka sila kung paano sila napunta sa ganitong sitwasyon. Sa pangalawang bahagi ng dula ay naibunyag na kung paano na sila namuhay nang magkakahiwalay matapos ang trahedya noong gabi bago ang pagtatapos. Si Anthony ay napilitang magpakasal sa isang babaeng hindi niya mahal, si Emman ay nabaon sa mga utang at nagkaroon ng mga problema kasama ang kaniyang asawa, si Hector ay naipit sa maraming karelasyon at naging isang problemadong direktor ng mga pelikula, at si Joy na ginampanan na ni Menchu Lauchengco-Yulonaman (na siya ring artistic director ng dula) ay naging tagabenta ng droga para magkaroon ng pera para sa kaniyang anak na aksidente lamang na nabuo.
Ipinaalala ng iba’t ibang kanta ang pait ng nakaraan ng pagkakaibigan. Maganda man ang kanilang samahan, huli na ang lahat para ayusin pa ang sitwasyon. Nagtapos ang palabas sa pagpapakita ng bangkay ni Joy sa magkakaibigan. Matapos humingi ng tawad kay Joy ay nangako na silang tutuparin nila ang kanilang mga pangarap nang magkasama.
Mula sa iba’t ibang henerasyon ang mga manonood dahil ‘ika nga’y timeless ang mga obra ng Eraserheads. Nandiyan ang mga kabataan noong lumabas ang mga hits hanggang sa kabataan ngayon na paulit-ulit pa rin ang pagkanta sa mga ito.
“Nagustuhan ko ang dula dahil unang-una, grabe talaga ‘yung artistry—mula sa napakagandang production, magaling na pag-arte, hanggang sa mismong konsepto nu’ng dula, ang galing talaga,” wika ni Eunice Ruivivar, Grado 11, isang masugid na manonood ng mga dula. “Masasabi ko rin na kakaiba siya mula sa ibang mga musical na napanood ko na noon, mainly ‘yung style at ibang elements na minimal lang ‘yung paggamit sa ibang musical [tulad ng] choreography. Gayundin, nagustuhan ko siya kasi hindi ko in-expect. Bago ko mapanood, akala ko magiging feel-good lang at nostalgic ‘yung overall tone nu’ng dula pero it turns out, may nilalaman ding madilim na parte ‘yung dula, maraming na-depict na social issues na hanggang ngayon ay relevant sa lipunan natin.”
“Pagkatapos ko[ng] panoorin ang dula, lahat ng mga tanong na binigay ng dula ay nasagot sa dulo, at tunay na mayroong ‘sense of closure’ ang wakas. Ang puso mo ay hindi makakapahinga sa buong dula. Hindi magsisisi ang mga taong manonood nito,” wika naman ni Owen Bernos, isa ring estudyanteng nanood ng dula.
Masasabi ngang napakahusay ng pagkakagawa sa Ang Huling El Bimbo, lalo na sa pagkakahabi ng mga kanta ng Eraserheads upang maging iisang kuwento. Nagawa nga nilang malungkot ang kantang With a Smile! Kapana-panabik ang mga ganap at bagamat inaasahan na ang wakas dahil sa kantang Ang Huling El Bimbo, matindi pa rin ang kurot nito sa puso.
Itinanghal ang dula sa Newport Performing Arts Theatre, Resorts World Manila, simula Hulyo 20 at magpapatuloy pang ipalabas hanggang Setyembre 2. Fan ka man ng Eraserheads, ‘90s kid, o mahilig sa OPM, siguradong magugustuhan mo ang dulang ito kaya tunghayan niyo na habang may mga natitira pang tiket!//nina Wenona Catubig at Nicole Desierto
feature,
Buwan ng Wika na naman! Ngunit kahit na may isang buong buwan na nakalaan para sa ating pambansang wika, tila hindi naman lumalalim ang ating pagpapahalaga rito. Lingid sa ating kaalaman, napakayaman ng ating sariling wika at kadalasan ay nakakaligtaan na natin itong gamitin bunsod ng pandaigdigang kalakaran at kaunlaran ng teknolohiya.
Kalimitan, kapag naririnig natin ang mga matatandang nag-uusap ay may mangilan-ngilang salita na hindi natin naiintindihan. Bagamat Filipino rin ang mga ito, hindi pa rin natin alam ang ibig sabihin dahil ang mga ito pala ay idyoma.
Ang mga idyoma ay mga salita, parirala, o mga pangungusap na mas malalim pa ang kahulugan kaysa sa indibidwal na depinisyon ng bawat salitang ginamit. Hindi ito basta-basta mauunawaan kung hindi alam ang konsepto sa likod ng mga ito.
Kung kaya’t bilang pagpupugay sa ating wika, narito ang ilang piling idyoma na maaari ninyong gamitin sa pang-araw-araw na buhay.
1.
Naghahanap ka ba ng tamang salita na makapagpapaliwanag sa nararamdaman mo tuwing nag-aaral ka para sa isang nakakadugo ng utak na pagsusulit? O kaya’y gusto mong ipaintindi sa mga kaibigan mo na hinding-hindi ka talaga papayagan ng mga magulang mo na gumala kahit magpaalam at magmakaawa ka pa? Ito ang tamang idyoma para sa iyo.
Kung literal na iisipin, napakalayo ng buwan upang ating maabot, lalo na para suntukin. Kung kaya’t upang mas mabigyang-diin kung gaano kahirap o kaimposible ang isang bagay, gamitin ang idyomang ito. Magtutunog ka pang makata, kahit sinasabi mo lang naman ay kung gaano kahirap ang sitwasyon mo!
2.
Halos lahat ng tao sa mundong ito ay nakaka-relate sa idyomang ito sapagkat, sino nga ba ang laging nagsasabi ng kaniyang totoong nararamdaman? Kung minsan, kung ano ang ipinakikita at ipinahahayag natin, hindi ito ang tunay na laman ng ating damdamin. Halimbawa ay sa kaso ng mga kakilala natin na parang aso’t pusa kung mag-away, ngunit sa totoo lang ay may nararamdamang espesyal para sa isa’t isa. Ayon nga sa idyoma, ang ginagawang “pagtulak” ng ating mga labi ay taliwas sa “pagkabig o paghila papalapit” na siyang nais talaga ng puso.
3.
Laganap ito sa lipunang Pilipino—mula sa ilang taong nakakasalamuha mo hanggang sa mga programa at proyekto ng gobyerno. Tumutukoy ang idyomang ito sa ugaling masayahin ka sa pag-umpisa ng isang bagay, ngunit kapag nagtagal, tila magsasawa ka na at iiwan ito nang hindi tapos.
Kung hihimayin ang idyomang ito, ang ningas ay nangangahulugang apoy at ang kugon naman ay isang uri ng damo na kapag sinunog, mawawala agad ang alab. Tulad ng damong ito, ang isang taong ningas-kugon ay hindi napapanatili ang kalidad ng kaniyang ginagawa hanggang matapos.
Ipagpapabukas na lang ang takdang-araling iyong ginagawa? Ningas-kugon ka!
4.
Sa bawat taong nangangailangan ng tulong, dapat lagi tayong bukas-palad. Bakit nga ba?
Kapareho ng literal na ibig sabihin ng idyomang ito, kapag “bukas-palad” kang tumutulong sa iba, ibig sabihin, hindi natin ipinagkakait ang ating tulong. Libre nating inaalok ito sa kung sino mang nangangailangang kumapit sa ating “bukas na palad.”
May kaklase kang nahihirapan sa isang sabjek? O kaya, may nakita kang tao na nangangailangan ng tulong ngunit hindi mo naman kilala? Huwag ka nang magdamot at ihandog ang bukas mong palad.
5.
Sino nga ba ang madalas na umiinom ng gatas? Siyempre, mga bata. At iyon mismo ang ibig sabihin ng idyomang ito.
Ayaw kang iwanan ng mga magulang mo na mag-isa sa mall? O kaya’y hindi sinasabi sa iyo ang lahat? Siguro, nakikita pa nila na may gatas ka pa sa labi.
6.
Tulad ng sampung utos ng Diyos na ibinahagi ni Moises sa mga tao, ang idyomang “itaga sa bato” ay sumisimbolo sa mga pangakong iyong tutuparin. Dahil ang mga bagay na isinasaksak o iniuukit sa bato ay hindi mo na maaaring bawiin, ganoon din ang mga salitang iyong bibitawan pagkasabi na itataga mo ito sa bato.
7.
Madali ka bang umiyak? Aba! Mababaw yata ang iyong luha.
Sa mga taong taglay ang katangiang ito, ang mga kaunting kirot lamang sa kanilang damdamin ay matindi na ang lilikhaing agos sa kanilang mga mata.
Kaiba ito sa mga taong kaunting pang-aasar mo lamang ay maiiyak na. Ang tawag doon ay pikon. Ang mga taong mabababaw ang luha ay ang mga naiiyak sa mga palabas kung saan nagkitang muli ang aso at ang amo nito.
8.
Bawat tao ay nangangarap na magkaroon ng kaniyang forever o ‘yung tinatawag na kabiyak ng dibdib. ‘Yung taong makakasama natin habambuhay at hinding-hindi mang-iiwan, kahit ano’ng mangyari. ‘Yung taong nandiyan para sa atin palagi.
Kung titingnan ang literal na kahulugan ng idyoma, ang ibig sabihin nito ay kahati ng dibdib na ang tinutukoy ay asawa. Ang magkabiyak ng dibdib o mag-asawa ay may pinaghahatiang iisang pag-ibig. Kaakibat din nito ang idyomang “pag-iisang-dibdib” na ang ibig sabihin naman ay pagpapakasal.
9.
Bilang mga tinedyer, marami na tayong natatanggap na mga gawain at responsibilidad mula sa matatanda, lalo na mula sa ating mga magulang. Madalas kapag naatasan tayo ng trabaho, tinatamad tayong gawin ito. Ngunit, dapat kapag tumutulong tayo sa mga ito, hindi lang natin ito ginagawa dahil lang sa inutos, kundi dahil alam natin na ito ay ating tungkulin.
‘Ika nga nila, ang paggawa ng mabuti ay nararapat na bukal sa loob. Ibig sabihin nito, dapat ang iyong ginagawa ay mula sa kaibuturan ng iyong puso at hindi ka lamang napipilitan. Kadalasang ginagamit ang idyomang ito sa pagtukoy ng mabubuting gawain tulad ng pagtulong sa kapwa o pagbibigay sa nangangailangan.
10.
Nakakita ka na ba ng plaka? ‘Yung malaking CD na pinapatugtog sa ponograpo? ‘Yung kadalasang gamit sa mga lumang pelikula? Alam mo ba na kapag sira ang plaka, paulit-ulit lang ang tunog nito?
Doon galing ang idyomang iyan! Ang mga taong di na natapos ang kauulit ng iisang kuwento ay kadalasang nasasabihan ng: “Para kang sirang plaka!”
Sa sampung nailista rito, hindi pa nangangalahati ang bilang ng mga idyomang maaari mong magamit sa pang-araw-araw. Kung napapagod ka na sa pare-parehong mga salita upang ipahiwatig ang iyong mga nais sabihin, magbuklat ng diksiyonaryo, magbasa ng mga librong Filipino, at payamanin ang iyong bokabularyo. Tiyak, hindi mo na kakailanganing maghintay ng Agosto para pahalagahan at pagyamanin ang ating wika.//nina Wenona Catubig at Roan Ticman
Feature: Ate, What’s the Kahulugan of Idyoma?
Buwan ng Wika na naman! Ngunit kahit na may isang buong buwan na nakalaan para sa ating pambansang wika, tila hindi naman lumalalim ang ating pagpapahalaga rito. Lingid sa ating kaalaman, napakayaman ng ating sariling wika at kadalasan ay nakakaligtaan na natin itong gamitin bunsod ng pandaigdigang kalakaran at kaunlaran ng teknolohiya.
Kalimitan, kapag naririnig natin ang mga matatandang nag-uusap ay may mangilan-ngilang salita na hindi natin naiintindihan. Bagamat Filipino rin ang mga ito, hindi pa rin natin alam ang ibig sabihin dahil ang mga ito pala ay idyoma.
Ang mga idyoma ay mga salita, parirala, o mga pangungusap na mas malalim pa ang kahulugan kaysa sa indibidwal na depinisyon ng bawat salitang ginamit. Hindi ito basta-basta mauunawaan kung hindi alam ang konsepto sa likod ng mga ito.
Kung kaya’t bilang pagpupugay sa ating wika, narito ang ilang piling idyoma na maaari ninyong gamitin sa pang-araw-araw na buhay.
1.
Naghahanap ka ba ng tamang salita na makapagpapaliwanag sa nararamdaman mo tuwing nag-aaral ka para sa isang nakakadugo ng utak na pagsusulit? O kaya’y gusto mong ipaintindi sa mga kaibigan mo na hinding-hindi ka talaga papayagan ng mga magulang mo na gumala kahit magpaalam at magmakaawa ka pa? Ito ang tamang idyoma para sa iyo.
Kung literal na iisipin, napakalayo ng buwan upang ating maabot, lalo na para suntukin. Kung kaya’t upang mas mabigyang-diin kung gaano kahirap o kaimposible ang isang bagay, gamitin ang idyomang ito. Magtutunog ka pang makata, kahit sinasabi mo lang naman ay kung gaano kahirap ang sitwasyon mo!
2.
Halos lahat ng tao sa mundong ito ay nakaka-relate sa idyomang ito sapagkat, sino nga ba ang laging nagsasabi ng kaniyang totoong nararamdaman? Kung minsan, kung ano ang ipinakikita at ipinahahayag natin, hindi ito ang tunay na laman ng ating damdamin. Halimbawa ay sa kaso ng mga kakilala natin na parang aso’t pusa kung mag-away, ngunit sa totoo lang ay may nararamdamang espesyal para sa isa’t isa. Ayon nga sa idyoma, ang ginagawang “pagtulak” ng ating mga labi ay taliwas sa “pagkabig o paghila papalapit” na siyang nais talaga ng puso.
3.
Laganap ito sa lipunang Pilipino—mula sa ilang taong nakakasalamuha mo hanggang sa mga programa at proyekto ng gobyerno. Tumutukoy ang idyomang ito sa ugaling masayahin ka sa pag-umpisa ng isang bagay, ngunit kapag nagtagal, tila magsasawa ka na at iiwan ito nang hindi tapos.
Kung hihimayin ang idyomang ito, ang ningas ay nangangahulugang apoy at ang kugon naman ay isang uri ng damo na kapag sinunog, mawawala agad ang alab. Tulad ng damong ito, ang isang taong ningas-kugon ay hindi napapanatili ang kalidad ng kaniyang ginagawa hanggang matapos.
Ipagpapabukas na lang ang takdang-araling iyong ginagawa? Ningas-kugon ka!
4.
Sa bawat taong nangangailangan ng tulong, dapat lagi tayong bukas-palad. Bakit nga ba?
Kapareho ng literal na ibig sabihin ng idyomang ito, kapag “bukas-palad” kang tumutulong sa iba, ibig sabihin, hindi natin ipinagkakait ang ating tulong. Libre nating inaalok ito sa kung sino mang nangangailangang kumapit sa ating “bukas na palad.”
May kaklase kang nahihirapan sa isang sabjek? O kaya, may nakita kang tao na nangangailangan ng tulong ngunit hindi mo naman kilala? Huwag ka nang magdamot at ihandog ang bukas mong palad.
5.
Sino nga ba ang madalas na umiinom ng gatas? Siyempre, mga bata. At iyon mismo ang ibig sabihin ng idyomang ito.
Ayaw kang iwanan ng mga magulang mo na mag-isa sa mall? O kaya’y hindi sinasabi sa iyo ang lahat? Siguro, nakikita pa nila na may gatas ka pa sa labi.
6.
Tulad ng sampung utos ng Diyos na ibinahagi ni Moises sa mga tao, ang idyomang “itaga sa bato” ay sumisimbolo sa mga pangakong iyong tutuparin. Dahil ang mga bagay na isinasaksak o iniuukit sa bato ay hindi mo na maaaring bawiin, ganoon din ang mga salitang iyong bibitawan pagkasabi na itataga mo ito sa bato.
7.
Madali ka bang umiyak? Aba! Mababaw yata ang iyong luha.
Sa mga taong taglay ang katangiang ito, ang mga kaunting kirot lamang sa kanilang damdamin ay matindi na ang lilikhaing agos sa kanilang mga mata.
Kaiba ito sa mga taong kaunting pang-aasar mo lamang ay maiiyak na. Ang tawag doon ay pikon. Ang mga taong mabababaw ang luha ay ang mga naiiyak sa mga palabas kung saan nagkitang muli ang aso at ang amo nito.
8.
Bawat tao ay nangangarap na magkaroon ng kaniyang forever o ‘yung tinatawag na kabiyak ng dibdib. ‘Yung taong makakasama natin habambuhay at hinding-hindi mang-iiwan, kahit ano’ng mangyari. ‘Yung taong nandiyan para sa atin palagi.
Kung titingnan ang literal na kahulugan ng idyoma, ang ibig sabihin nito ay kahati ng dibdib na ang tinutukoy ay asawa. Ang magkabiyak ng dibdib o mag-asawa ay may pinaghahatiang iisang pag-ibig. Kaakibat din nito ang idyomang “pag-iisang-dibdib” na ang ibig sabihin naman ay pagpapakasal.
9.
Bilang mga tinedyer, marami na tayong natatanggap na mga gawain at responsibilidad mula sa matatanda, lalo na mula sa ating mga magulang. Madalas kapag naatasan tayo ng trabaho, tinatamad tayong gawin ito. Ngunit, dapat kapag tumutulong tayo sa mga ito, hindi lang natin ito ginagawa dahil lang sa inutos, kundi dahil alam natin na ito ay ating tungkulin.
‘Ika nga nila, ang paggawa ng mabuti ay nararapat na bukal sa loob. Ibig sabihin nito, dapat ang iyong ginagawa ay mula sa kaibuturan ng iyong puso at hindi ka lamang napipilitan. Kadalasang ginagamit ang idyomang ito sa pagtukoy ng mabubuting gawain tulad ng pagtulong sa kapwa o pagbibigay sa nangangailangan.
10.
Nakakita ka na ba ng plaka? ‘Yung malaking CD na pinapatugtog sa ponograpo? ‘Yung kadalasang gamit sa mga lumang pelikula? Alam mo ba na kapag sira ang plaka, paulit-ulit lang ang tunog nito?
Doon galing ang idyomang iyan! Ang mga taong di na natapos ang kauulit ng iisang kuwento ay kadalasang nasasabihan ng: “Para kang sirang plaka!”
Sa sampung nailista rito, hindi pa nangangalahati ang bilang ng mga idyomang maaari mong magamit sa pang-araw-araw. Kung napapagod ka na sa pare-parehong mga salita upang ipahiwatig ang iyong mga nais sabihin, magbuklat ng diksiyonaryo, magbasa ng mga librong Filipino, at payamanin ang iyong bokabularyo. Tiyak, hindi mo na kakailanganing maghintay ng Agosto para pahalagahan at pagyamanin ang ating wika.//nina Wenona Catubig at Roan Ticman
drenisse moleta,
Gut-wrenching, chair gripping, and all together, haunting.
These were just some of the words that immediately came to mind after watching Erik Matti’s latest action film, Buy Bust. Most local movies today only care about eliciting small laughs from their audiences and earning big bucks. However, Buy Bust succeeded to stand out due to its notable quality and how it proves that it’s not the typical action flick that can be found in theaters nowadays. Earning an MTRCB rating of R-16, it doesn’t hold back from executing aggressive and brutal fight scenes that can keep you flinching from time to time while at the edge of your seat.
The film stars Anne Curtis as Nina Manigan, a rookie Philippine Drug Enforcement Agency officer who is suspicious of her superior officer’s actions after witnessing her former squad get slaughtered because of an unknown mole in the police force. With her new squad being sent on another high-profile drug “buy bust” operation, they suddenly find themselves trapped inside one of the most dangerous slums in Manila. Terror escalates as they try to escape from the wrath of the drug lords hunting them down, and the anguish of civilians who seek justice for the lives lost due to the war on drugs.
“You don’t know what’s in the district of Gracia ni Maria, when hell was unleashed all evil decided to live there. You can’t tell apart the saints from the sinners,” Teban (Alex Calleja).
The film takes place at night in a district called Gracia ni Maria, where houses are closely built, that even the audiences can feel the claustrophobic discomfort the characters are experiencing. This makes the setting look like an unending labyrinth filled with bloodthirsty people waiting around the corner. This keeps the viewers on their toes, awaiting surprise attacks.
Despite the unusual use of slums as a film setting, Matti makes it work with cinematography that takes advantage of the characteristics of the place to make it look visually pleasing. The use of the darkness, tight spaces, and harsh neon lighting in the movie was a great story-telling tool to hide or even emphasize information given to the audience. Aside from this, Matti also took advantage of common items found in slums and creatively integrating it to intense action scenes (you’ll be surprised what a cactus plant, garden hose, and an umbrella can do once you have Nina Manigan-like skills).
Buy Bust isn’t just heavy with action sequences, it is also fueled by a chilling narrative and an impressive performance from each cast member. The movie somewhat feels ambitious because of its over-the-top action sequences, but at the same time it’s grounded because it mirrors the horrors currently happening in our society.
Even Matti said in his Twitter account that his films are never based on the real world, but actually on his own. It is undeniable how the story was so heavily influenced by the current social issues the country is facing, especially in the case of President Duterte’s War on Drugs. Both police and civilians have lost their lives during operations of Oplan Tokhang. Innocent people die and yet the cycle continues as the drug businesses still operate in our country.
It also shows how our current system is anti-poor. Most killed suspects that “fought back” are from the lower class. It is rare to find cases where powerful and rich people such as drug lords and businessmen are involved in the operations. The desperation of our government to solve the country’s drug problem leads to implementation of short term solutions such as killing and busting users without realizing that they should focus more on the people who are actually leading the drug business inside the country.
Overall, Buy Bust is a well-made and well-directed film that can be a beacon of inspiration and hope for what Filipino movies should and could be. This also serves as a reminder to everyone who has watched it, to look beyond whatever message is being fed to us. The film clearly wasn’t made to impose solutions to the drug problem but rather just show how much it affects the people caught between the multiple crossfires that has happened or will happen if it does not stop.
Buy Bust is an extremely magnificent movie that might even be the best action-flick in years. Without a doubt, it can be easily classified as a Filipino cinematic masterpiece, making two hours of your life worth it.//by Elane Madrilejo and Drenisse Moleta
Feature: Buy Bust Review: Ambitiously made and alarmingly relevant
 |
Photo source: Viva Films and
Reality Entertainment,
|
Gut-wrenching, chair gripping, and all together, haunting.
These were just some of the words that immediately came to mind after watching Erik Matti’s latest action film, Buy Bust. Most local movies today only care about eliciting small laughs from their audiences and earning big bucks. However, Buy Bust succeeded to stand out due to its notable quality and how it proves that it’s not the typical action flick that can be found in theaters nowadays. Earning an MTRCB rating of R-16, it doesn’t hold back from executing aggressive and brutal fight scenes that can keep you flinching from time to time while at the edge of your seat.
The film stars Anne Curtis as Nina Manigan, a rookie Philippine Drug Enforcement Agency officer who is suspicious of her superior officer’s actions after witnessing her former squad get slaughtered because of an unknown mole in the police force. With her new squad being sent on another high-profile drug “buy bust” operation, they suddenly find themselves trapped inside one of the most dangerous slums in Manila. Terror escalates as they try to escape from the wrath of the drug lords hunting them down, and the anguish of civilians who seek justice for the lives lost due to the war on drugs.
“You don’t know what’s in the district of Gracia ni Maria, when hell was unleashed all evil decided to live there. You can’t tell apart the saints from the sinners,” Teban (Alex Calleja).
 |
| Photo source: Viva Films and Reality Entertainment |
The film takes place at night in a district called Gracia ni Maria, where houses are closely built, that even the audiences can feel the claustrophobic discomfort the characters are experiencing. This makes the setting look like an unending labyrinth filled with bloodthirsty people waiting around the corner. This keeps the viewers on their toes, awaiting surprise attacks.
Despite the unusual use of slums as a film setting, Matti makes it work with cinematography that takes advantage of the characteristics of the place to make it look visually pleasing. The use of the darkness, tight spaces, and harsh neon lighting in the movie was a great story-telling tool to hide or even emphasize information given to the audience. Aside from this, Matti also took advantage of common items found in slums and creatively integrating it to intense action scenes (you’ll be surprised what a cactus plant, garden hose, and an umbrella can do once you have Nina Manigan-like skills).
Buy Bust isn’t just heavy with action sequences, it is also fueled by a chilling narrative and an impressive performance from each cast member. The movie somewhat feels ambitious because of its over-the-top action sequences, but at the same time it’s grounded because it mirrors the horrors currently happening in our society.
Even Matti said in his Twitter account that his films are never based on the real world, but actually on his own. It is undeniable how the story was so heavily influenced by the current social issues the country is facing, especially in the case of President Duterte’s War on Drugs. Both police and civilians have lost their lives during operations of Oplan Tokhang. Innocent people die and yet the cycle continues as the drug businesses still operate in our country.
It also shows how our current system is anti-poor. Most killed suspects that “fought back” are from the lower class. It is rare to find cases where powerful and rich people such as drug lords and businessmen are involved in the operations. The desperation of our government to solve the country’s drug problem leads to implementation of short term solutions such as killing and busting users without realizing that they should focus more on the people who are actually leading the drug business inside the country.
 |
| Photo source: Viva Films and Reality Entertainment |
Buy Bust is an extremely magnificent movie that might even be the best action-flick in years. Without a doubt, it can be easily classified as a Filipino cinematic masterpiece, making two hours of your life worth it.//by Elane Madrilejo and Drenisse Moleta
drenisse moleta,
Simula na ulit ng panibagong akademikong taon! Marami-rami na namang bago na makikita sa ating eskuwelahan—mga kagamitan, pasilidad, samahan, at higit sa lahat, isang bagong batch na magdadagdag pa ng saya dito sa high school! Matatawag na bunso ng paaralan ang mga estudyante ng Grado 7 at bilang mga ate’t kuya nila, naisipan naming kumustahin ang kanilang mga unang linggo. Tanong namin sa kanila:
Maligayang pagdating sa Grado 7-12, Freshies! Isang malaking good luck sa inyo at mag-aral nang mabuti. Huwag sana kayong mahihiyang lumapit sa inyong mga ate’t kuya ngunit huwag ding kalilimutang mag-enjoy at gumawa ng masasayang alaala dito sa high school.//nina Vea Dacumos, Elane Madrilejo, at Drenisse Moleta
Feature Poll: Bunsong Batch ng 7-12!
Simula na ulit ng panibagong akademikong taon! Marami-rami na namang bago na makikita sa ating eskuwelahan—mga kagamitan, pasilidad, samahan, at higit sa lahat, isang bagong batch na magdadagdag pa ng saya dito sa high school! Matatawag na bunso ng paaralan ang mga estudyante ng Grado 7 at bilang mga ate’t kuya nila, naisipan naming kumustahin ang kanilang mga unang linggo. Tanong namin sa kanila:
Maligayang pagdating sa Grado 7-12, Freshies! Isang malaking good luck sa inyo at mag-aral nang mabuti. Huwag sana kayong mahihiyang lumapit sa inyong mga ate’t kuya ngunit huwag ding kalilimutang mag-enjoy at gumawa ng masasayang alaala dito sa high school.//nina Vea Dacumos, Elane Madrilejo, at Drenisse Moleta
gian palomeno,
The University of the Philippines Integrated School Girls Volleyball Team (UPISGVT) puts on a spectacular show in the Inter School Athletic and Academic League (ISAAL) held on August 19 and 20 at Kings Montessori School and Hope Integrated School, Quezon City.
The UPISGVT completely dominated in the first day of the event after showing no mercy to their opponents in this year’s ISAAL. In the Under-16 Division, the UPISGVT overthrew St. Raphael Montessori School (SRMS) in a best-of-3 sets, 25-4, 25-8. On the other hand, Coronado’s School of Quezon City Incorporated (CSQCI) put up a good fight but was not enough to stop UPISGVT’s power from ruling the stadium in the Under-18 Division best-of-3 sets, 25-18, 25-21.
Following up the previous day, UPISGVT crushed Mother of Divine Grace Academy (MODGA) before finally calling it a day, 25-15, 25-5, on a rainy afternoon last August 20. UPISGVT gave MODGA a hard time catching up in the first set with their strained coordination and counters until the board flips to a score of 10-4. MODGA silently regained balance but was swiftly shoved away by UPISGVT as they accelerated their pace and shot multiple strikes with Maria Lorraine Cometa on the lead, 25-15.
UPISGVT kept their perfect score alive, 14-0, with Team Captain Trixie Badong’s sharp service aces and spikes in the second set until the numbers progressed yet again to walk away with another victory, 25-5.
Soon after, Covenant Grace School (CGS) was swept by UPISGVT in their third match without breaking a sweat as CGS committed multiple errors followed by Alyssa Avila’s flashy service aces, Bea Lopez’s stunning block, and Ghia Marielle Bartolome’s whistling spike to accumulate a 25-7 in the first set.
UPISGVT’s confidence grew exponentially to finally exploit their enemy’s rhythm in the second set, finishing it off with a terrifying 25-9.
Set-backs also deemed to cling tightly to UPISGVT in their battle against the First City Providential College (FCPC) and Kings Montessori School (KMS). UPISGVT was able to compete with FCPC but came short in the end as FCPC started the day with a 20-25, 21-25 win.
The struggle continued for UPISGVT with KMS’s amusing first set, ending it in a lopsided score of 25-9. KMS started the second set strong, 8-1. However, UPISGVT found their rhythm and the opponent’s big lead disappeared quickly due to unforced errors along with Alliah Omar’s blocks and Giesha Capistrano’s offenses.
With Lopez’s service aces and Avila and Capistrano’s contributions to rallies, UPISGVT was able to close the gap in the second set at 19-19. Omar joined to help the team make the score even at 23 but still fell short as KMS finishes the game, 23-25.
UPISGVT Head Coach Andy Fiel pointed out the overall team’s performance especially on the defensive end of their game. “Sa laro, medyo kulang pa. Sa estimate ko, kailangan pa naming mag-practice pa on defense; ‘yung blocking namin lahat maayos. ‘Yung service nila kailangan mas high percentage. We have a lot of work to do.”
“Next games, kailangan ayos yung blockings namin. Number one ‘yung coordination sa blocking. Second overall, ‘yung defense kailangan gumanda. Kailangan mas mataas ‘yung level of competition. They need to focus more on playing better defense. Mas ganado sila dapat dumepensa, ‘yun ang habol ko.” he added.
“Ginagawa namin ang mga training para ma-develop pa lalo ang skills namin, at siyempre, kailangan may consistency. Siguro kailangan pa rin namin ma-iimprove ang mindset at attitude namin, kasi kadalasan nawawala ‘yung flow ng laro,” said UPISGVT’s Team Captain Badong.
“Ginawa ko best ko. Tulong-tulong kami, siyempre gusto namin manalo kaya binigay namin lahat,” Giesha Capistrano said. “Gustong-gusto ko talaga manalo kanina at nag-eenjoy din ako kasama sila,” she added.//by Julius Guevarra Jr. and Gian Palomeno
Sports: UPISGVT tosses their opponents out in ISAAL
 |
STRATEGIZE.
The University of the Philippines Integrated School Girls Volleyball Team
(UPISGVT) huddles during a timeout. Photo
credit: Julius Guevarra Jr.
|
The University of the Philippines Integrated School Girls Volleyball Team (UPISGVT) puts on a spectacular show in the Inter School Athletic and Academic League (ISAAL) held on August 19 and 20 at Kings Montessori School and Hope Integrated School, Quezon City.
The UPISGVT completely dominated in the first day of the event after showing no mercy to their opponents in this year’s ISAAL. In the Under-16 Division, the UPISGVT overthrew St. Raphael Montessori School (SRMS) in a best-of-3 sets, 25-4, 25-8. On the other hand, Coronado’s School of Quezon City Incorporated (CSQCI) put up a good fight but was not enough to stop UPISGVT’s power from ruling the stadium in the Under-18 Division best-of-3 sets, 25-18, 25-21.
Following up the previous day, UPISGVT crushed Mother of Divine Grace Academy (MODGA) before finally calling it a day, 25-15, 25-5, on a rainy afternoon last August 20. UPISGVT gave MODGA a hard time catching up in the first set with their strained coordination and counters until the board flips to a score of 10-4. MODGA silently regained balance but was swiftly shoved away by UPISGVT as they accelerated their pace and shot multiple strikes with Maria Lorraine Cometa on the lead, 25-15.
UPISGVT kept their perfect score alive, 14-0, with Team Captain Trixie Badong’s sharp service aces and spikes in the second set until the numbers progressed yet again to walk away with another victory, 25-5.
Soon after, Covenant Grace School (CGS) was swept by UPISGVT in their third match without breaking a sweat as CGS committed multiple errors followed by Alyssa Avila’s flashy service aces, Bea Lopez’s stunning block, and Ghia Marielle Bartolome’s whistling spike to accumulate a 25-7 in the first set.
UPISGVT’s confidence grew exponentially to finally exploit their enemy’s rhythm in the second set, finishing it off with a terrifying 25-9.
Set-backs also deemed to cling tightly to UPISGVT in their battle against the First City Providential College (FCPC) and Kings Montessori School (KMS). UPISGVT was able to compete with FCPC but came short in the end as FCPC started the day with a 20-25, 21-25 win.
The struggle continued for UPISGVT with KMS’s amusing first set, ending it in a lopsided score of 25-9. KMS started the second set strong, 8-1. However, UPISGVT found their rhythm and the opponent’s big lead disappeared quickly due to unforced errors along with Alliah Omar’s blocks and Giesha Capistrano’s offenses.
With Lopez’s service aces and Avila and Capistrano’s contributions to rallies, UPISGVT was able to close the gap in the second set at 19-19. Omar joined to help the team make the score even at 23 but still fell short as KMS finishes the game, 23-25.
UPISGVT Head Coach Andy Fiel pointed out the overall team’s performance especially on the defensive end of their game. “Sa laro, medyo kulang pa. Sa estimate ko, kailangan pa naming mag-practice pa on defense; ‘yung blocking namin lahat maayos. ‘Yung service nila kailangan mas high percentage. We have a lot of work to do.”
“Next games, kailangan ayos yung blockings namin. Number one ‘yung coordination sa blocking. Second overall, ‘yung defense kailangan gumanda. Kailangan mas mataas ‘yung level of competition. They need to focus more on playing better defense. Mas ganado sila dapat dumepensa, ‘yun ang habol ko.” he added.
“Ginagawa namin ang mga training para ma-develop pa lalo ang skills namin, at siyempre, kailangan may consistency. Siguro kailangan pa rin namin ma-iimprove ang mindset at attitude namin, kasi kadalasan nawawala ‘yung flow ng laro,” said UPISGVT’s Team Captain Badong.
“Ginawa ko best ko. Tulong-tulong kami, siyempre gusto namin manalo kaya binigay namin lahat,” Giesha Capistrano said. “Gustong-gusto ko talaga manalo kanina at nag-eenjoy din ako kasama sila,” she added.//by Julius Guevarra Jr. and Gian Palomeno
craig aquino,
The canteen is one of the most important places in school. It is there that students can quench their thirst, alleviate their hunger, and meet their friends. Faculty and staff likewise can depend on the canteen for all their food and beverage needs. It is imperative then, that it has the best service and facilities so it can accommodate everyone in need of it.
This year, there have been several noticeable changes to the canteen, both in system and facilities.
One of the most noticeable are the fans now spread around the eating area. These were donated by Batch ‘69, and make the canteen space cooler and more breathable, and therefore a more comfortable place to eat in.
Besides that, there are now also CLAY GO or Clean As You Go signs, indicating that students should clean up after themselves when using canteen facilities. This not only teaches the students good manners and keeps the eating area clean, but it also removes the burden of cleaning on canteen staff so that they can serve students food and drink more efficiently.
Concerning waste, the canteen bins are now placed closer together and are clearly labelled for waste segregation. This placement, as compared to before, encourages better the then-existing but poorly implemented segregation policy.
And what’s better than segregated waste? No waste at all!
A new policy by the canteen also encourages students to be more eco-friendly and reduce the waste they generate by charging customers two pesos less for bringing their own containers. This policy not only helps the environment, but also people’s pockets.
There are also new resale products and there are also some that were brought back for better variety of food served for everyone. And because there is an issue of having no food left during lunch, the reservations are only up until 10 am so they could make more for the other students. This aims to serve everyone with adequate amount of food from morning ‘till lunch.
These are small changes, true, but they are already remarkable and deserve praise. They show that the canteen indeed listens to feedback, and that it cares for its customers’ comfort. Not only that, it went beyond what students asked for, and showed that it also cares for its greater social responsibility to the environment and society.
Perhaps some students still find that the canteen is still lacking in some respects. However, changing, even just little by little, is good enough for now. If customer remarks are listened to and always taken into account, and the canteen administration is proactive in their improvement of services, it’ll get us back to better than before.//by Craig Aquino and Marlyn Go
Opinion: Better than before
The canteen is one of the most important places in school. It is there that students can quench their thirst, alleviate their hunger, and meet their friends. Faculty and staff likewise can depend on the canteen for all their food and beverage needs. It is imperative then, that it has the best service and facilities so it can accommodate everyone in need of it.
This year, there have been several noticeable changes to the canteen, both in system and facilities.
One of the most noticeable are the fans now spread around the eating area. These were donated by Batch ‘69, and make the canteen space cooler and more breathable, and therefore a more comfortable place to eat in.
Besides that, there are now also CLAY GO or Clean As You Go signs, indicating that students should clean up after themselves when using canteen facilities. This not only teaches the students good manners and keeps the eating area clean, but it also removes the burden of cleaning on canteen staff so that they can serve students food and drink more efficiently.
Concerning waste, the canteen bins are now placed closer together and are clearly labelled for waste segregation. This placement, as compared to before, encourages better the then-existing but poorly implemented segregation policy.
And what’s better than segregated waste? No waste at all!
A new policy by the canteen also encourages students to be more eco-friendly and reduce the waste they generate by charging customers two pesos less for bringing their own containers. This policy not only helps the environment, but also people’s pockets.
There are also new resale products and there are also some that were brought back for better variety of food served for everyone. And because there is an issue of having no food left during lunch, the reservations are only up until 10 am so they could make more for the other students. This aims to serve everyone with adequate amount of food from morning ‘till lunch.
These are small changes, true, but they are already remarkable and deserve praise. They show that the canteen indeed listens to feedback, and that it cares for its customers’ comfort. Not only that, it went beyond what students asked for, and showed that it also cares for its greater social responsibility to the environment and society.
Perhaps some students still find that the canteen is still lacking in some respects. However, changing, even just little by little, is good enough for now. If customer remarks are listened to and always taken into account, and the canteen administration is proactive in their improvement of services, it’ll get us back to better than before.//by Craig Aquino and Marlyn Go
craig aquino,
Despite living in a country beset by poverty and corruption, and often struck by natural disasters, one can always expect Filipinos to smile. No disaster or calamity can permanently bring us to our knees.
Recently, heavy rains brought on by the South-West Monsoon caused severe flooding in many parts of northern Luzon. Just as recently, images appeared on social media – and even on mainstream news programmes – showing our countrymen braving storm and flood in their own makeshift ways, all the while wearing that trademark Filipino smile.
How resilient we are.
However, as with nearly everything, there is an appropriate amount: neither too much, nor too little. We Filipinos, it seems, have in our blood far beyond therapeutic levels of resiliency, to a point where it takes a toxic form: complacence.
This complacence is a woe unto our nation – it breeds an inaction augmenting the evils of theft and typhoon and whatever other threat we might face. We do only the bare minimum necessary to overcome what problems befall us – no more.
Take the most recent event: flooding. Many people got stranded on roofs when the floods came. If they needed to get somewhere, they would wrap their shoes in plastic to keep their feet dry, or, if they were more unfortunate, they would need to make rafts. It’s what they did last year too. Also the year before that. And the year before that. And, probably next year as well.
It’s reactionary. Instead of preventing flooding, which is in some cases preventable, people just sew on more patches onto their lives when the floods come a-ripping. They just accept the flooding as a normal part of their lives to be dealt with instead of something preventable.
Of course, this does not apply to all; there have been improvements in flood warning systems and evacuation operations, especially in areas where flooding is nigh unpreventable, such as along the banks of rivers.
Another example of our resilience-nigh-complacency is how we deal with the government. We have long had problems with it, most notably regarding corruption. Despite that, how many actually act against said problems?
Here comes stark our mindset of ‘bahala na’, or ‘hayaan mo na; ganyan talaga ‘yan’. So many let corruption continue because they’ve resigned themselves to the fact that it is a part of our daily lives.
These things we do – how we act – is harmful. It’s akin to taking ibuprofen to relieve a headache caused by brain cancer. The problem is solved temporarily, but it’ll keep coming and coming and we’ll do nothing about it (beyond the ibuprofen, of course).
Bahala na. It’s not like we can blame ourselves. We are a nation for centuries subjugated, by both foreigners and our own countrymen. We were – and are – enslaved, stolen from, and lied to.
What is there left for us to do but to take the beatings given to us, and smile in hopes that they’ll someday end? We have nothing left but our stoicism, that no blow may ever knock us down, and our optimism, that we may not fell ourselves. It is with these that we survive whatever predicament however we can. A workable solution, no?
No. There is a caveat.
French philosopher Gabriel Marcel, in his Sketch of the Phenomenology and the Metaphysics of Hope, started defining hope by four things it was not; two of those are relevant here: hope is not optimism, and hope is not stoicism.
We cannot keep smiling through our problems or stand steadfast against them. Even the hardest rocks are weathered by the waves of the sea. There is no hope in that. We must fight against that sea of troubles.
We must do better, as a nation, for our nation.//by Craig Aquino
Opinion: On Filipino resilience
 |
| Photo Credit: Ezra Bustamante |
Recently, heavy rains brought on by the South-West Monsoon caused severe flooding in many parts of northern Luzon. Just as recently, images appeared on social media – and even on mainstream news programmes – showing our countrymen braving storm and flood in their own makeshift ways, all the while wearing that trademark Filipino smile.
How resilient we are.
However, as with nearly everything, there is an appropriate amount: neither too much, nor too little. We Filipinos, it seems, have in our blood far beyond therapeutic levels of resiliency, to a point where it takes a toxic form: complacence.
This complacence is a woe unto our nation – it breeds an inaction augmenting the evils of theft and typhoon and whatever other threat we might face. We do only the bare minimum necessary to overcome what problems befall us – no more.
Take the most recent event: flooding. Many people got stranded on roofs when the floods came. If they needed to get somewhere, they would wrap their shoes in plastic to keep their feet dry, or, if they were more unfortunate, they would need to make rafts. It’s what they did last year too. Also the year before that. And the year before that. And, probably next year as well.
It’s reactionary. Instead of preventing flooding, which is in some cases preventable, people just sew on more patches onto their lives when the floods come a-ripping. They just accept the flooding as a normal part of their lives to be dealt with instead of something preventable.
Of course, this does not apply to all; there have been improvements in flood warning systems and evacuation operations, especially in areas where flooding is nigh unpreventable, such as along the banks of rivers.
Another example of our resilience-nigh-complacency is how we deal with the government. We have long had problems with it, most notably regarding corruption. Despite that, how many actually act against said problems?
Here comes stark our mindset of ‘bahala na’, or ‘hayaan mo na; ganyan talaga ‘yan’. So many let corruption continue because they’ve resigned themselves to the fact that it is a part of our daily lives.
These things we do – how we act – is harmful. It’s akin to taking ibuprofen to relieve a headache caused by brain cancer. The problem is solved temporarily, but it’ll keep coming and coming and we’ll do nothing about it (beyond the ibuprofen, of course).
Bahala na. It’s not like we can blame ourselves. We are a nation for centuries subjugated, by both foreigners and our own countrymen. We were – and are – enslaved, stolen from, and lied to.
What is there left for us to do but to take the beatings given to us, and smile in hopes that they’ll someday end? We have nothing left but our stoicism, that no blow may ever knock us down, and our optimism, that we may not fell ourselves. It is with these that we survive whatever predicament however we can. A workable solution, no?
No. There is a caveat.
French philosopher Gabriel Marcel, in his Sketch of the Phenomenology and the Metaphysics of Hope, started defining hope by four things it was not; two of those are relevant here: hope is not optimism, and hope is not stoicism.
We cannot keep smiling through our problems or stand steadfast against them. Even the hardest rocks are weathered by the waves of the sea. There is no hope in that. We must fight against that sea of troubles.
We must do better, as a nation, for our nation.//by Craig Aquino
craig aquino,
Ramon Tulfo is a journalist. As such, he has a duty to bring information to the people – to inform them of the truth – that they may be empowered as members of society. Many things may be said about him and his questionable beliefs, and many things have been said concerning such.
This article is not about those.
Recently, Tulfo posted a video on Facebook with a caption explaining that his driver ran over a six-year-old girl in Navotas, whom they consequently brought to the Philippine General Hospital (PGH) emergency room (ER). He further claimed that ER doctor Jay Guerrero did not want to perform first aid on the girl, saying he did not want it videotaped.
The post, it appeared, was meant to shame the doctor for refusing care.
Instead, he drew the collective ire of doctors, medical practitioners, and even non-medical persons.
Tulfo responded to his critics saying that when they got to the PGH ER, it was in a wet market-like state, with patients lying unattended on the floor. He also said that he originally meant to record only the child for legal reference, the doctor being videotaped only after refusing care. Tulfo further added that the doctors and staff of the ER seemed blunt to their surroundings.
Tulfo’s actions were deplorable.
He made an ER – an already very stressful environment – an even more stressful one. He was verbally abusive towards the doctor and staff, insisting they disregard protocol so that the girl he brought be treated ahead of others who may have needed more urgent care. He videotaped staff and patients without permission, and refused to stop when asked.
He claimed that he was acting for the child run-over’s welfare, but not once did he ask for permission from the child’s – a minor’s – mother whether videotaping was fine. Even more than that, he uploaded the video for public viewing, without the face of the child being censored, in violation of both local and international broadcasting guidelines.
He apologised for his outburst, but refuses to apologise to Dr. Guerrero and the PGH, saying that he made his point clear – that he was concerned for the child. He also refuses to take down the initial video, claiming that it can be a future point of discussion. His reasoning in the former has no merit. His reasoning in the latter partly does. However, a compromise must be made – one cannot simply disregard the rights of a person for academic discussion; ethics must still be observed.
All things considered, he seems to want to portray himself as a man doing good – a hero. In reality, all he has accomplished is to display an inflated sense of ego and self-righteousness.
In the end, he not only harmed the PGH and its staff, but also the journalistic institution as a whole.
His actions show an abuse of the title of journalist. They portray a kind of righteous journalism which the institution does not need right now, especially with so many people – politicians even – casting doubts on it.
Terrible is this attempt to mask his foul deed and tongue with the mantles of journalism and concern. It takes a profession meant to empower people with knowledge, and turns such into a sheep-cloak for Tulfo’s injurious attempt to get special treatment.
No journalist should ever stoop to this level.//by Craig Aquino
Opinion: An abuse of office
Ramon Tulfo is a journalist. As such, he has a duty to bring information to the people – to inform them of the truth – that they may be empowered as members of society. Many things may be said about him and his questionable beliefs, and many things have been said concerning such.
This article is not about those.
Recently, Tulfo posted a video on Facebook with a caption explaining that his driver ran over a six-year-old girl in Navotas, whom they consequently brought to the Philippine General Hospital (PGH) emergency room (ER). He further claimed that ER doctor Jay Guerrero did not want to perform first aid on the girl, saying he did not want it videotaped.
The post, it appeared, was meant to shame the doctor for refusing care.
Instead, he drew the collective ire of doctors, medical practitioners, and even non-medical persons.
Tulfo responded to his critics saying that when they got to the PGH ER, it was in a wet market-like state, with patients lying unattended on the floor. He also said that he originally meant to record only the child for legal reference, the doctor being videotaped only after refusing care. Tulfo further added that the doctors and staff of the ER seemed blunt to their surroundings.
Tulfo’s actions were deplorable.
He made an ER – an already very stressful environment – an even more stressful one. He was verbally abusive towards the doctor and staff, insisting they disregard protocol so that the girl he brought be treated ahead of others who may have needed more urgent care. He videotaped staff and patients without permission, and refused to stop when asked.
He claimed that he was acting for the child run-over’s welfare, but not once did he ask for permission from the child’s – a minor’s – mother whether videotaping was fine. Even more than that, he uploaded the video for public viewing, without the face of the child being censored, in violation of both local and international broadcasting guidelines.
He apologised for his outburst, but refuses to apologise to Dr. Guerrero and the PGH, saying that he made his point clear – that he was concerned for the child. He also refuses to take down the initial video, claiming that it can be a future point of discussion. His reasoning in the former has no merit. His reasoning in the latter partly does. However, a compromise must be made – one cannot simply disregard the rights of a person for academic discussion; ethics must still be observed.
All things considered, he seems to want to portray himself as a man doing good – a hero. In reality, all he has accomplished is to display an inflated sense of ego and self-righteousness.
In the end, he not only harmed the PGH and its staff, but also the journalistic institution as a whole.
His actions show an abuse of the title of journalist. They portray a kind of righteous journalism which the institution does not need right now, especially with so many people – politicians even – casting doubts on it.
Terrible is this attempt to mask his foul deed and tongue with the mantles of journalism and concern. It takes a profession meant to empower people with knowledge, and turns such into a sheep-cloak for Tulfo’s injurious attempt to get special treatment.
No journalist should ever stoop to this level.//by Craig Aquino
cyrille villanueva,
“Nigger!” “Fagger!” “Your mom’s gay!”
Iyan ay ilan lamang sa mga salitang ikinapipikon ng mga SJW at itinuturing nilang nakakainsulto.
Ang mga SJW o Social Justice Warrior ay mga indibidwal na ipinaglalaban ang hustisya at pagkakapantay-pantay para sa minorya at mayorya. Maaari ding maging SJW ang isang indibidwal na nabibilang sa mayorya at nakakaramdam ng simpatya para sa mga naaapi at walang boses. Nariyan si Gandhi na ipinagtanggol ang karapatan ng mga kapwa Indian mula sa mga kolonyalista, si Martin Luther King na nagsulong ng karapatang sibil ng mga kapwa niya black, at siyempre ang sarili nating pambansang bayani na si Dr. Jose Rizal na lumaban sa mapang-aping mananakop sa pamamagitan ng pagsulat.
Sa panahon ngayon na laganap na ang paggamit ng internet kung saan malayang nagpapahayag ang mga tao ng kanilang mga ideya at saloobin, naglipana rin ang mga SJW. Ngunit kumpara kina Gandhi, King, at Rizal noon, nagkaroon ng pagbabago sa pagtingin sa mga SJW ngayon na naglalabas ng kanilang mga mensahe at adbokasiya gamit ang kompyuter at gadyet.
Madalas, ang mga SJW ngayon ay ang tipo ng tao na magagalit sa isang meme ng dalawang garlic breads na may label na “If I had a garlic bread for every existing gender.” Bakit siya mapipikon sa meme ng dalawang garlic breads? Bakit siya mapipikon sa isang meme na ang layunin ay mampikon talaga?
Nirerepresenta ng dalawang garlic breads ang dalawang kasarian—ang lalaki at ang babae. Reaksyon ng mga SJW, bakit daw walang pangatlong garlic bread? O pang-apat? O panlima? Bakit daw walang ispektrum ng garlic bread? Masyado raw homophobic ang gumawa ng litrato!
Freedom of Speech at Censorship
Sa kasalukuyan na napakalayang nakapagpapalitan ng impormasyon ang mga tao dahil sa teknolohiya, hindi nangangahulugan na basta-basta ka na lang dapat magsabi ng iyong mga naiisip at nararamdaman. Kailangang may sarili kang sensura o censorship sa bawat sasabihin mo, bawal ang nakaka-offend. ‘Yan ang lagi nating iisipin sa tuwing may ipo-post tayo o sasabihin sa internet.
At talaga namang nakabantay sa usaping iyan ang mga SJW. “Don’t say the N-word,” ‘ika nga nila. “2018 na, guys, bakit niyo pa rin sinasabi ang N-word? Napaka-racist naman.” Pero iyon na nga, 2018 na. Kasabay na nag-e-evolve ng tao ay ang kaniyang mga salita. Kung noong panahon ng pang-aalipin sa Africa, ang salitang nigga ay ginagamit para sa mga black at nangangahulugang mababang uri o ‘di kalebel ng mga puti,’ ngayon, ginagamit na ito ng mga nigga mismo bilang simple at pamilyar na bansag o pantawag sa malalapit na kaibigan at kapatid nila na hindi lang black, maging ibang lahi rin.
Ngayon, kung ang tingin pa rin ng mga SJW sa salitang nigga ay pagpapababa ng turing sa mga black, nasa lohika na nila ang mali at sila rin ang racist mismo. Walang isyu sa non-blacks na tinatawag na nigga ang mga black na kaibigan.
At kapag sila’y may nahanap na gawang panitikan man o sining, na makokonsidera nilang “offensive,” kanilang igigiit na tanggalin ito kasi nakakainsulto raw sa isang ispesipikong pangkat. Sa ganitong kaso, kahit na ang mismong essence ng sining at literatura ay pagiging subhetibo (subjective) nito o kung anuman ang itinakda ng artist o awtor, ikakatwiran nila na dahil sila ang mas may alam at sila raw ay ‘woke’ o mulat, dapat ang kanilang punto lang daw ang ituring na may kredibilidad. Kapag ikaw naman ay hindi sumang-ayon sa kanilang statement, imbes na ika’y pakinggan at magsagawa ng intellectual discourse, kadalasan ika’y pipintahan lang na salot. Isang halimbawa, gustong ipa-ban ng isang magulang sa mga paaralan sa Amerika ang librong “Adventures of Huckleberry Finn” ni Mark Twain. Ito raw kasi ay ‘racist’ dahil gumagamit ng mga termino na hindi na kaaya-aya ngayon. Ang Huckleberry Finn ay isinulat noong 1800s, na tumatalakay sa paglilibot ng isang palaboy at isang African slave at buhay nila sa Mississipi. Lagpas sa salita, dapat tingnan muna ang istorya at tema ng itinuturing na klasik na sa totoo lang ay bumabatikos sa rasismo, at ang awtor nitong si Mark Twain ay isang anti-racism advocate din noon.
Equality?
Nakakatawang isipin na isa sa malalaking problema sa mga SJW ay tinitingnan nila ang kanilang status bilang unique o maituturing na isang special snowflake na natatangi sa ibang mga tao dahil nga kabilang sila sa minorya at bunga nito, kailangan daw silang intindihin at bigyan ng pribilehiyo. Halimbawa, idadahilan ng isang babae na siya raw ay babae kaya dapat na pasingitin sa pagkahaba-habang pila. Para bang naghahanap ng diskriminasyon kung saan wala kadalasan.
Noong mga nakaraang taon, may isang post na kumalat sa internet: isang babae ang nagreklamong hindi man lang siya inalok ng upuan ng lalaking nakaupo gayong babae siya at dapat daw na maging gentleman ang lalaki.
Di ba’t maituturing na equality na rin mismo ang hindi pagpansin ng lalaki sa babae? Naupo ang lalaki doon dahil maaaring pagod siya sa maghapong trabaho. Hindi niya tiningnan ang babae bilang mahina na nangangailangang umupo. Tiningnan niya ito bilang kapantay o maaari ngang mas angat pa sa kaniya—siya na maituturing na mahina at kailangang umupo habang ang babae ay malakas at kayang tumayo.
Equality pa nga ba ang hanap ng babae? O pribilehiyo na makaupo dahil babae siya? Di ba mga persons with disability, nagdadalang-tao, o senior citizen lang dapat ang binibigyan ng ganoong pribilehiyo?
Ang iba namang SJW na feminista ay kapuna-puna rin ang pananaw sa usapin ng “chivalry” o pagmamagandang-loob ng kalalakihan sa kababaihan. Halimbawa, nagkasabay sa paglabas sa pinto ang isang lalaki at isang babae. Hahawakan ng lalaki ang pinto para maunang makadaan ang babae pero magagalit ang babae. Siya raw ay isang strong and independent woman na hindi nangangailangan ng tulong ng isang lalaki. Panghaharas daw ang ginagawa nitong pangmamaliit sa kaniya! Ngunit kung susuriin, taliwas na ito sa ipinaglalaban niyang “social justice.” Ang totoong feminista ay itinataguyod ang tunay na pagkakapantay-pantay na hindi nang-iinsulto at umuusig sa anumang kasarian.
Double Standards
Kamakailan, may kakilala kaming bakla na nag-post tungkol sa nakita niyang guwapo na nasa isang pampublikong lugar. Sinabi niya na kinulit-kulit niya ito para mapansin siya; tinanong-tanong ng kung ano-ano para lang mapahaba ang usapan. Pero isang buwan bago ito, siya rin itong nag-share ng isang post tungkol sa “creepy” boys sa Facebook na kinukulit ang ibang mga babae—tanong nang tanong, mapahaba lang ang usapan—katulad na katulad ng ginawa niya roon sa poging lalaki na nakatagpo niya sa mall. Bakit nakikita ng mga SJW na creepy ang mga lalaking nangungulit ng mga babae kahit na sila ay ganoon din? Nagiging okey lang pag sila ang gumawa, at mali kapag iba.
Bakas din ang double standards sa paraan nila ng pagpili kung ano ang creepy at hindi creepy. Kapag guwapo ang nagbigay ng papuring, “ang ganda naman,” sweet itong lalaki. Pero kapag di kaguwapuhan ang nagbigay ng papuring ganoon, manyak ito. Bakit kailangang may diskriminasyon, na siyang nilalabanan nila, sa pagpili ng kung alin ang sweet o creepy?
Pero kung itatama mo sila sa mga kamalian nila, ikaw ang yari!
Nakakatakot magsalita laban sa kanila. Magugulat ka na lang, bibigyan ka na nila ng label: Manyak! Homophobe! Sexist! Nazi! White supremacist! Para sa kanila, ikaw at ang mga katulad mong mag-isip ang kontrabida sa mundo nila na dalawa lang ang puwedeng panigan: mamili ka kung kakampi ka sa kanila o kakalaban—walang pagitan.
Imbes na turuan ang mga kalaban, binububungangaan lang nila ang mga ito. Paano ba matututo ang kabilang panig kung walang palitan ng impormasyon at argumento sa pagitan nila?
Sa dami ng mabibigat na problemang kinahaharap ng ating lipunan tulad ng giyera, kagutuman, labis na kahirapan, at iba pa, mga problema pa ba nila ang dapat na unahin? Ganoong kababawan? Kailan pa kaya magma-mature itong mga SJW na parang bata kung mapikon?
Tandaan nila na hindi lang sa kanila umiikot ang mundo. Hindi lahat ng bagay ay nilikha para sa kanila at dapat na umaayon sa kanila. Di naman sa nagkukumpara, pero walang-wala sa dinaranas nilang “pang-aapi” ang mga pang-aapi na nilabanan ng mga naunang SJWs at ng mga taong nakakaranas ng tunay na diskriminasyon at pang-aabuso ng lipunan.//nina Ronnie Bawa Jr. at Cyrille Villanueva
Opinion: Nakaka-trigger na artikulo para sa mga SJW
 |
Photo Credit: Ronnie Bawa Jr., Cyrille Villanueva, at Dianne Santos
|
“Nigger!” “Fagger!” “Your mom’s gay!”
Iyan ay ilan lamang sa mga salitang ikinapipikon ng mga SJW at itinuturing nilang nakakainsulto.
Ang mga SJW o Social Justice Warrior ay mga indibidwal na ipinaglalaban ang hustisya at pagkakapantay-pantay para sa minorya at mayorya. Maaari ding maging SJW ang isang indibidwal na nabibilang sa mayorya at nakakaramdam ng simpatya para sa mga naaapi at walang boses. Nariyan si Gandhi na ipinagtanggol ang karapatan ng mga kapwa Indian mula sa mga kolonyalista, si Martin Luther King na nagsulong ng karapatang sibil ng mga kapwa niya black, at siyempre ang sarili nating pambansang bayani na si Dr. Jose Rizal na lumaban sa mapang-aping mananakop sa pamamagitan ng pagsulat.
Sa panahon ngayon na laganap na ang paggamit ng internet kung saan malayang nagpapahayag ang mga tao ng kanilang mga ideya at saloobin, naglipana rin ang mga SJW. Ngunit kumpara kina Gandhi, King, at Rizal noon, nagkaroon ng pagbabago sa pagtingin sa mga SJW ngayon na naglalabas ng kanilang mga mensahe at adbokasiya gamit ang kompyuter at gadyet.
Madalas, ang mga SJW ngayon ay ang tipo ng tao na magagalit sa isang meme ng dalawang garlic breads na may label na “If I had a garlic bread for every existing gender.” Bakit siya mapipikon sa meme ng dalawang garlic breads? Bakit siya mapipikon sa isang meme na ang layunin ay mampikon talaga?
Nirerepresenta ng dalawang garlic breads ang dalawang kasarian—ang lalaki at ang babae. Reaksyon ng mga SJW, bakit daw walang pangatlong garlic bread? O pang-apat? O panlima? Bakit daw walang ispektrum ng garlic bread? Masyado raw homophobic ang gumawa ng litrato!
Freedom of Speech at Censorship
Sa kasalukuyan na napakalayang nakapagpapalitan ng impormasyon ang mga tao dahil sa teknolohiya, hindi nangangahulugan na basta-basta ka na lang dapat magsabi ng iyong mga naiisip at nararamdaman. Kailangang may sarili kang sensura o censorship sa bawat sasabihin mo, bawal ang nakaka-offend. ‘Yan ang lagi nating iisipin sa tuwing may ipo-post tayo o sasabihin sa internet.
At talaga namang nakabantay sa usaping iyan ang mga SJW. “Don’t say the N-word,” ‘ika nga nila. “2018 na, guys, bakit niyo pa rin sinasabi ang N-word? Napaka-racist naman.” Pero iyon na nga, 2018 na. Kasabay na nag-e-evolve ng tao ay ang kaniyang mga salita. Kung noong panahon ng pang-aalipin sa Africa, ang salitang nigga ay ginagamit para sa mga black at nangangahulugang mababang uri o ‘di kalebel ng mga puti,’ ngayon, ginagamit na ito ng mga nigga mismo bilang simple at pamilyar na bansag o pantawag sa malalapit na kaibigan at kapatid nila na hindi lang black, maging ibang lahi rin.
Ngayon, kung ang tingin pa rin ng mga SJW sa salitang nigga ay pagpapababa ng turing sa mga black, nasa lohika na nila ang mali at sila rin ang racist mismo. Walang isyu sa non-blacks na tinatawag na nigga ang mga black na kaibigan.
At kapag sila’y may nahanap na gawang panitikan man o sining, na makokonsidera nilang “offensive,” kanilang igigiit na tanggalin ito kasi nakakainsulto raw sa isang ispesipikong pangkat. Sa ganitong kaso, kahit na ang mismong essence ng sining at literatura ay pagiging subhetibo (subjective) nito o kung anuman ang itinakda ng artist o awtor, ikakatwiran nila na dahil sila ang mas may alam at sila raw ay ‘woke’ o mulat, dapat ang kanilang punto lang daw ang ituring na may kredibilidad. Kapag ikaw naman ay hindi sumang-ayon sa kanilang statement, imbes na ika’y pakinggan at magsagawa ng intellectual discourse, kadalasan ika’y pipintahan lang na salot. Isang halimbawa, gustong ipa-ban ng isang magulang sa mga paaralan sa Amerika ang librong “Adventures of Huckleberry Finn” ni Mark Twain. Ito raw kasi ay ‘racist’ dahil gumagamit ng mga termino na hindi na kaaya-aya ngayon. Ang Huckleberry Finn ay isinulat noong 1800s, na tumatalakay sa paglilibot ng isang palaboy at isang African slave at buhay nila sa Mississipi. Lagpas sa salita, dapat tingnan muna ang istorya at tema ng itinuturing na klasik na sa totoo lang ay bumabatikos sa rasismo, at ang awtor nitong si Mark Twain ay isang anti-racism advocate din noon.
Equality?
Nakakatawang isipin na isa sa malalaking problema sa mga SJW ay tinitingnan nila ang kanilang status bilang unique o maituturing na isang special snowflake na natatangi sa ibang mga tao dahil nga kabilang sila sa minorya at bunga nito, kailangan daw silang intindihin at bigyan ng pribilehiyo. Halimbawa, idadahilan ng isang babae na siya raw ay babae kaya dapat na pasingitin sa pagkahaba-habang pila. Para bang naghahanap ng diskriminasyon kung saan wala kadalasan.
Noong mga nakaraang taon, may isang post na kumalat sa internet: isang babae ang nagreklamong hindi man lang siya inalok ng upuan ng lalaking nakaupo gayong babae siya at dapat daw na maging gentleman ang lalaki.
Di ba’t maituturing na equality na rin mismo ang hindi pagpansin ng lalaki sa babae? Naupo ang lalaki doon dahil maaaring pagod siya sa maghapong trabaho. Hindi niya tiningnan ang babae bilang mahina na nangangailangang umupo. Tiningnan niya ito bilang kapantay o maaari ngang mas angat pa sa kaniya—siya na maituturing na mahina at kailangang umupo habang ang babae ay malakas at kayang tumayo.
Equality pa nga ba ang hanap ng babae? O pribilehiyo na makaupo dahil babae siya? Di ba mga persons with disability, nagdadalang-tao, o senior citizen lang dapat ang binibigyan ng ganoong pribilehiyo?
Ang iba namang SJW na feminista ay kapuna-puna rin ang pananaw sa usapin ng “chivalry” o pagmamagandang-loob ng kalalakihan sa kababaihan. Halimbawa, nagkasabay sa paglabas sa pinto ang isang lalaki at isang babae. Hahawakan ng lalaki ang pinto para maunang makadaan ang babae pero magagalit ang babae. Siya raw ay isang strong and independent woman na hindi nangangailangan ng tulong ng isang lalaki. Panghaharas daw ang ginagawa nitong pangmamaliit sa kaniya! Ngunit kung susuriin, taliwas na ito sa ipinaglalaban niyang “social justice.” Ang totoong feminista ay itinataguyod ang tunay na pagkakapantay-pantay na hindi nang-iinsulto at umuusig sa anumang kasarian.
Double Standards
Kamakailan, may kakilala kaming bakla na nag-post tungkol sa nakita niyang guwapo na nasa isang pampublikong lugar. Sinabi niya na kinulit-kulit niya ito para mapansin siya; tinanong-tanong ng kung ano-ano para lang mapahaba ang usapan. Pero isang buwan bago ito, siya rin itong nag-share ng isang post tungkol sa “creepy” boys sa Facebook na kinukulit ang ibang mga babae—tanong nang tanong, mapahaba lang ang usapan—katulad na katulad ng ginawa niya roon sa poging lalaki na nakatagpo niya sa mall. Bakit nakikita ng mga SJW na creepy ang mga lalaking nangungulit ng mga babae kahit na sila ay ganoon din? Nagiging okey lang pag sila ang gumawa, at mali kapag iba.
Bakas din ang double standards sa paraan nila ng pagpili kung ano ang creepy at hindi creepy. Kapag guwapo ang nagbigay ng papuring, “ang ganda naman,” sweet itong lalaki. Pero kapag di kaguwapuhan ang nagbigay ng papuring ganoon, manyak ito. Bakit kailangang may diskriminasyon, na siyang nilalabanan nila, sa pagpili ng kung alin ang sweet o creepy?
Pero kung itatama mo sila sa mga kamalian nila, ikaw ang yari!
Nakakatakot magsalita laban sa kanila. Magugulat ka na lang, bibigyan ka na nila ng label: Manyak! Homophobe! Sexist! Nazi! White supremacist! Para sa kanila, ikaw at ang mga katulad mong mag-isip ang kontrabida sa mundo nila na dalawa lang ang puwedeng panigan: mamili ka kung kakampi ka sa kanila o kakalaban—walang pagitan.
Imbes na turuan ang mga kalaban, binububungangaan lang nila ang mga ito. Paano ba matututo ang kabilang panig kung walang palitan ng impormasyon at argumento sa pagitan nila?
Sa dami ng mabibigat na problemang kinahaharap ng ating lipunan tulad ng giyera, kagutuman, labis na kahirapan, at iba pa, mga problema pa ba nila ang dapat na unahin? Ganoong kababawan? Kailan pa kaya magma-mature itong mga SJW na parang bata kung mapikon?
Tandaan nila na hindi lang sa kanila umiikot ang mundo. Hindi lahat ng bagay ay nilikha para sa kanila at dapat na umaayon sa kanila. Di naman sa nagkukumpara, pero walang-wala sa dinaranas nilang “pang-aapi” ang mga pang-aapi na nilabanan ng mga naunang SJWs at ng mga taong nakakaranas ng tunay na diskriminasyon at pang-aabuso ng lipunan.//nina Ronnie Bawa Jr. at Cyrille Villanueva
alex yangco,
Grade 10 students from University of the Philippines Integrated School (UPIS) participated in History Con Philippines 2018’s History Bee Inter-school Competition on August 11 at the World Trade Center, Manila.
Isabelle Isip and Julianne Sasing represented UPIS in the quiz bee’s high school category which had questions about Asian and World History, Society, and Culture. Sasing was eliminated after the first round, while Isip made it to the top 10 but was cut from the roster of finalists afterwards.
“Preparing for the quiz bee was a challenge but all throughout, it was a good experience and it has helped improve [my] knowledge,” Isip said. For Sasing, the questions that were asked were difficult because some were about American history which was not thoroughly discussed in our curriculum.
This was the first time UPIS participated in History Con’s History Bee. The students themselves volunteered to register after informing the school about the competition. Mr. Brenson Andres, the head of the Department of Social Studies, served as their coach and chaperone.//by Alex Yangco
UPIS competes at History Bee
 |
CONCENTRATION. Isip and Sasing think about their answers during the
first round of History Bee. Photo Credit: Brenson Andres
|
Grade 10 students from University of the Philippines Integrated School (UPIS) participated in History Con Philippines 2018’s History Bee Inter-school Competition on August 11 at the World Trade Center, Manila.
Isabelle Isip and Julianne Sasing represented UPIS in the quiz bee’s high school category which had questions about Asian and World History, Society, and Culture. Sasing was eliminated after the first round, while Isip made it to the top 10 but was cut from the roster of finalists afterwards.
“Preparing for the quiz bee was a challenge but all throughout, it was a good experience and it has helped improve [my] knowledge,” Isip said. For Sasing, the questions that were asked were difficult because some were about American history which was not thoroughly discussed in our curriculum.
This was the first time UPIS participated in History Con’s History Bee. The students themselves volunteered to register after informing the school about the competition. Mr. Brenson Andres, the head of the Department of Social Studies, served as their coach and chaperone.//by Alex Yangco
jasmine esguerra,
Ikatlong tagumpay na ng University of the Philippines Integrated School (UPIS) Junior Fighting Maroons nang magapi nila ang Mapua University (MU) Red Robins, 106-79, sa Sulit.ph Breakdown Basketball Invitational (BBI) Tournament noong Linggo, Agosto 19, sa Ateneo Moro Lorenzo Sports Center, Katipunan Avenue.
Hindi pa sila nakakalasap ng pagkatalo matapos pabagsakin ang mga naunang katunggali na OB Montessori Center Basketball Team (98-12) at Arellano Junior Basketball Team (76-72).
Sa laro kontra MU, simula pa lamang, naging mabangis na ang UPIS nang maagang nagpaulan ng tatlong magkakasunod na tres si Jacob Estrera. Pinilit sabayan ng kalaban ang sunod-sunod na steal at tira ng Maroons ngunit kinapos hanggang sa nagtapos ang kuwarter, 32-18.
Tuloy-tuloy ang magandang laro ng UPIS sa ikalawang yugto, buhay na buhay ang depensa na pinangunahan ni Jordi Gomez De Liaño sa kaniyang defensive rebounds. Samantala, ang kabilang koponan ay nagsumikap sa pagtataguyod ni Ruben Mardoquio pero bigo sila sa panghaharang ng Maroons na umungos sa iskor na 64-37.
Maganda ang atake ng team kontra sa depensa ng Red Robins sa ikatlong kuwarter. Naging magandang oportunidad ang pag-foul ng kalaban na nagpa-free throw kina John Timothy Tuason at King Vergeire. Makailang ulit ding naagaw ng UPIS ang bola na nagbunga ng ibayong paglamang, 83-56.
Kamangha-mangha naman ang naging depensa ni Sean Aldous Torculas sa mga tira ng Red Robins sa huling kuwarter. Sinubukan pang humabol ni Mardoquio ngunit lubhang malaki na ang agwat ng iskor na nagtapos sa 27 puntos.
“Sabi ng coaches to start strong and mag-lead kaming mga seniors. Sinunod lang namin ‘yun and naging sobrang solid ng start namin. Nadala namin ‘yung intesity hanggang dulo kaya kami nanalo,” sagot ni Polo Labao, ang top scorer, nang tanungin ang kanilang estratehiya sa laro.
Pang-apat na nakaharap ng Junior Maroons ang AMA University Junior Basketball Team na kanila ring napatumba nitong Agosto 21, 94-91.
Sunod nilang makakabangga ang Treston International College sa Agosto 26 at ang De La Salle Zobel naman sa Agosto 27 sa parehong venue.
Mga iskor:
UPIS 106 — Labao 22, Estrera 20, Vergeire 20, Torculas 15, Tuason 12, Gomez de Liaño 9, Dimaculangan 3, Armamento 2, Torres 2, Condalor 1, Ebreo 0
MU 79 — Mardoquio 15, Roncal 11, Cataga 9, Gapay 9, Jugo 8, Maximo 7, Castor 6, Manalang 6, San Juan 5, Ejercito 3, Catubag 0, Gaspar 0, Lucas 0 //nina Pauline Demeterio at Jasmine Esguerra
Sports: Junior Maroons, tinambakan ang Mapua Red Robins
 |
ANGAT. Mabangis na lumusot sa depensa ng Mapua si King Vergeire upang siya’y maka-layup. Photo Credit: Renzo Dela Cruz
|
Ikatlong tagumpay na ng University of the Philippines Integrated School (UPIS) Junior Fighting Maroons nang magapi nila ang Mapua University (MU) Red Robins, 106-79, sa Sulit.ph Breakdown Basketball Invitational (BBI) Tournament noong Linggo, Agosto 19, sa Ateneo Moro Lorenzo Sports Center, Katipunan Avenue.
Hindi pa sila nakakalasap ng pagkatalo matapos pabagsakin ang mga naunang katunggali na OB Montessori Center Basketball Team (98-12) at Arellano Junior Basketball Team (76-72).
Sa laro kontra MU, simula pa lamang, naging mabangis na ang UPIS nang maagang nagpaulan ng tatlong magkakasunod na tres si Jacob Estrera. Pinilit sabayan ng kalaban ang sunod-sunod na steal at tira ng Maroons ngunit kinapos hanggang sa nagtapos ang kuwarter, 32-18.
Tuloy-tuloy ang magandang laro ng UPIS sa ikalawang yugto, buhay na buhay ang depensa na pinangunahan ni Jordi Gomez De Liaño sa kaniyang defensive rebounds. Samantala, ang kabilang koponan ay nagsumikap sa pagtataguyod ni Ruben Mardoquio pero bigo sila sa panghaharang ng Maroons na umungos sa iskor na 64-37.
Maganda ang atake ng team kontra sa depensa ng Red Robins sa ikatlong kuwarter. Naging magandang oportunidad ang pag-foul ng kalaban na nagpa-free throw kina John Timothy Tuason at King Vergeire. Makailang ulit ding naagaw ng UPIS ang bola na nagbunga ng ibayong paglamang, 83-56.
Kamangha-mangha naman ang naging depensa ni Sean Aldous Torculas sa mga tira ng Red Robins sa huling kuwarter. Sinubukan pang humabol ni Mardoquio ngunit lubhang malaki na ang agwat ng iskor na nagtapos sa 27 puntos.
“Sabi ng coaches to start strong and mag-lead kaming mga seniors. Sinunod lang namin ‘yun and naging sobrang solid ng start namin. Nadala namin ‘yung intesity hanggang dulo kaya kami nanalo,” sagot ni Polo Labao, ang top scorer, nang tanungin ang kanilang estratehiya sa laro.
Pang-apat na nakaharap ng Junior Maroons ang AMA University Junior Basketball Team na kanila ring napatumba nitong Agosto 21, 94-91.
Sunod nilang makakabangga ang Treston International College sa Agosto 26 at ang De La Salle Zobel naman sa Agosto 27 sa parehong venue.
Mga iskor:
UPIS 106 — Labao 22, Estrera 20, Vergeire 20, Torculas 15, Tuason 12, Gomez de Liaño 9, Dimaculangan 3, Armamento 2, Torres 2, Condalor 1, Ebreo 0
MU 79 — Mardoquio 15, Roncal 11, Cataga 9, Gapay 9, Jugo 8, Maximo 7, Castor 6, Manalang 6, San Juan 5, Ejercito 3, Catubag 0, Gaspar 0, Lucas 0 //nina Pauline Demeterio at Jasmine Esguerra
english,
Literary: The Curiosity Shop of Miss Adelaide Bell
Somewhere in between
Heaven and Hell
You will find the quaint little shop
Of Miss Adelaide Bell
“Adelaide Bell’s Curiosity Shop”
I heard some people saying
And many souls, lost and wandering
Often came ‘round buying
You see, this shop is none
Like any other
For Miss Bell only sells
Every type of magic and every superpower
Telekinesis, immortality
Clairvoyance, invisibility
You name it and Miss Bell
Surely will have it ready
As many people get what they wanted
They would also have to pay a price
And for darling Miss Adelaide Bell
That would be: a piece of their lives
She would ask for the love in your heart
Or the happiness you can bring
She’ll demand for the sentiment
Behind a wedding ring
You’ll never feel it
As she takes away a talent or a memory
And when you sign the contract
You’re bound by eternity
Miss Adelaide Bell stands by her products
Indeed you will gain power
But you cannot take back
Anything you gave her
One fine winter solstice
Old man Chaos comes a-running
Into the Curiosity Shop
And asks Miss Bell for something
“Why, that’s rather unusual,”
Proclaimed the dealer.
“But I’ll see what I can do,
Be back here next summer.”
As Miss Bell toiled
For days and nights
For old man Chaos’s request
She was stuck in such a plight
The man came back
At the longest day of the year
And asked Miss Bell
The price for the peddler’s yield
“You don’t have to pay me anything,”
Said Miss Adelaide Bell.
“But you must promise me
Use your power often and well.”
You see, old man Chaos was tired
Ruining one thing after another
It’s getting weary over time
And he longed for slumber
He asked Miss Bell
For something that could do his job
Something small he could carry around
And pet and spoil and feed and lob
So Miss Bell gave him a butterfly
Inside a glass jar, frozen and paralyzed
Wonderfully designed, elegantly made
And Miss Bell instructed:
“Open the jar and breathe into the butterfly
And it will do the rest.”
And a contract bound
Chaos and Adelaide
The man came out of the shop
Happy and satisfied
When he came home,
A dark cloud on top of the world
He opened the jar
And did as he was told
The butterfly came to life
Gave its wings their first flutter
And Chaos heard
One thunder after another
He smiled, for now he could rest
With every flutter of the insect comes
A cataclysmic event occurs
Every being could feel the effect
As the old man slept
Strong storm winds knocked the jar over
And the butterfly escaped
And then flew afar then further and further
Chaos came back to Adelaide
To ask for amelioration
And the woman only gave him a laugh
Thus the man was confused from the derision
“I didn’t make you pay
Because now I get more lives than I ever had
More happiness surrendered
And more sentiment in my cache.
“You, old man, gave me a steady supply
Of things that would keep me alive
For the next hundred eons
As the people on Earth die.”
The old man wept
For he was bound by his word
And promised to look for the butterfly
So he went back to Earth
But all he saw were disasters
Islands splitting in half
Empires falling, diseases spreading
Dictators ruling and volcanoes acting up
What was then controlled madness
Now runs rampant on the streets
As Chaos continues to look for his insect
Its effect all but discreet
The Curiosity Shop
Is still run by Miss Adelaide Bell
But has now expanded her business
All throughout hell
elora,
Hindi ko malilimutan ang araw na iyon. Ika-22 ng Hunyo, alas-diyes ng umaga. Iniabot ng Homeroom teacher ko ang aking stub. Todo-nginig ang aking mga kamay, nanlalamig, namamawis, puso’y tila kakabog palabas mula sa aking dibdib. Binuklat ko ang parisukat na papel at tumambad sa ’king mga mata ang aking mga marka.
Puso ko’y tila tumigil sa pagtibok,
Hindi ako makahinga.
Tuliro at blangko ang isip,
Paligid ko’y tila biglang tumahimik.
“Ano’ng nangyayari sa ’kin?”
Naitanong ko sa aking sarili.
Kaunti lang naman ang ibinaba ng grado ko,
Kaya binalewala ko muna at nagpatuloy.
Dumaan ang mga araw,
Umaga’t gabi ay di naramdamang lumipas.
Ilang oras na rin akong tulala,
Walang maisip at walang maramdaman.
Laging nagmumuni-muni sa ’king silid,
Isipan ko’y gulong-gulo.
Buong araw walang kausap,
Sinukuan na yata ako ng lahat.
Pumunta ako sa doktor at binigyan niya ako ng gamot,
Inumin ko raw, baka sakaling makatulong.
Sinunod ko naman ang kaniyang payo,
Ngunit bakit tila wala pa ring nagbago?
Kailan ba matatapos ang kadilimang ito?
Paano iaahon ang sarili sa dagat ng kawalan?
Masisilayan ko bang muli ang liwanag?
O, sa huli, ako’y lulubog at malulunod din naman?
Kung alam ko lang na sa ganito hahantong,
Naagapan na sana habang maaga pa.
Di sana binalewala ang kirot na minsang naramdaman,
Na ngayo’y naging dilim na kumokonsumo sa aking kabuuan.
Kirot na dala ng mababang grado sa iisang asignatura,
Tuluyan nang nilamon ang aking pagkatao mula ulo hanggang paa.
Mama, Papa, ‘wag ninyo akong alalahanin,
Ito na ang huling beses na kayo’y aking bibiguin.
Pasensiya na kung sa inyo’y di nabanggit noong una pa lamang,
Na hirap na akong panatilihin ang ulo sa ibabaw ng tubig.
Pasensiya na kung ang pintuan ko’y hindi binubuksan,
Sa bawat pagkakataon na kayo’y kakatok sa kabilang banda.
Maraming salamat sa laging pagpapaalala,
Na ang pagkatao ko’y hindi naibabase sa mga numero.
Maraming salamat sa pag-abot ng inyong mga kamay,
Na muli akong itinayo mula sa aking pagbagsak.
Literary: Sa Aking Pagbagsak
Hindi ko malilimutan ang araw na iyon. Ika-22 ng Hunyo, alas-diyes ng umaga. Iniabot ng Homeroom teacher ko ang aking stub. Todo-nginig ang aking mga kamay, nanlalamig, namamawis, puso’y tila kakabog palabas mula sa aking dibdib. Binuklat ko ang parisukat na papel at tumambad sa ’king mga mata ang aking mga marka.
Puso ko’y tila tumigil sa pagtibok,
Hindi ako makahinga.
Tuliro at blangko ang isip,
Paligid ko’y tila biglang tumahimik.
“Ano’ng nangyayari sa ’kin?”
Naitanong ko sa aking sarili.
Kaunti lang naman ang ibinaba ng grado ko,
Kaya binalewala ko muna at nagpatuloy.
Dumaan ang mga araw,
Umaga’t gabi ay di naramdamang lumipas.
Ilang oras na rin akong tulala,
Walang maisip at walang maramdaman.
Laging nagmumuni-muni sa ’king silid,
Isipan ko’y gulong-gulo.
Buong araw walang kausap,
Sinukuan na yata ako ng lahat.
Pumunta ako sa doktor at binigyan niya ako ng gamot,
Inumin ko raw, baka sakaling makatulong.
Sinunod ko naman ang kaniyang payo,
Ngunit bakit tila wala pa ring nagbago?
Kailan ba matatapos ang kadilimang ito?
Paano iaahon ang sarili sa dagat ng kawalan?
Masisilayan ko bang muli ang liwanag?
O, sa huli, ako’y lulubog at malulunod din naman?
Kung alam ko lang na sa ganito hahantong,
Naagapan na sana habang maaga pa.
Di sana binalewala ang kirot na minsang naramdaman,
Na ngayo’y naging dilim na kumokonsumo sa aking kabuuan.
Kirot na dala ng mababang grado sa iisang asignatura,
Tuluyan nang nilamon ang aking pagkatao mula ulo hanggang paa.
Mama, Papa, ‘wag ninyo akong alalahanin,
Ito na ang huling beses na kayo’y aking bibiguin.
Pasensiya na kung sa inyo’y di nabanggit noong una pa lamang,
Na hirap na akong panatilihin ang ulo sa ibabaw ng tubig.
Pasensiya na kung ang pintuan ko’y hindi binubuksan,
Sa bawat pagkakataon na kayo’y kakatok sa kabilang banda.
Maraming salamat sa laging pagpapaalala,
Na ang pagkatao ko’y hindi naibabase sa mga numero.
Maraming salamat sa pag-abot ng inyong mga kamay,
Na muli akong itinayo mula sa aking pagbagsak.
english,
In the midst of the dissonance, the storm and the chaos, I try to find peace.
Everything feels suffocating, there are walls pressing in and incoherent noises.
It’s all my fault, isn’t it?
She was there. Warm, comforting, constant. A refuge. A safe haven from the turbulence.
She was there, at the right time, in the right place. She was bright when my light had turned dim. She was warm when the love I shared with another girl turned cold.
I didn’t mean to.
Things spiraled down. The girl who was my sunshine now feels like a cold breeze at night. We smiled and we sat close, but when I glanced at her – she seemed so much closer, so much warmer, unlike the one actually beside me. I looked away.
Further down. I had so much free time. Time to think. Time to wallow in the darkness of my horrible thoughts. All this time away from the girl who felt like home made me feel lost. The distance seemed more than physical, and I didn’t know what to do. But she was there. We met halfway and found a safe space between each other. I thought maybe she was the blanket who’d comfort me when I was away from home, but this one seemed so much more comfortable than home. I didn’t know what to feel.
Even further down. I can’t look at the eyes I used to be drawn by so much. Sweet words from her tasted bland, but for her – for her, even the most trivial and ordinary of words sounded special. This feeling shouldn’t be shared with her. I feel like suffocating whenever I see the smile I loved so much. I feel like dying whenever I see it genuinely directed at me. I don’t have the right to make her smile like that anymore. I don’t have the right to have her smile at me like that anymore, as if things were healing, as if things were getting better between us. It’s not.
Would have all of this happened if there hadn’t been someone in our time of turbulence? Would we have healed and not let things happen? Would she still have felt like home if I hadn’t met her?
Chaos. Storms. Dissonance. There’s salt in my eyes and bitterness on my tongue. Guilt. Despair. Hate. Was this her fault for being there at the right time and at the right place, or was it my fault for letting it all happen?
Down. Down. Down. I can’t get any lower than this. I look at her properly for the first time in weeks. She’s right to look back at me with apprehension. She anticipated it, but her walls still broke. I broke it. The flimsy handkerchief I try to offer her is a disgustingly useless attempt at an apology. She doesn’t accept it.
Guilt. Fear. Relief. I turn around with a final apology and head back to my new home. To the one whose brightness outshone what used to be my sunshine. To the one whose warmth now envelops me in an attempt to relieve the guilt eating me alive. A whispered “I’m sorry” reaches my ears. I shake my head with a
“No, I’m sorry” and a faint smile as I turn to look at her.
Literary: Downhill (I'm Sorry)
In the midst of the dissonance, the storm and the chaos, I try to find peace.
Everything feels suffocating, there are walls pressing in and incoherent noises.
It’s all my fault, isn’t it?
She was there. Warm, comforting, constant. A refuge. A safe haven from the turbulence.
She was there, at the right time, in the right place. She was bright when my light had turned dim. She was warm when the love I shared with another girl turned cold.
I didn’t mean to.
Things spiraled down. The girl who was my sunshine now feels like a cold breeze at night. We smiled and we sat close, but when I glanced at her – she seemed so much closer, so much warmer, unlike the one actually beside me. I looked away.
Further down. I had so much free time. Time to think. Time to wallow in the darkness of my horrible thoughts. All this time away from the girl who felt like home made me feel lost. The distance seemed more than physical, and I didn’t know what to do. But she was there. We met halfway and found a safe space between each other. I thought maybe she was the blanket who’d comfort me when I was away from home, but this one seemed so much more comfortable than home. I didn’t know what to feel.
Even further down. I can’t look at the eyes I used to be drawn by so much. Sweet words from her tasted bland, but for her – for her, even the most trivial and ordinary of words sounded special. This feeling shouldn’t be shared with her. I feel like suffocating whenever I see the smile I loved so much. I feel like dying whenever I see it genuinely directed at me. I don’t have the right to make her smile like that anymore. I don’t have the right to have her smile at me like that anymore, as if things were healing, as if things were getting better between us. It’s not.
Would have all of this happened if there hadn’t been someone in our time of turbulence? Would we have healed and not let things happen? Would she still have felt like home if I hadn’t met her?
Chaos. Storms. Dissonance. There’s salt in my eyes and bitterness on my tongue. Guilt. Despair. Hate. Was this her fault for being there at the right time and at the right place, or was it my fault for letting it all happen?
Down. Down. Down. I can’t get any lower than this. I look at her properly for the first time in weeks. She’s right to look back at me with apprehension. She anticipated it, but her walls still broke. I broke it. The flimsy handkerchief I try to offer her is a disgustingly useless attempt at an apology. She doesn’t accept it.
Guilt. Fear. Relief. I turn around with a final apology and head back to my new home. To the one whose brightness outshone what used to be my sunshine. To the one whose warmth now envelops me in an attempt to relieve the guilt eating me alive. A whispered “I’m sorry” reaches my ears. I shake my head with a
“No, I’m sorry” and a faint smile as I turn to look at her.
filipino,
Tandang-tanda ko pa, unang araw ng pasukan noon. Umaga pa lang ay nakapila na ang lahat para sa gaganaping flag ceremony. Tirik na tirik ang sikat ng araw, napakainit at di mapigil ang pagbagsak ng butil-butil na pawis mula sa noo ng bawat isa.
Naaalala ko pa, lingon ako nang lingon kung saan-saan dahil iyon ang unang araw ko sa eskuwelahang ito. Bago ang lahat sa aking paningin, mula sa tao, mukha, lugar, at iba pa. Ngunit pilit kong sinasanay ang aking sarili. Naghanda na ako sa bagong pagsubok na aking haharapin: ang unang araw ko bilang isang senior high school sa paaralang ito.
Iritang-irita ako dahil hindi ko naman ginustong mag-aral dito. Hindi ko naman ito plinano ngunit kailangan kong masanay na ito na ang magiging pangalawang tahanan ko.
Natagalan akong hanapin ang nakatakdang silid-aralan. 11-MH Del Pilar ang grado at seksyon na nakalagay sa ibinigay sa akin na iskedyul. Nalito ako kahahanap dahil tila napakalaki ng paaralan na ito para sa isang estudyanteng kagaya ko.
Hindi nagtagal ay nakita ko na ang Room 404. Agad-agad akong napatakbo dahil ito na ang hinahanap kong silid-aralan! Sa wakas! Nakita ko na! Sinikap kong humabol para maabutan itong bukas habang wala pa ang guro namin nang biglang…
“BLAAAAAAAAAG!”
Bumagal ang oras, kitang-kita ko ang dahang-dahang paggalaw ng buhok, pagpikit ng mata, at ang malakas na pagbagsak niya sa sahig. Nagkalat ang kaniyang mga libro, bolpen, at mga gamit sa sahig.
“Ayos ka lang ba?” tanong ko sabay abot ng kamay ko upang tulungan siya.
“A, oo. Pasensya ka na, di kita napansin. Sorry.”
Pinulot niya ang kaniyang mga gamit at agad-agad na pumasok sa silid-aralan na parang walang nangyari.
Natumba siya at nahulog ang bag niya, libro niya, at mga gamit niya.
Samantalang ang damdamin ko naman ang nahulog sa kaniya.
Napadilat ako mula sa pag-alala ng nakaraan at napalingat sa babaeng hinihintay ko ngayon sa altar.
“Let us all welcome, our soon to be husband and wife, Mr. Jeffrey Dantes and Ms. Genina Cruz!”
Unti-unti akong napangiti nang iluwa ng pintuan ng simbahan ang isang napakagandang anghel na ibinigay ng langit sa akin. Dahan-dahan siyang naglakad nang nakangiti habang nakakapit sa braso ng kaniyang ama papunta sa akin.
Siguro, hindi na rin masama ang napakainit at nakayayamot na araw na iyon. Dahil sa araw na iyon, noon ko nakilala ang babaeng pakakasalan ko ngayon.
Literary: Bagsak
Tandang-tanda ko pa, unang araw ng pasukan noon. Umaga pa lang ay nakapila na ang lahat para sa gaganaping flag ceremony. Tirik na tirik ang sikat ng araw, napakainit at di mapigil ang pagbagsak ng butil-butil na pawis mula sa noo ng bawat isa.
Naaalala ko pa, lingon ako nang lingon kung saan-saan dahil iyon ang unang araw ko sa eskuwelahang ito. Bago ang lahat sa aking paningin, mula sa tao, mukha, lugar, at iba pa. Ngunit pilit kong sinasanay ang aking sarili. Naghanda na ako sa bagong pagsubok na aking haharapin: ang unang araw ko bilang isang senior high school sa paaralang ito.
Iritang-irita ako dahil hindi ko naman ginustong mag-aral dito. Hindi ko naman ito plinano ngunit kailangan kong masanay na ito na ang magiging pangalawang tahanan ko.
Natagalan akong hanapin ang nakatakdang silid-aralan. 11-MH Del Pilar ang grado at seksyon na nakalagay sa ibinigay sa akin na iskedyul. Nalito ako kahahanap dahil tila napakalaki ng paaralan na ito para sa isang estudyanteng kagaya ko.
Hindi nagtagal ay nakita ko na ang Room 404. Agad-agad akong napatakbo dahil ito na ang hinahanap kong silid-aralan! Sa wakas! Nakita ko na! Sinikap kong humabol para maabutan itong bukas habang wala pa ang guro namin nang biglang…
“BLAAAAAAAAAG!”
Bumagal ang oras, kitang-kita ko ang dahang-dahang paggalaw ng buhok, pagpikit ng mata, at ang malakas na pagbagsak niya sa sahig. Nagkalat ang kaniyang mga libro, bolpen, at mga gamit sa sahig.
“Ayos ka lang ba?” tanong ko sabay abot ng kamay ko upang tulungan siya.
“A, oo. Pasensya ka na, di kita napansin. Sorry.”
Pinulot niya ang kaniyang mga gamit at agad-agad na pumasok sa silid-aralan na parang walang nangyari.
Natumba siya at nahulog ang bag niya, libro niya, at mga gamit niya.
Samantalang ang damdamin ko naman ang nahulog sa kaniya.
Napadilat ako mula sa pag-alala ng nakaraan at napalingat sa babaeng hinihintay ko ngayon sa altar.
“Let us all welcome, our soon to be husband and wife, Mr. Jeffrey Dantes and Ms. Genina Cruz!”
Unti-unti akong napangiti nang iluwa ng pintuan ng simbahan ang isang napakagandang anghel na ibinigay ng langit sa akin. Dahan-dahan siyang naglakad nang nakangiti habang nakakapit sa braso ng kaniyang ama papunta sa akin.
Siguro, hindi na rin masama ang napakainit at nakayayamot na araw na iyon. Dahil sa araw na iyon, noon ko nakilala ang babaeng pakakasalan ko ngayon.
contre jour,
Literary: The Bug Precept
Once said a foolish man who thought
He was so very smart:
‘If you upon a small bug trod,
The end-times you will start’
This Poincaré and Lorenz heard
And made their guiding lines;
They swore an oath to watch the earth
And sweep it like a Jain
On this they held no compromise,
Whate’er the air might be;
They’d let the sheep meet its demise,
On Sabbath willingly
One day they found their brooms were gone,
And all their food as well;
They needed to the store anon,
But how without bug-knells?
They thought on this quite long and hard,
What were the two to do?
A trick was found aft’ ponderance
To solve their current woe:
‘If we instead of treading, prance,
We won’t upon bugs—’ ‘No!
We cannot take a chance like that
Risking bugs underfoot;
Instead the two decided that
Their aim might rolling suit
For this cle’er scheme they themselves praised
For brilliant it was so;
To the store the two rolled and raced,
Excited shouting, ‘who-oa!’
Some time thence they thither made it,
Granting them food and broom;
With that they thought they’d fly and flit,
A-cackling in the room
Content they were with what they had,
They headed home anon;
On the way to home noticed they
A caterpillar lone;
Upon the road it peaceful laid,
And on it sunlight shone
As sign they saw that haloed light
That they did smart and good;
They saw a future without plight
Henceforth from where they stood
Hippocrates abided by
The pair avoiding gore;
They swept the creature to the side
And let it live some more
‘Twas then a myst’ry man appeared
Clothed in silver garments;
He wore a mask which screamed afeard,
P’rhaps to lose his argent?
Unfortunate the pair were though,
‘Twas not the man’s concern;
‘Twas future things the man did know
That made his stomach turn
He spoke, ‘that little bug you rescued there
Will one day cause the end’;
He spoke of coming future bare
Of human hope to fend
The two however had their own
Ideas of times to come;
They truly thought that they had sown
What might utopia become
The myst’ry man did tarry not
To take them to his home;
He took the foolish sorry lot
To see what they had done:
They found themselves in future times
Where ruled a Hitler-bug;
The Hitler-bug a butterfly
Grandchild of the road-bug
And there they found their good deed was
Not so good at all.
Subscribe to:
Posts (Atom)
0 comments: