arrow,
December 18, 2029
Sampung taon na rin ang nakalipas mula noong huli akong pumunta sa UPIS. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o malulungkot o mae-excite. Kumusta na kaya ang mga ka-batch ko? May pamilya na kaya sila? Maayos kaya ang kanilang mga trabaho? Kilala pa kaya nila ako? Kilala mo pa kaya ako?
Kaiisip ko ng mga puwedeng mangyari sa gabing 'to, 'di ko namalayan na huminto na pala ang sinasakyan kong taxi sa tapat ng school. Ito na, lumalakas na ang kabog ng dibdib ko. Jusko, hindi naman ako makikipagkita sa bagong kliyente ng kumpanya. Hindi rin naman ako magpapasa ng proposal sa boss ng boss ko pero ba't ako kinakabahan nang ganito?
Nakita ko agad ang mga kaibigan ko pagpasok. Nakatambay sila sa mismong stone bench na iyon. ‘Yung bench na puwesto natin tuwing lunch break o 'di kaya nama'y uwian. Tanda ko pa na madalas tayong maglaro doon ng baraha. Lagi rin tayong nagca-cram ng mga requirements, at nakikipagkuwentuhan kasama ng ibang pa nating mga kaibigan doon. Narinig din ng bench na 'yon ang napakaraming sikreto at sumalo ng napakaraming luha. Nakasanayan na nating tambayan iyon kaya siguro ay doon sila pumuwesto.
Lumapit ako sa kanila at nakipagkumustahan. Kumpleto sila maliban sa isa. Saka ko lang napansin na wala ka roon. Pero hindi na rin ako nagulat. Matapos ba naman ang huling pag-uusap natin noon sa Ramp, gugustuhin mo pa ba akong makita?
~~~~~
June 11, 2019
“Sampung taon iyon, Andrei!” sagot mo sa akin. “Maraming puwedeng mangyari sa panahong ‘yon!”
“Alam ko.”
“Tapos ngayon mo lang din naisip sabihin sa akin mga nararamdaman mo? Kung kailan paalis ka na?”
“Sorry, Selena...”
“Sorry? Sorry saan? Sorry dahil biglaan kang aalis kahit nangako ka na sabay tayong mag-aaral dito? Sorry na sa tagal nating magkakilala ngayon mo lang sinabi na gusto mo ako? Sorry dahil kung kailan mo sinabi na ganyan pala mga nararamdaman mo, aalis ka na para mangibang bansa? Sorry dahil iiwan mo ako kahit na sinasabi ko sa ’yo ngayon na gusto rin kita?”
“Sorry. Paalam.”
“Andrei!”
~~~~~
Pumila kaming magkakaibigan sa buffet table sa loob ng gym para kumuha ng pagkain. Medyo natawa ako na dito ang napili nilang lugar para kumain. Dati ‘pag nahuli ka ditong kumakain, lagot ka. Pero kahit na bawal, dito pa rin tayo kumakain noon. Lagi kasing puno sa canteen at sobrang init naman kung sa stone bench kakain. Lagi pang may halong hiyawan kapag tayo na ‘yung dadating. Lagi nila tayong inaasar sa isa’t isa dahil lagi raw tayo magkasama. Lagi mo rin silang sinasabihan na walang namamagitan sa atin at magkaibigan lang tayo. Lagi lang din akong ngingiti lang at hindi magsasalita.
Umakyat kami sa 2nd floor pagkatapos kumain. Doon daw kasi naka-assign ang batch natin, sa Room 121. Madalas tayo noon sa silid na ‘to kapag may mga batch activities. Bawat batch assembly, Christmas party, pati na rin nung nag-review tayo para sa mga CETs. Tanda ko rin na dito umiyak ang halos buong batch nu’ng nanalo tayo sa Powerdance. Dito ko rin natanggap ‘yung tawag na bumago sa buong buhay ko.
~~~~~
May 28, 2019
“Hello, sino ‘to?” sagot ko sa unknown number na tumatawag sa cellphone ko.
“Hello Mr. Mijares? This is Evelyn Pearson from Yale University…”
(“I accept your offer.”)
~~~~~
Wala masyadong tao pagpasok namin sa room. Karamihan daw kasi sa batch ay busy sa kani-kanilang mga sariling buhay at walang oras para pumunta. Siguro isa ka sa mga ‘yon. Siguro nasa ibang bansa ka na ngayon at masayang nagtatrabaho sa propesyon na matagal mo nang pinapangarap. Nalungkot ako na hindi tayo magkikita sa unang uwi ko sa Pilipinas mula nu’ng umalis ako para mag-aral sa ibang bansa. Pero siguro ito na rin ang mas nakabubuti para sa ating dalawa. Hindi ko rin naman alam ang sasabihin ko kapag nagkita tayo. Alam kong galit ka pa rin sa akin at kahit na anong dahilan pa ang sabihin ko ay hindi mo ako mapapatawad. Huminga ako nang malalim para huwag na munang isipin ang mga bagay na ‘yon. Hindi na muna kita iisipin ngayong gabi.
Inikot namin ang buong eskwelahan para balikan ang mga alaala noong high school. Tinatawanan na lang namin kung gaano kababaw minsan ang mga pinoproblema natin noon. Binalikan din namin ang mga kalokohan ng bawat isa. Kung paano muntik nang masunog ang school, ‘yung upuan sa English room na nasira dahil sa kalikutan ng kaklase, ‘yung ilaw na nabasag dahil sa volleyball, ‘yung bintana na nalaglag, at marami pang iba na katatawanan na lang ngayon. Sa sobrang saya namin ay hindi ko napansin na muntik ko na palang mabangga ang isang babae.
~~~~~
April 4, 2019
“Hoy pag-graduate natin baka kalimutan mo na ako, a,” sinabi mo bigla noong naghihintay ka ng sundo sa Library.
“Ha? Posible ba ‘yon, e, pareho naman tayong sa Diliman mag-aaral,” sagot ko.
“Wala lang.” Dinig ang lungkot sa boses mo. “Baka kasi sa sobrang stress natin sa college mawalan ka na ng oras para sa akin.”
“Ang OA nito! Baka nga 10 years mula ngayon sabay pa tayong pupunta ng homecoming, e.”
“Tama. Dapat maging masaya ang gabing ‘yon para sa atin, a! Promise mo!”
“HAHAHA! Sige basta dapat nakangiti ka buong gabi, a!” pabirong sabi ko.
“Oo naman. Promise!”
~~~~~
Bakas sa mukha ng muntik ko nang mabangga ang gulat. Bigla siyang ngumiti at kita ang tuwa sa kaniyang mga mata nang magtagpo ang aming tingin. Hindi ko maintindihan kung bakit tuwang-tuwa siya na muntik ko na siyang matulak pero hindi maipagkakaila ang kasiyahan na kaniyang ipinapakita. Saka ko lang napansin na pamilyar ang kaniyang ngiti. Alam ko rin ang tingin na kaniyang ibinigay sa akin. Tatlong taon akong nabighani sa tingin na ‘yon at sampung taon kong hinintay na muling masilayan. Pumunta ka pala.
“Hi!” masaya mong bati sa akin. “Welcome back home!”
Literary (Submission): Homecoming 2029
December 18, 2029
Sampung taon na rin ang nakalipas mula noong huli akong pumunta sa UPIS. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o malulungkot o mae-excite. Kumusta na kaya ang mga ka-batch ko? May pamilya na kaya sila? Maayos kaya ang kanilang mga trabaho? Kilala pa kaya nila ako? Kilala mo pa kaya ako?
Kaiisip ko ng mga puwedeng mangyari sa gabing 'to, 'di ko namalayan na huminto na pala ang sinasakyan kong taxi sa tapat ng school. Ito na, lumalakas na ang kabog ng dibdib ko. Jusko, hindi naman ako makikipagkita sa bagong kliyente ng kumpanya. Hindi rin naman ako magpapasa ng proposal sa boss ng boss ko pero ba't ako kinakabahan nang ganito?
Nakita ko agad ang mga kaibigan ko pagpasok. Nakatambay sila sa mismong stone bench na iyon. ‘Yung bench na puwesto natin tuwing lunch break o 'di kaya nama'y uwian. Tanda ko pa na madalas tayong maglaro doon ng baraha. Lagi rin tayong nagca-cram ng mga requirements, at nakikipagkuwentuhan kasama ng ibang pa nating mga kaibigan doon. Narinig din ng bench na 'yon ang napakaraming sikreto at sumalo ng napakaraming luha. Nakasanayan na nating tambayan iyon kaya siguro ay doon sila pumuwesto.
Lumapit ako sa kanila at nakipagkumustahan. Kumpleto sila maliban sa isa. Saka ko lang napansin na wala ka roon. Pero hindi na rin ako nagulat. Matapos ba naman ang huling pag-uusap natin noon sa Ramp, gugustuhin mo pa ba akong makita?
~~~~~
June 11, 2019
“Sampung taon iyon, Andrei!” sagot mo sa akin. “Maraming puwedeng mangyari sa panahong ‘yon!”
“Alam ko.”
“Tapos ngayon mo lang din naisip sabihin sa akin mga nararamdaman mo? Kung kailan paalis ka na?”
“Sorry, Selena...”
“Sorry? Sorry saan? Sorry dahil biglaan kang aalis kahit nangako ka na sabay tayong mag-aaral dito? Sorry na sa tagal nating magkakilala ngayon mo lang sinabi na gusto mo ako? Sorry dahil kung kailan mo sinabi na ganyan pala mga nararamdaman mo, aalis ka na para mangibang bansa? Sorry dahil iiwan mo ako kahit na sinasabi ko sa ’yo ngayon na gusto rin kita?”
“Sorry. Paalam.”
“Andrei!”
~~~~~
Pumila kaming magkakaibigan sa buffet table sa loob ng gym para kumuha ng pagkain. Medyo natawa ako na dito ang napili nilang lugar para kumain. Dati ‘pag nahuli ka ditong kumakain, lagot ka. Pero kahit na bawal, dito pa rin tayo kumakain noon. Lagi kasing puno sa canteen at sobrang init naman kung sa stone bench kakain. Lagi pang may halong hiyawan kapag tayo na ‘yung dadating. Lagi nila tayong inaasar sa isa’t isa dahil lagi raw tayo magkasama. Lagi mo rin silang sinasabihan na walang namamagitan sa atin at magkaibigan lang tayo. Lagi lang din akong ngingiti lang at hindi magsasalita.
Umakyat kami sa 2nd floor pagkatapos kumain. Doon daw kasi naka-assign ang batch natin, sa Room 121. Madalas tayo noon sa silid na ‘to kapag may mga batch activities. Bawat batch assembly, Christmas party, pati na rin nung nag-review tayo para sa mga CETs. Tanda ko rin na dito umiyak ang halos buong batch nu’ng nanalo tayo sa Powerdance. Dito ko rin natanggap ‘yung tawag na bumago sa buong buhay ko.
~~~~~
May 28, 2019
“Hello, sino ‘to?” sagot ko sa unknown number na tumatawag sa cellphone ko.
“Hello Mr. Mijares? This is Evelyn Pearson from Yale University…”
(“I accept your offer.”)
~~~~~
Wala masyadong tao pagpasok namin sa room. Karamihan daw kasi sa batch ay busy sa kani-kanilang mga sariling buhay at walang oras para pumunta. Siguro isa ka sa mga ‘yon. Siguro nasa ibang bansa ka na ngayon at masayang nagtatrabaho sa propesyon na matagal mo nang pinapangarap. Nalungkot ako na hindi tayo magkikita sa unang uwi ko sa Pilipinas mula nu’ng umalis ako para mag-aral sa ibang bansa. Pero siguro ito na rin ang mas nakabubuti para sa ating dalawa. Hindi ko rin naman alam ang sasabihin ko kapag nagkita tayo. Alam kong galit ka pa rin sa akin at kahit na anong dahilan pa ang sabihin ko ay hindi mo ako mapapatawad. Huminga ako nang malalim para huwag na munang isipin ang mga bagay na ‘yon. Hindi na muna kita iisipin ngayong gabi.
Inikot namin ang buong eskwelahan para balikan ang mga alaala noong high school. Tinatawanan na lang namin kung gaano kababaw minsan ang mga pinoproblema natin noon. Binalikan din namin ang mga kalokohan ng bawat isa. Kung paano muntik nang masunog ang school, ‘yung upuan sa English room na nasira dahil sa kalikutan ng kaklase, ‘yung ilaw na nabasag dahil sa volleyball, ‘yung bintana na nalaglag, at marami pang iba na katatawanan na lang ngayon. Sa sobrang saya namin ay hindi ko napansin na muntik ko na palang mabangga ang isang babae.
~~~~~
April 4, 2019
“Hoy pag-graduate natin baka kalimutan mo na ako, a,” sinabi mo bigla noong naghihintay ka ng sundo sa Library.
“Ha? Posible ba ‘yon, e, pareho naman tayong sa Diliman mag-aaral,” sagot ko.
“Wala lang.” Dinig ang lungkot sa boses mo. “Baka kasi sa sobrang stress natin sa college mawalan ka na ng oras para sa akin.”
“Ang OA nito! Baka nga 10 years mula ngayon sabay pa tayong pupunta ng homecoming, e.”
“Tama. Dapat maging masaya ang gabing ‘yon para sa atin, a! Promise mo!”
“HAHAHA! Sige basta dapat nakangiti ka buong gabi, a!” pabirong sabi ko.
“Oo naman. Promise!”
~~~~~
Bakas sa mukha ng muntik ko nang mabangga ang gulat. Bigla siyang ngumiti at kita ang tuwa sa kaniyang mga mata nang magtagpo ang aming tingin. Hindi ko maintindihan kung bakit tuwang-tuwa siya na muntik ko na siyang matulak pero hindi maipagkakaila ang kasiyahan na kaniyang ipinapakita. Saka ko lang napansin na pamilyar ang kaniyang ngiti. Alam ko rin ang tingin na kaniyang ibinigay sa akin. Tatlong taon akong nabighani sa tingin na ‘yon at sampung taon kong hinintay na muling masilayan. Pumunta ka pala.
“Hi!” masaya mong bati sa akin. “Welcome back home!”
english,
A doorless room, white walls,
White walls, echoed sounds,
Echoed sounds, Piercèd core,
Piercèd core, spirit shaken,
Shaken, shaken,
Closing in white walls,
Growing louder echoes
A door
An open door, a kindly hand,
A kindly hand, a way out,
A way out of that perditious room,
That perditious room, my long-time home,
Home, home,
That kindly hand reaches out--
Should I let it lead me out?
Stay that hand!
The closing in white walls,
Merely they embrace,
The growing louder echoes,
Merely they lullaby
Leave me to my doorless room,
Leave me to familiar gloom
Literary (Submission): Comfort is in which that is familiar
A doorless room, white walls,
White walls, echoed sounds,
Echoed sounds, Piercèd core,
Piercèd core, spirit shaken,
Shaken, shaken,
Closing in white walls,
Growing louder echoes
A door
An open door, a kindly hand,
A kindly hand, a way out,
A way out of that perditious room,
That perditious room, my long-time home,
Home, home,
That kindly hand reaches out--
Should I let it lead me out?
Stay that hand!
The closing in white walls,
Merely they embrace,
The growing louder echoes,
Merely they lullaby
Leave me to my doorless room,
Leave me to familiar gloom
ah milton,
a makeshift shelter
calm
against a raging storm;
quiet
against a roaring tempest:
a head rested
against a shoulder;
a warm breath
against freezing air;
a gentle touch
against whipping wind;
and a steady heart
against rhythmless downpour
Literary (Submission): In the middle of a storm
a makeshift shelter
calm
against a raging storm;
quiet
against a roaring tempest:
a head rested
against a shoulder;
a warm breath
against freezing air;
a gentle touch
against whipping wind;
and a steady heart
against rhythmless downpour
bagoong,
Unti-unti nang nagsisimula ang pagpapaalam
Kinabukasan sa atin na ay ipinaalam
Nakikita na ang dulo na ating kahahantungan
Nalalapit na ang oras upang umalis ng tahanan
Mag-umpisa nang mag-isip ng magagandang pangwakas
Ihanda na mga kakailanganin para bukas
Tandaan mga mukha ng kaibigang katabi
Sabihan ang isa’t isang “Hindi pa ito ang huli.”
Bilang na ang mga araw ng ating pamamalagi
Lilisanin ang lugar sa paglaki’y nakibahagi
Ngunit ilang linggo pa bago ang ating pagtatapos
Kaya’t sulitin na ang panahong kapos na kapos
Habang kaya pa ay mag-ipon ng mga alaala
Gamitin na ang oras upang sila ay makasama
Hiwa-hiwalay man ang ating mga mapupuntahan
Ating baon nama’y mga alaala mula sa tahanan
Literary (Submission): Baong Alaala
Unti-unti nang nagsisimula ang pagpapaalam
Kinabukasan sa atin na ay ipinaalam
Nakikita na ang dulo na ating kahahantungan
Nalalapit na ang oras upang umalis ng tahanan
Mag-umpisa nang mag-isip ng magagandang pangwakas
Ihanda na mga kakailanganin para bukas
Tandaan mga mukha ng kaibigang katabi
Sabihan ang isa’t isang “Hindi pa ito ang huli.”
Bilang na ang mga araw ng ating pamamalagi
Lilisanin ang lugar sa paglaki’y nakibahagi
Ngunit ilang linggo pa bago ang ating pagtatapos
Kaya’t sulitin na ang panahong kapos na kapos
Habang kaya pa ay mag-ipon ng mga alaala
Gamitin na ang oras upang sila ay makasama
Hiwa-hiwalay man ang ating mga mapupuntahan
Ating baon nama’y mga alaala mula sa tahanan
english,
There's a room in my house where windows line the walls.
There was a door, too.
Each time I visited the room, I passed through the door.
In I went; out I went.
Into the room with the windows and out of the room with the windows.
I liked the room with the windows.
Every day I would go there:
In I'd go, then I'd look out the windows, and then out I'd go.
I liked so much the room with the windows.
Every day I would go there, the longer I'd stay:
In, I'd go;
Then I'd look out the windows;
And then out I'd go.
I loved the room with the windows.
Every day I would go there, I'd always hate to leave:
In, I'd go;
Then I'd look out the windows,
Wistful of the views beyond;
Then I'd sit for a while in the room with the windows,
I'd sit in the centre, with all the windows in view;
And then out I'd go.
I truly loved the room with the windows.
So one day I went there, not meaning to leave:
In, I went, mortar and bricks in tow;
Mortar then brick then mortar then brick,
Then, the door was no more;
All that was left were the windows on walls.
So I immersed myself in the views beyond the windows;
I sat in that room enjoying myself through nothing but windows;
How glad I was of my room with but windows.
All that was left then was that room with but windows.
There, he stayed.
Literary (Submission): The trappings of windows
There's a room in my house where windows line the walls.
There was a door, too.
Each time I visited the room, I passed through the door.
In I went; out I went.
Into the room with the windows and out of the room with the windows.
I liked the room with the windows.
Every day I would go there:
In I'd go, then I'd look out the windows, and then out I'd go.
I liked so much the room with the windows.
Every day I would go there, the longer I'd stay:
In, I'd go;
Then I'd look out the windows;
And then out I'd go.
I loved the room with the windows.
Every day I would go there, I'd always hate to leave:
In, I'd go;
Then I'd look out the windows,
Wistful of the views beyond;
Then I'd sit for a while in the room with the windows,
I'd sit in the centre, with all the windows in view;
And then out I'd go.
I truly loved the room with the windows.
So one day I went there, not meaning to leave:
In, I went, mortar and bricks in tow;
Mortar then brick then mortar then brick,
Then, the door was no more;
All that was left were the windows on walls.
So I immersed myself in the views beyond the windows;
I sat in that room enjoying myself through nothing but windows;
How glad I was of my room with but windows.
All that was left then was that room with but windows.
There, he stayed.
english,
Dedicated to the person who sent the pile of words which eventually became this lit
A door, clanged shut
A window, denied
Walls, blank
‘Tis dark here in the centre of this grey abode
Serotonin, hast thou forgotten me?
[the pile of words:
‘A door
A w i n do w
W a l ls
‘Tis dark
Here
In the centre
Of this grey
Abode
Hast thou
Forgottené mê’]
Literary (Submission): A Prison of the Mind’s Conjuring
Dedicated to the person who sent the pile of words which eventually became this lit
A door, clanged shut
A window, denied
Walls, blank
‘Tis dark here in the centre of this grey abode
Serotonin, hast thou forgotten me?
[the pile of words:
‘A door
A w i n do w
W a l ls
‘Tis dark
Here
In the centre
Of this grey
Abode
Hast thou
Forgottené mê’]
624,
Isang tahanan kung saan mga puso ay payapa
Lugar na wala tayong kailangang patunayan
Bawat haligi’y may iba’t ibang istorya
Bawat sulok masasaksihan ang mga alaala
Tuwing kasama ka’y hindi ko maintindihan
Itong pakiramdam na sa ’yo lamang natagpuan
Dinarasal na sana ‘wag nang mawala pa
Sa pagbalik sa ating tahanan di na muling aalis
Tanggap ang bawat pait na naroroon, ang bawat sakit
Dahil puso’y umaasang sa dulo tayo rin ay sasaya
‘Wag nang mag-alala, di ka na muling iiwang mag-isa
Kaunting paghihintay na lang, pauwi na ako
Literary (Submission): Pauwi na ‘Ko
Lumigaya tayo sa paglikha ng di natin alam
Gumagawa’t nagpupundar nang di nakikita ang dulo
Habang tumatagal, unti-unting nabubuo
At mapapansing tinatayo’y isang tahanan
Gumagawa’t nagpupundar nang di nakikita ang dulo
Habang tumatagal, unti-unting nabubuo
At mapapansing tinatayo’y isang tahanan
Isang tahanan kung saan mga puso ay payapa
Lugar na wala tayong kailangang patunayan
Bawat haligi’y may iba’t ibang istorya
Bawat sulok masasaksihan ang mga alaala
Tuwing kasama ka’y hindi ko maintindihan
Itong pakiramdam na sa ’yo lamang natagpuan
Dinarasal na sana ‘wag nang mawala pa
Ngunit ang ating tahana’y iyong nilisan bigla
Patawad sapagkat ako’y biglang naglaho
Hindi ko rin mawari kung ano’ng nagtulak sa akin
Ngunit puso ko’y nakulong ng mga sandali
At mga rasong manatili sa piling mo’y nawala
Hindi ko rin mawari kung ano’ng nagtulak sa akin
Ngunit puso ko’y nakulong ng mga sandali
At mga rasong manatili sa piling mo’y nawala
Patawad, Mahal, ni minsa’y ‘di ginustong ika’y saktan
Makakaasa kang aayusin ang sarili at aking mga mali
Hiling ko lamang ay ‘wag mo akong sukuan at patuloy na lumaban
Dahil ni isang beses ‘di ko naisipang tumigil
Dito lang ako naghihintay sa pagbabalik mo
Makakaasa kang aayusin ang sarili at aking mga mali
Hiling ko lamang ay ‘wag mo akong sukuan at patuloy na lumaban
Dahil ni isang beses ‘di ko naisipang tumigil
Dito lang ako naghihintay sa pagbabalik mo
Matagal kong sinuyod ang ibang mga bahay
Para sa mga kakulangang nakita sa ating tahanan
Ngunit mas lalo akong nawala at hinanap muli
Ang pamilyar na kaginhawaan sa iyong mga haligi
At hinayaang pangunahan ng mga paa pabalik sa iyo
Para sa mga kakulangang nakita sa ating tahanan
Ngunit mas lalo akong nawala at hinanap muli
Ang pamilyar na kaginhawaan sa iyong mga haligi
At hinayaang pangunahan ng mga paa pabalik sa iyo
Sobra na akong nasasabik na ika’y makita’t muling mahagkan
Kay tagal kong nabalot sa lungkot dahil sa paghihintay sa iyo
Lubos ang aking galak sa iyong kagustuhang umuwi sa ating tahanan
Sana lang ay sigurado ka sa desisyong bumalik at ipangakong hindi na muling aalis
Dahil hindi ko na kakayanin pa kapag ako’y iniwang muli
Kay tagal kong nabalot sa lungkot dahil sa paghihintay sa iyo
Lubos ang aking galak sa iyong kagustuhang umuwi sa ating tahanan
Sana lang ay sigurado ka sa desisyong bumalik at ipangakong hindi na muling aalis
Dahil hindi ko na kakayanin pa kapag ako’y iniwang muli
Sa pagbalik sa ating tahanan di na muling aalis
Tanggap ang bawat pait na naroroon, ang bawat sakit
Dahil puso’y umaasang sa dulo tayo rin ay sasaya
‘Wag nang mag-alala, di ka na muling iiwang mag-isa
Kaunting paghihintay na lang, pauwi na ako
ajms,
Literary (Submission): An Experiment in Form: A Monday
me her
meher
me, a sword, a sword, her
me, two burgers, two fries, two cokes, her
me, a coffee, a parfait, a coffee, her
me, her
meher
house, her
me, house
me, a laptop, the internet, a laptop, her
home.
by lord ron,
A water-spotted ceiling as
I lie awake
On a thin mattress
Stained and dirty tiles as
I drench myself
In the small bathroom
Utter silence as
I eat
On the broken couch
Trash and starvation as
I walk
On the barren sidewalks
Gossips and whispers as
I pass the day
In school
More trash and starvation as
I walk home
On the cracked sidewalks
Death and theft and tyranny as
I watch the news
On my small TV
Darkness as
I shut my eyes
Towards another day
Literary (Submission): This is Home
A water-spotted ceiling as
I lie awake
On a thin mattress
Stained and dirty tiles as
I drench myself
In the small bathroom
Utter silence as
I eat
On the broken couch
Trash and starvation as
I walk
On the barren sidewalks
Gossips and whispers as
I pass the day
In school
More trash and starvation as
I walk home
On the cracked sidewalks
Death and theft and tyranny as
I watch the news
On my small TV
Darkness as
I shut my eyes
Towards another day
alex,
March 24, 2007
Today, a young woman with brown hair arrived at the shop. She saw the poster outside the window. The shop was looking for a part-time worker to help watch and clean. He accepted her almost immediately. The manager introduced her to those who crowded around her quickly, which was everyone except me. I stayed rooted in my corner. Her name is Emily. I did not trust this woman, or anyone else, actually. I only trusted my manager since he was the one who took me in.
Emily noticed my corner and asked the manager about me. He said I’m just a little shy but I’ll warm up to her eventually. She called my name but I ignored her. She won’t stay for long.
Just like how they left me.
March 30, 2007
Today, a pregnant woman entered the shop, followed by a man on his phone. She looked around, her eyes scanning for the perfect one. Emily approached the couple, asking for their preferences. They said that they would like someone gentle and child-friendly. Emily suggests Roger and leads them to him. They pass by me and Emily gives me a little pat on my head.
The couple greeted Roger and immediately bonded with him. I guess he’s going to go with them and eventually leave us. I felt sad.
April 18, 2007
Today, Emily walked-in with a mask. She has been coughing and sneezing all day. The manager scolded her for working too hard and told her to go home for the day. She tried to protest but the manager pushes her out the door. She waved us goodbye as she rode her bike home.
It’s just us again.
April 31, 2007
Today is a free and also my favorite day. Every end of the month, Manager and Emily will close the shop and take us all for a walk in the park. We will have a bit of a picnic and play until it’s time to go back. There was a strong scent of grass and flowers everywhere. Many couples were posing for pictures while enjoying each other’s company. We sat down under a large tree to set up the picnic mat. Manager told us to go and play.
After a while, they called us to eat. Emily gave me my favorite snack and patted me in the head. Okay, maybe she isn’t so bad after all.
When the sun was already setting, we went back to the shop.
May 4, 2007
Today, Emily didn’t go to work. She called in sick. Manager told her it was alright but I’m a little worried. I hope she gets better.
May 6, 2007
Today, a mother and her son entered the shop. The boy pointed at me and said he wanted to play. I refused and he pulled on my hair. I started crying and crawling further away from the boy but he kept on shouting at me. Thankfully, Emily arrived. She scolded them while the mother just grabbed the boy’s hand and blabbed on about what a horrible shop this was.
Emily sat beside and patted me on the back to calm me down. I like her very much. I feel safe with her by my side.
Roger was then adopted by the couple. I’m very happy for him.
May 30, 2009
I’ve been living with Emily for a very long time now, she adopted me. I think her house is very nice. She takes me for walks around the park a lot. We like to sit under the big tree as we watch the sun set. I see Roger with his new family. He looks very happy. We pass by the shelter from time to time. There’s a poster of Emily adopting me. I guess when humans leave you, there will come another one to love and care for you.
I look at Emily, I’m thankful I’ve finally found my home forever.
Literary: Emily
March 24, 2007
Today, a young woman with brown hair arrived at the shop. She saw the poster outside the window. The shop was looking for a part-time worker to help watch and clean. He accepted her almost immediately. The manager introduced her to those who crowded around her quickly, which was everyone except me. I stayed rooted in my corner. Her name is Emily. I did not trust this woman, or anyone else, actually. I only trusted my manager since he was the one who took me in.
Emily noticed my corner and asked the manager about me. He said I’m just a little shy but I’ll warm up to her eventually. She called my name but I ignored her. She won’t stay for long.
Just like how they left me.
March 30, 2007
Today, a pregnant woman entered the shop, followed by a man on his phone. She looked around, her eyes scanning for the perfect one. Emily approached the couple, asking for their preferences. They said that they would like someone gentle and child-friendly. Emily suggests Roger and leads them to him. They pass by me and Emily gives me a little pat on my head.
The couple greeted Roger and immediately bonded with him. I guess he’s going to go with them and eventually leave us. I felt sad.
April 18, 2007
Today, Emily walked-in with a mask. She has been coughing and sneezing all day. The manager scolded her for working too hard and told her to go home for the day. She tried to protest but the manager pushes her out the door. She waved us goodbye as she rode her bike home.
It’s just us again.
April 31, 2007
Today is a free and also my favorite day. Every end of the month, Manager and Emily will close the shop and take us all for a walk in the park. We will have a bit of a picnic and play until it’s time to go back. There was a strong scent of grass and flowers everywhere. Many couples were posing for pictures while enjoying each other’s company. We sat down under a large tree to set up the picnic mat. Manager told us to go and play.
After a while, they called us to eat. Emily gave me my favorite snack and patted me in the head. Okay, maybe she isn’t so bad after all.
When the sun was already setting, we went back to the shop.
May 4, 2007
Today, Emily didn’t go to work. She called in sick. Manager told her it was alright but I’m a little worried. I hope she gets better.
May 6, 2007
Today, a mother and her son entered the shop. The boy pointed at me and said he wanted to play. I refused and he pulled on my hair. I started crying and crawling further away from the boy but he kept on shouting at me. Thankfully, Emily arrived. She scolded them while the mother just grabbed the boy’s hand and blabbed on about what a horrible shop this was.
Emily sat beside and patted me on the back to calm me down. I like her very much. I feel safe with her by my side.
Roger was then adopted by the couple. I’m very happy for him.
May 30, 2009
I’ve been living with Emily for a very long time now, she adopted me. I think her house is very nice. She takes me for walks around the park a lot. We like to sit under the big tree as we watch the sun set. I see Roger with his new family. He looks very happy. We pass by the shelter from time to time. There’s a poster of Emily adopting me. I guess when humans leave you, there will come another one to love and care for you.
I look at Emily, I’m thankful I’ve finally found my home forever.
barsiti,
Lahat tayo ay may ideyal na tahanan
detalyado itong nakapinta sa ating mga isipan:
ito man ay nakabatay sa pisikal na anyo,
o sa isang matatag na grupo ng tao.
Malayang maglaro ang ating mga isip
kung gaano kataas ang ibig na haligi,
kung kadilim o kaaliwalas ang nais na paligid,
o kung saan gawa ang bahay, o kung marangya ba o hindi.
Anuman ang maging pisikal na itsura,
dapat panatilihin ang disiplina at pag-aaruga.
Kaayusan ay nararapat para mas kaaya-aya itong tirhan
ng may bahay, kapamilya o bisitang sinuman.
Sa isang tahana’y maaari ding ikonsidera
ang anumang nagdudulot sa atin ng saya:
maaaring pamilyang buo’t magkakasama
o kahit ‘di kadugo, basta’t may pagkakaisa.
Kaya mahalaga ang pangkalahatang pagkakaunawaan,
sabihin ang lahat, giginhawa sa dibdibang usapan.
Sa ganitong paraan, saloobin ng lahat ay napapakinggan,
para magkaroon ng kapayapaan at pagkakaintindihan.
Hindi maitatanggi na sa isang tahanan,
ang kapakanan ng lahat ay palaging nasa isipan:
isang komportableng lugar na maaaring takbuhan,
na palaging isinasaalang-alang at prayoridad ang kaligtasan.
Tahanan pa ba ang isang kinatatakutang lugar?
Isang silid na puno ng malalagkit na tingin at pagnanasa?
Pook na may mga kapamilyang nananakit sa bawat pagkakasala?
O isang komunidad kung saan ang mga armas ay libre’t sagana?
Kung mapagmasid tayo sa pagpili ng tahanan,
dapat ganoon din sa ating bayan.
Kung gayon ang obserbasyon at mga hinuha,
ang bayan mong Pilipinas, tahanan pa ba?
Literary: Ang Kailangan sa Isang Tahanan
Lahat tayo ay may ideyal na tahanan
detalyado itong nakapinta sa ating mga isipan:
ito man ay nakabatay sa pisikal na anyo,
o sa isang matatag na grupo ng tao.
Malayang maglaro ang ating mga isip
kung gaano kataas ang ibig na haligi,
kung kadilim o kaaliwalas ang nais na paligid,
o kung saan gawa ang bahay, o kung marangya ba o hindi.
Anuman ang maging pisikal na itsura,
dapat panatilihin ang disiplina at pag-aaruga.
Kaayusan ay nararapat para mas kaaya-aya itong tirhan
ng may bahay, kapamilya o bisitang sinuman.
Sa isang tahana’y maaari ding ikonsidera
ang anumang nagdudulot sa atin ng saya:
maaaring pamilyang buo’t magkakasama
o kahit ‘di kadugo, basta’t may pagkakaisa.
Kaya mahalaga ang pangkalahatang pagkakaunawaan,
sabihin ang lahat, giginhawa sa dibdibang usapan.
Sa ganitong paraan, saloobin ng lahat ay napapakinggan,
para magkaroon ng kapayapaan at pagkakaintindihan.
Hindi maitatanggi na sa isang tahanan,
ang kapakanan ng lahat ay palaging nasa isipan:
isang komportableng lugar na maaaring takbuhan,
na palaging isinasaalang-alang at prayoridad ang kaligtasan.
Tahanan pa ba ang isang kinatatakutang lugar?
Isang silid na puno ng malalagkit na tingin at pagnanasa?
Pook na may mga kapamilyang nananakit sa bawat pagkakasala?
O isang komunidad kung saan ang mga armas ay libre’t sagana?
Kung mapagmasid tayo sa pagpili ng tahanan,
dapat ganoon din sa ating bayan.
Kung gayon ang obserbasyon at mga hinuha,
ang bayan mong Pilipinas, tahanan pa ba?
filipino,
Saan ko ba matatagpuan ang tahanan?
Mahirap sagutin nang basta-basta lamang
Kung ganoon, doon tayo kung saan nagsimula
Doon sa umpisang-umpisa
Ang kalawakan
Madilim, malamig, at walang hanggan
Mga dambuhalang bato’t apoy paano lumulutang?
Kung ikukumpara sa lahat ako’y alikabok lang naman
Matatawag ko ba talaga itong tahanan?
Ayos sana pero parang may kakulangan
Ang mundo
‘Ika nga nila, tirahan ng lahat ng tao
Pitong kontinente, ilang dosenang bansa
Kaso ang kinalalagyan ko lamang ay iisa
Parang nalalapit na nga sa tahanan ko
Pero ‘di pa rin sumasakto
Ang Pilipinas
Higit sa pitong libong perlas ng silangan
Isang bansang hinahanap pa ang tunay na kapayapaan
Kasama ang mga taong patuloy itong ipinaglalaban
Sa mga kababayan ko ba matatagpuan?
Hindi pa rin talaga, pero malapit na
Unibersidad ng Pilipinas
Dito ko na nakita ang aking tahanan
Dito tumatak sa aking buhay ang dangal at husay
Hindi ko malilimutan ang UP kong minamahal
Pero bukod sa gusali, kampus, o mismong paaralan
Ang tunay kong tahanan ay ang mga nakilala kong kaibigan
Kayo ang aking tahanan
Maraming salamat, UP
Hanggang sa muli.
Literary: Nasa Inyo
Saan ko ba matatagpuan ang tahanan?
Mahirap sagutin nang basta-basta lamang
Kung ganoon, doon tayo kung saan nagsimula
Doon sa umpisang-umpisa
Ang kalawakan
Madilim, malamig, at walang hanggan
Mga dambuhalang bato’t apoy paano lumulutang?
Kung ikukumpara sa lahat ako’y alikabok lang naman
Matatawag ko ba talaga itong tahanan?
Ayos sana pero parang may kakulangan
Ang mundo
‘Ika nga nila, tirahan ng lahat ng tao
Pitong kontinente, ilang dosenang bansa
Kaso ang kinalalagyan ko lamang ay iisa
Parang nalalapit na nga sa tahanan ko
Pero ‘di pa rin sumasakto
Ang Pilipinas
Higit sa pitong libong perlas ng silangan
Isang bansang hinahanap pa ang tunay na kapayapaan
Kasama ang mga taong patuloy itong ipinaglalaban
Sa mga kababayan ko ba matatagpuan?
Hindi pa rin talaga, pero malapit na
Unibersidad ng Pilipinas
Dito ko na nakita ang aking tahanan
Dito tumatak sa aking buhay ang dangal at husay
Hindi ko malilimutan ang UP kong minamahal
Pero bukod sa gusali, kampus, o mismong paaralan
Ang tunay kong tahanan ay ang mga nakilala kong kaibigan
Kayo ang aking tahanan
Maraming salamat, UP
Hanggang sa muli.
english,
Settle down,
It will all be clear.
Remember the warmth
Of which that you left with fear
Of which that brought you the glimmer of confidence
When you've always thought there was none.
Of which that brings not always a roof over your head
But to a heart that can never find its place.
For It protects all things vulnerable
All things insecure
All things emotional
And all things you will always need.
He doesn't push you forward
Because he knows that's not what you need
She never convinces you to a decision
Yet reminds you that you'll only fail if you didn't try.
The warmth may not be definite
But it is brought upon by the feeling of comfort
The feeling that you are never alone
The feeling that never invalidates whatever you are going through
Warmth that we may forget through time
Yet it is warmth that never forgets us.
Warmth that never actually shows up
We just don't appreciate it enough that it was there all along.
It reminds us of things we need to hear from time to time.
For it was never always moving forward
Yet it was looking back from where you came.
Appreciating the means and going through the extremes.
Knowing that you are not alone
For time and distance isn't real reason for separation
It's the lack of acknowledgement and appreciation.
Always make time to come home
Literary: I’m Home
Settle down,
It will all be clear.
Remember the warmth
Of which that you left with fear
Of which that brought you the glimmer of confidence
When you've always thought there was none.
Of which that brings not always a roof over your head
But to a heart that can never find its place.
For It protects all things vulnerable
All things insecure
All things emotional
And all things you will always need.
He doesn't push you forward
Because he knows that's not what you need
She never convinces you to a decision
Yet reminds you that you'll only fail if you didn't try.
The warmth may not be definite
But it is brought upon by the feeling of comfort
The feeling that you are never alone
The feeling that never invalidates whatever you are going through
Warmth that we may forget through time
Yet it is warmth that never forgets us.
Warmth that never actually shows up
We just don't appreciate it enough that it was there all along.
It reminds us of things we need to hear from time to time.
For it was never always moving forward
Yet it was looking back from where you came.
Appreciating the means and going through the extremes.
Knowing that you are not alone
For time and distance isn't real reason for separation
It's the lack of acknowledgement and appreciation.
Always make time to come home
filipino,
Palubog na ang araw sa likod ng matataas na gusali. Nagtatalo ang asul at kahel sa langit, tila ba itinutulak na ng dilim ang araw, sinasabing siya naman ang magbabantay sa mundo. At nang tuluyan nang tumingkad ang gabi, hindi dumating ang malamig na simoy ng hangin. Nanatili itong maalinsangan. Parang may mali.
Sa mainit na simoy na dumadapo sa braso ni Anita ay dumidikit ang mga lamok. Maglalakad na nga lang siya pauwi mula sa kaniyang eskuwelahan, hindi pa siya pinatawad ng mga peste. Mag-aalas-nuwebe na nang makarating siya sa kanilang kanto at may kaunti pa siyang lalakarin mula dito hanggang sa bukana ng kanilang compound.
Bagamat may mga streetlight para gabayan si Anita, bahagya siyang naiilang sa hangin na nakapaligid sa kaniya. Walang tao sa kalsada. Wala ang mga aso, wala ang mga pusa. At ang lahat ng ilaw na nanggagaling sa ibabaw niya ay pinagpipiyestahan ng gamugamo. Hinawakan niya ang magkabilang strap ng kaniyang backpack at patuloy na naglakad pababa nang pababa.
Nang makarating si Anita sa dulo, siya ay kumanan sa Perlas St. Dahil walang pondo ang kanilang barangay, buwan na lang ang gumagabay kay Anita. Bilog na bilog ang buwan at simputi ng mga puti ng mata ng bagong silang na sanggol. Saglit itong tiningnan ni Anita at nagmukhang itim lang ang langit na kinakanlungan nito. Nabighani siya sa langit at nagpatuloy sa paglalakad pauwi.
Nang marating niya ang tindahan ni Aling Berny, hindi niya napigilang mapabuntonghininga. Nakabukas ang mga ilaw at naririnig niya ang ingay ng TV mula sa labas. Hindi na niya sinubukan pang daanan ito at kumustahin dahil alam niyang seryoso na si Aling Berny at ang kaniyang asawa sa panonood. Hindi rin naman siya makakatanaw sa loob ng maliit na puwang kung saan dumadaan ang bayad at bilihin dahil sobrang dami na ng gamugamo. Gamugamo? Langaw? Hindi na niya tiningnan.
Nang makarating siya sa kanilang compound, dahan-dahan niyang binuksan ang tarangkahan at pumasok sa loob. Binuksan niya ang ilaw sa may garahe at nakita niyang wala pa ang bike ni Kuya Toto o ang motor ni Ate Jen. Hindi pa nakaparada ang tricycle ng kaniyang tatay at kaaalis lang yata ng kaniyang nanay. Umalis din ang pamilya nina Tito Boy, ang nakatira sa kabilang bahay, dahil namatay ang kaniyang lolo sa Bicol. Ang kaniyang asawa, si Tita Janet, ang kapatid ni Mama, ang nagbilin kay Anita na pakainin muna ang kanilang asong si Resty.
Pumasok sa loob ng bahay si Anita upang kunin ang pagkain ng aso. Hindi na niya binuksan ang mga ilaw, alam niyang darating ang mga gamugamo. Pagkakuha niya ay dumiretso siya sa labas at inilapag ito sa harap ng kulungan ng aso. Lalabas na lang ito kapag nagutom na. Bahagya siyang napangiwi sa amoy galing sa kulungan. Pero ayaw na niyang gisingin si Resty. Bukas na lang nang umaga.
Bago niya patayin ang ilaw ng garahe, sinuri niya muna itong mabuti. Baka kasi may nakalimutan siyang isara o ikandado. Nakita niya ang upuan ng kaniyang nasirang lolo. Nasa pinakagilid ito ng garahe, nilalangaw. Minabuti niyang pumunta rito at hanapin kung anuman ang nilalangaw pero wala namang bulok na prutas o patay na daga. Dahil pagod na pagod na si Anita, ipinagpabukas na lang niya ang paghahanap ng kung anumang nilalangaw sa upuan ng kaniyang lolo.
Pinatay na niya ang ilaw sa garahe at pumasok na sa bahay. Hindi na niya binuksang muli ang ilaw. Tahimik siyang naglakad patungo sa kusina pero naririnig pa rin niya ang ugong ng mga langaw. Para bang malapit sa tenga niya. Hanggang sa isa-isa na siyang nilapitan, dumadapo sa kanyang pawisang braso, binti, at pisngi. Nairita na si Anita kaya dumiretso siya sa banyo para maghilamos.
Binuksan niya ang ilaw at tiningnan ang kaniyang sarili sa salamin. Sa malamlam na liwanag ng kaisa-isang fluorescent light, naghugas siya ng mukha sa maliit na lababo. Nang makapagbanlaw, minasdan niyang muli ang kaniyang sarili sa salamin. Dahan-dahan siyang lumingon at nakita ang dose-dosenang langaw sa kaniyang likod. At napakalakas ng kanilang ugong.
Naisipan niyang kunin ang bug spray na nakatago sa likod ng kanilang pinto. Dumiretso siya roon at binuksan niya ang ilaw. Nakakalat ang mga langaw sa salas at nakabalandra sa sofa ang pinagpipiyestahan nito.
Ngumiti ang bangkay sa kinalalagyan nito. Nagsilabasan ang mga uod mula sa kaniyang bibig. Kumapal ang amoy ng lupa sa salas at humalo ito sa malagkit na pakiramdam sa mga braso ni Anita.
“Aba, hija. Buti nakauwi ka na,” sabi nito.
Tumalikod si Anita at sinubukang buksan ang pinto. Hindi gumagalaw ang busol at pawis na pawis na ang kaniyang mga kamay. Natataranta na ang dalaga at lalong lumakas ang ugong ng mga langaw.
“Tulong! Tulong!” sigaw niya kahit wala naman yatang makakarinig. Sa kapal ng pintong akasya at sa lakas ng mga peste ay mukhang hindi makatatagos ang kaniyang mga iyak. Tinuktok nang malakas ni Anita ang pinto.
Tumigil ang tunog ng mga langaw. Lumingon siya at nakitang wala na ang mga ito. Wala na rin ang kaniyang lolo sa sofa. Tahimik ang buong salas, maiban sa kaniyang paghinga.
Nanatiling nakatayo si Anita, nakatitig sa sofa, sinusubukang intindihin ang mga nangyari sa kaniya. Nawala na ang amoy ng lupa, pero maalinsangan pa rin ang pakiramdam ng kaniyang balat. Nakakapit na ang ilang buhok sa kaniyang noo at patuloy ang pagtulo ng mga butil ng pawis.
Napalingon siya sa pinto. May kumatok. Hinawakan niya ang busol at dahan-dahang inikot. Lumingon ulit muna siya sa salas, parang naririnig na naman ang mga langaw.
Binuksan niya ang pinto.
Uuwi at uuwi ang mga yumao. Pero hindi bilang mga paruparo.
Literary: Pag-Uwi
Palubog na ang araw sa likod ng matataas na gusali. Nagtatalo ang asul at kahel sa langit, tila ba itinutulak na ng dilim ang araw, sinasabing siya naman ang magbabantay sa mundo. At nang tuluyan nang tumingkad ang gabi, hindi dumating ang malamig na simoy ng hangin. Nanatili itong maalinsangan. Parang may mali.
Sa mainit na simoy na dumadapo sa braso ni Anita ay dumidikit ang mga lamok. Maglalakad na nga lang siya pauwi mula sa kaniyang eskuwelahan, hindi pa siya pinatawad ng mga peste. Mag-aalas-nuwebe na nang makarating siya sa kanilang kanto at may kaunti pa siyang lalakarin mula dito hanggang sa bukana ng kanilang compound.
Bagamat may mga streetlight para gabayan si Anita, bahagya siyang naiilang sa hangin na nakapaligid sa kaniya. Walang tao sa kalsada. Wala ang mga aso, wala ang mga pusa. At ang lahat ng ilaw na nanggagaling sa ibabaw niya ay pinagpipiyestahan ng gamugamo. Hinawakan niya ang magkabilang strap ng kaniyang backpack at patuloy na naglakad pababa nang pababa.
Nang makarating si Anita sa dulo, siya ay kumanan sa Perlas St. Dahil walang pondo ang kanilang barangay, buwan na lang ang gumagabay kay Anita. Bilog na bilog ang buwan at simputi ng mga puti ng mata ng bagong silang na sanggol. Saglit itong tiningnan ni Anita at nagmukhang itim lang ang langit na kinakanlungan nito. Nabighani siya sa langit at nagpatuloy sa paglalakad pauwi.
Nang marating niya ang tindahan ni Aling Berny, hindi niya napigilang mapabuntonghininga. Nakabukas ang mga ilaw at naririnig niya ang ingay ng TV mula sa labas. Hindi na niya sinubukan pang daanan ito at kumustahin dahil alam niyang seryoso na si Aling Berny at ang kaniyang asawa sa panonood. Hindi rin naman siya makakatanaw sa loob ng maliit na puwang kung saan dumadaan ang bayad at bilihin dahil sobrang dami na ng gamugamo. Gamugamo? Langaw? Hindi na niya tiningnan.
Nang makarating siya sa kanilang compound, dahan-dahan niyang binuksan ang tarangkahan at pumasok sa loob. Binuksan niya ang ilaw sa may garahe at nakita niyang wala pa ang bike ni Kuya Toto o ang motor ni Ate Jen. Hindi pa nakaparada ang tricycle ng kaniyang tatay at kaaalis lang yata ng kaniyang nanay. Umalis din ang pamilya nina Tito Boy, ang nakatira sa kabilang bahay, dahil namatay ang kaniyang lolo sa Bicol. Ang kaniyang asawa, si Tita Janet, ang kapatid ni Mama, ang nagbilin kay Anita na pakainin muna ang kanilang asong si Resty.
Pumasok sa loob ng bahay si Anita upang kunin ang pagkain ng aso. Hindi na niya binuksan ang mga ilaw, alam niyang darating ang mga gamugamo. Pagkakuha niya ay dumiretso siya sa labas at inilapag ito sa harap ng kulungan ng aso. Lalabas na lang ito kapag nagutom na. Bahagya siyang napangiwi sa amoy galing sa kulungan. Pero ayaw na niyang gisingin si Resty. Bukas na lang nang umaga.
Bago niya patayin ang ilaw ng garahe, sinuri niya muna itong mabuti. Baka kasi may nakalimutan siyang isara o ikandado. Nakita niya ang upuan ng kaniyang nasirang lolo. Nasa pinakagilid ito ng garahe, nilalangaw. Minabuti niyang pumunta rito at hanapin kung anuman ang nilalangaw pero wala namang bulok na prutas o patay na daga. Dahil pagod na pagod na si Anita, ipinagpabukas na lang niya ang paghahanap ng kung anumang nilalangaw sa upuan ng kaniyang lolo.
Pinatay na niya ang ilaw sa garahe at pumasok na sa bahay. Hindi na niya binuksang muli ang ilaw. Tahimik siyang naglakad patungo sa kusina pero naririnig pa rin niya ang ugong ng mga langaw. Para bang malapit sa tenga niya. Hanggang sa isa-isa na siyang nilapitan, dumadapo sa kanyang pawisang braso, binti, at pisngi. Nairita na si Anita kaya dumiretso siya sa banyo para maghilamos.
Binuksan niya ang ilaw at tiningnan ang kaniyang sarili sa salamin. Sa malamlam na liwanag ng kaisa-isang fluorescent light, naghugas siya ng mukha sa maliit na lababo. Nang makapagbanlaw, minasdan niyang muli ang kaniyang sarili sa salamin. Dahan-dahan siyang lumingon at nakita ang dose-dosenang langaw sa kaniyang likod. At napakalakas ng kanilang ugong.
Naisipan niyang kunin ang bug spray na nakatago sa likod ng kanilang pinto. Dumiretso siya roon at binuksan niya ang ilaw. Nakakalat ang mga langaw sa salas at nakabalandra sa sofa ang pinagpipiyestahan nito.
Ngumiti ang bangkay sa kinalalagyan nito. Nagsilabasan ang mga uod mula sa kaniyang bibig. Kumapal ang amoy ng lupa sa salas at humalo ito sa malagkit na pakiramdam sa mga braso ni Anita.
“Aba, hija. Buti nakauwi ka na,” sabi nito.
Tumalikod si Anita at sinubukang buksan ang pinto. Hindi gumagalaw ang busol at pawis na pawis na ang kaniyang mga kamay. Natataranta na ang dalaga at lalong lumakas ang ugong ng mga langaw.
“Tulong! Tulong!” sigaw niya kahit wala naman yatang makakarinig. Sa kapal ng pintong akasya at sa lakas ng mga peste ay mukhang hindi makatatagos ang kaniyang mga iyak. Tinuktok nang malakas ni Anita ang pinto.
Tumigil ang tunog ng mga langaw. Lumingon siya at nakitang wala na ang mga ito. Wala na rin ang kaniyang lolo sa sofa. Tahimik ang buong salas, maiban sa kaniyang paghinga.
Nanatiling nakatayo si Anita, nakatitig sa sofa, sinusubukang intindihin ang mga nangyari sa kaniya. Nawala na ang amoy ng lupa, pero maalinsangan pa rin ang pakiramdam ng kaniyang balat. Nakakapit na ang ilang buhok sa kaniyang noo at patuloy ang pagtulo ng mga butil ng pawis.
Napalingon siya sa pinto. May kumatok. Hinawakan niya ang busol at dahan-dahang inikot. Lumingon ulit muna siya sa salas, parang naririnig na naman ang mga langaw.
Binuksan niya ang pinto.
Uuwi at uuwi ang mga yumao. Pero hindi bilang mga paruparo.
filipino,
Madalang tayo kung gumala
Pero kung tayo man ay maglagalag
Aba’y bonggang-bongga,
Buong bahay ba naman ang dala-dala!
Kumpleto tayo sa gamit
Pre-installed na ang kusina,
apoy na lang ang kulang
Malawak ang banyo,
tubig na lang ang kulang
Convertible ang higaan,
ano pa nga ba ang kulang?
Para tayong NPA,
‘Di mapirme sa iisang address.
Pero para sa’n pa’t tinubuan ng gulong ang bahay
Kung ‘di rin gagamitin?
Kung ‘di rin gagamitin,
Bubulabugin tayo ng awtoridad kung paparada’t mamamahinga
Dahil ba wala tayong lisensya at plaka?
Dahil ba hindi kagandahan itong ating four-wheeler?
Dahil ba ginagamit ito bilang get-away vehicle?
Ang bahay nating walang kanto,
Ang yari sa pinagtagpi-tagping kardbord nating bahay,
Sa loob nitong limang dangkal na pagitan ng kisame at papag,
Narito ang puso nating mag-anak.
Mawala man ang ating portable bahay,
Kayo pa rin ang aking tahanan.
—John Fidelity Magsanok, IV-Diamond, San Vicente Elementary School, Batch 2001, undergraduate
Disclaimer: Ang mga karakter, pangyayari, at lugar sa tula ay pawang mga kathang-isip lamang. Ang anumang pagkakahawig ng mga karakter, pangyayari, at lugar sa tunay na buhay ay nagkataon lamang at hindi sinasadya.
Literary: Portable Bahay
Madalang tayo kung gumala
Pero kung tayo man ay maglagalag
Aba’y bonggang-bongga,
Buong bahay ba naman ang dala-dala!
Kumpleto tayo sa gamit
Pre-installed na ang kusina,
apoy na lang ang kulang
Malawak ang banyo,
tubig na lang ang kulang
Convertible ang higaan,
ano pa nga ba ang kulang?
Para tayong NPA,
‘Di mapirme sa iisang address.
Pero para sa’n pa’t tinubuan ng gulong ang bahay
Kung ‘di rin gagamitin?
Kung ‘di rin gagamitin,
Bubulabugin tayo ng awtoridad kung paparada’t mamamahinga
Dahil ba wala tayong lisensya at plaka?
Dahil ba hindi kagandahan itong ating four-wheeler?
Dahil ba ginagamit ito bilang get-away vehicle?
Ang bahay nating walang kanto,
Ang yari sa pinagtagpi-tagping kardbord nating bahay,
Sa loob nitong limang dangkal na pagitan ng kisame at papag,
Narito ang puso nating mag-anak.
Mawala man ang ating portable bahay,
Kayo pa rin ang aking tahanan.
—John Fidelity Magsanok, IV-Diamond, San Vicente Elementary School, Batch 2001, undergraduate
Disclaimer: Ang mga karakter, pangyayari, at lugar sa tula ay pawang mga kathang-isip lamang. Ang anumang pagkakahawig ng mga karakter, pangyayari, at lugar sa tunay na buhay ay nagkataon lamang at hindi sinasadya.
AMY,
"Bang!"
Di ko alam kung pa’no umuwi. Nandito lang ako, nakatayo, iniisip kung saan ako pupunta, ano ang sasakyan, o magkano ang bayad. Teka, may pera ba ako? Pa’no ba ako napunta rito? Parang kanina lang, kasama ko si Mama. Ngayon di ko na siya makita.
Kanina pa ko nagtatanong ngunit lahat ng kausapin ko ay parang parating nagmamadali. Wala ni isang sumagot sa akin. Kanina pa ako paikot-ikot dito, mahihilo na yata ako. Pa’no nga pala ang pagkain at inumin? Sa’n ako bibili? Mamaya ko na siguro poproblemahin, di pa naman ako nagugutom o nauuhaw. Ang kailangan kong gawin ay hanapin ang daan pauwi.
Saan nga ba ulit ang direksyon nu’n? Siguro ‘pag sumakay ako ng dyip, mapupunta ako kung saan ako nakatira. Pero kanina pa ako pumapara, walang tumitigil. Punuan siguro ngayong oras, maya-maya na lang.
Gan’to ba talaga dito, walang pumapansin sa batang mag-isa? Kanina pa ako palakad-lakad pero wala man lang nagtatanong kung nawawala ba ako o kung nasaan ang aking Mama. Pahinga nga muna ako. Sakto, may isang tindahan ng mga TV kung saan puwede akong makinood nang panandalian.
Grabe, ang laki naman ng TV na ito! Kailan kaya kami magkakaroon ng ganito? Ang daming pwedeng panoorin dito, ang daming channel. Gusto kong manood ng cartoons. Sakto, hapon na, pinapalabas na ang mga gusto ko. Lagi akong tumatambay sa mga tindahan doon sa amin kapag hapon at nakikinood ng mga cartoons.
Tawa ako nang tawa habang nanonood. Sayang, nag-commercial na. Ay balita! Ayoko pa naman niyan. Uyyy! Teka, nandoon ako kanina, a. Ano’ng nangyari?
"Bata, patay matapos mabangga ng isang pribadong sasakyan."
Weh? May ganitong nangyari kanina? Parang ‘di ko naman ‘to nakita.
Hala! Gabi na ngunit nasa lansangan pa ako. Ano na ang gagawin ko? Kailangan ko nang umuwi, baka nag-aalala na si Mama. Teka, bakit nga ba walang naghahanap sa akin? Alam naman ni Mama kung saan niya ako huling iniwan.
Ah! Alam ko na. May mga nagbabalita sa batang nasagasaan kanina. Punta na lang ako doon at kakaway sa kamera at baka makita ako ni Mama sa TV sa may tindahan.
Ay, sayang! Paalis na sila, hindi ko naabutan. Pero narinig ko na kakausapin daw nila ang magulang nu’ng nabanggang bata. Sundan ko na lang sila baka ito na ang tsansa kong makita sa TV.
Naku, nakakotse sila. Paano ko na mahahabol? Sila na lang ang pag-asa ko para makita si Mama kaya susubukan ko silang habulin. Hala! Umandar na ang kotse, isa... dalawa... tatlo... takbo!
Grabe, ang bilis magpatakbo ng kotse, pero mas nagugulat ako na naabutan ko siya at hindi ako napagod. Teka, pamilyar sa akin ang lugar na ‘to. Dito ako nakatira! Sa wakas nakarating na rin ako! Ngayon, kailangan ko nang mahanap si Mama. Biglang narinig ko ang malakas na sigaw ng isang umiiyak na babae na lumabas mula sa isang malaking bahay. Siya ang nanay ng batang nasagasaan kanina. Lumapit ako para mas makita ko siya.
Teka… Uyy!!! Si Mama, sa wakas nakita ko na rin siya.
“Ma!” Sumigaw ako ngunit bakit parang di niya ako marinig? Sigaw ako nang sigaw pero di ako napapansin ng mga tao sa paligid.
Pinuntahan ko si Mama. Nandoon siya sa kanto doon sa malayo.
Ma, nandito na ako!
Nagising agad si Mama, nakabalandra sa tabi ng kalsada. “O! Nandyan ka na pala. Kanina pa kita hinihintay. Pasensya ka na at wala tayong pagkain ngayon, konti lang kasi nalimos ko kanina.”
“Ok lang, Ma, di naman ako gutom, e. Bakit di mo ako hinanap? Kanina pa ako nawawala?”
“Pasensya na talaga, nakatulog ako sa pagod at gutom. Akala ko, alam mo na kung paano umuwi. Sige sa susunod isasama na kita sa panlilimos ko para di ka na mawala ulit. ‘Lika na dito, matulog na tayo para di na tayo abutin ng gutom.”
Humiga ako sa tabi ng aking nanay sa higaang gawa sa karton at niyakap siya nang mahigpit. Kahit sa kalye lang kami nakatira, ituturing ko ito na bahay, basta kasama ko si Mama.
Literary: Bata, Bata... Pa’no Ka Nawala?
"Bang!"
Di ko alam kung pa’no umuwi. Nandito lang ako, nakatayo, iniisip kung saan ako pupunta, ano ang sasakyan, o magkano ang bayad. Teka, may pera ba ako? Pa’no ba ako napunta rito? Parang kanina lang, kasama ko si Mama. Ngayon di ko na siya makita.
Kanina pa ko nagtatanong ngunit lahat ng kausapin ko ay parang parating nagmamadali. Wala ni isang sumagot sa akin. Kanina pa ako paikot-ikot dito, mahihilo na yata ako. Pa’no nga pala ang pagkain at inumin? Sa’n ako bibili? Mamaya ko na siguro poproblemahin, di pa naman ako nagugutom o nauuhaw. Ang kailangan kong gawin ay hanapin ang daan pauwi.
Saan nga ba ulit ang direksyon nu’n? Siguro ‘pag sumakay ako ng dyip, mapupunta ako kung saan ako nakatira. Pero kanina pa ako pumapara, walang tumitigil. Punuan siguro ngayong oras, maya-maya na lang.
Gan’to ba talaga dito, walang pumapansin sa batang mag-isa? Kanina pa ako palakad-lakad pero wala man lang nagtatanong kung nawawala ba ako o kung nasaan ang aking Mama. Pahinga nga muna ako. Sakto, may isang tindahan ng mga TV kung saan puwede akong makinood nang panandalian.
Grabe, ang laki naman ng TV na ito! Kailan kaya kami magkakaroon ng ganito? Ang daming pwedeng panoorin dito, ang daming channel. Gusto kong manood ng cartoons. Sakto, hapon na, pinapalabas na ang mga gusto ko. Lagi akong tumatambay sa mga tindahan doon sa amin kapag hapon at nakikinood ng mga cartoons.
Tawa ako nang tawa habang nanonood. Sayang, nag-commercial na. Ay balita! Ayoko pa naman niyan. Uyyy! Teka, nandoon ako kanina, a. Ano’ng nangyari?
"Bata, patay matapos mabangga ng isang pribadong sasakyan."
Weh? May ganitong nangyari kanina? Parang ‘di ko naman ‘to nakita.
Hala! Gabi na ngunit nasa lansangan pa ako. Ano na ang gagawin ko? Kailangan ko nang umuwi, baka nag-aalala na si Mama. Teka, bakit nga ba walang naghahanap sa akin? Alam naman ni Mama kung saan niya ako huling iniwan.
Ah! Alam ko na. May mga nagbabalita sa batang nasagasaan kanina. Punta na lang ako doon at kakaway sa kamera at baka makita ako ni Mama sa TV sa may tindahan.
Ay, sayang! Paalis na sila, hindi ko naabutan. Pero narinig ko na kakausapin daw nila ang magulang nu’ng nabanggang bata. Sundan ko na lang sila baka ito na ang tsansa kong makita sa TV.
Naku, nakakotse sila. Paano ko na mahahabol? Sila na lang ang pag-asa ko para makita si Mama kaya susubukan ko silang habulin. Hala! Umandar na ang kotse, isa... dalawa... tatlo... takbo!
Grabe, ang bilis magpatakbo ng kotse, pero mas nagugulat ako na naabutan ko siya at hindi ako napagod. Teka, pamilyar sa akin ang lugar na ‘to. Dito ako nakatira! Sa wakas nakarating na rin ako! Ngayon, kailangan ko nang mahanap si Mama. Biglang narinig ko ang malakas na sigaw ng isang umiiyak na babae na lumabas mula sa isang malaking bahay. Siya ang nanay ng batang nasagasaan kanina. Lumapit ako para mas makita ko siya.
Teka… Uyy!!! Si Mama, sa wakas nakita ko na rin siya.
“Ma!” Sumigaw ako ngunit bakit parang di niya ako marinig? Sigaw ako nang sigaw pero di ako napapansin ng mga tao sa paligid.
Pinuntahan ko si Mama. Nandoon siya sa kanto doon sa malayo.
Ma, nandito na ako!
Nagising agad si Mama, nakabalandra sa tabi ng kalsada. “O! Nandyan ka na pala. Kanina pa kita hinihintay. Pasensya ka na at wala tayong pagkain ngayon, konti lang kasi nalimos ko kanina.”
“Ok lang, Ma, di naman ako gutom, e. Bakit di mo ako hinanap? Kanina pa ako nawawala?”
“Pasensya na talaga, nakatulog ako sa pagod at gutom. Akala ko, alam mo na kung paano umuwi. Sige sa susunod isasama na kita sa panlilimos ko para di ka na mawala ulit. ‘Lika na dito, matulog na tayo para di na tayo abutin ng gutom.”
Humiga ako sa tabi ng aking nanay sa higaang gawa sa karton at niyakap siya nang mahigpit. Kahit sa kalye lang kami nakatira, ituturing ko ito na bahay, basta kasama ko si Mama.
english,
I was just 4 when I learned that family is my home,
I believed it with my innocent mind. I didn’t question it either, I know I should follow what elders say. I obeyed them all the time and paid them back with my sloppy kisses and hugs.
They were there from the very start and showered me with unconditional love.
At the age of 10, I felt that my friends were giving me the comfort of belonging. The feeling of home. I felt another kind of love and support only they can give. The secrets that I kept from my family went to them. I felt at ease all the time.
They stayed by my side as I faced every challenge. Even the impossible ones.
I was 14 when I met my first love, he was different from them. Out of them all, his love was boldly shown. His actions were as if he’s pursuing me to be his for a very long time. I thought this was my favorite home.
That assumption didn’t last long, though.
I am now 19 and I’ve finally come to my senses.
I don’t have to pick which of them gives me the perfect warmth. Each of them provides different ways of showing me that I belong to them, that all of them are my home.
Literary: Where I Belong
I was just 4 when I learned that family is my home,
I believed it with my innocent mind. I didn’t question it either, I know I should follow what elders say. I obeyed them all the time and paid them back with my sloppy kisses and hugs.
They were there from the very start and showered me with unconditional love.
At the age of 10, I felt that my friends were giving me the comfort of belonging. The feeling of home. I felt another kind of love and support only they can give. The secrets that I kept from my family went to them. I felt at ease all the time.
They stayed by my side as I faced every challenge. Even the impossible ones.
I was 14 when I met my first love, he was different from them. Out of them all, his love was boldly shown. His actions were as if he’s pursuing me to be his for a very long time. I thought this was my favorite home.
That assumption didn’t last long, though.
I am now 19 and I’ve finally come to my senses.
I don’t have to pick which of them gives me the perfect warmth. Each of them provides different ways of showing me that I belong to them, that all of them are my home.
filipino,
5:30 p. m.
Uwian na. Inilagay ko na ang aking mga libro sa loob ng bag ko matapos maglektyur ni Ms. Alonzo ng derivatives sa Math. Inayos ko na ang aking mga gamit at tumayo.
“Paalam at maraming salamat, Ms. Alonzo!” Agad na nagtalunan ang mga kaklase ko dahil Biyernes na ngayon. Maraming umuuwi bago lumubog ang araw at magsasaya kasama ang kanilang mga kaibigan at kapamilya.
Naglakad-lakad muna ako sa paaralan nang marinig kong nagchichikahan ang mga kaklase kong sina Erica at Jana.
“Tara! Punta ka sa bahay! Nagluto ang mama ko ng pininyahang manok. ‘Di ba paborito mo ‘yun?” yaya ni Jana kay Erica sabay hila sa braso nito papunta sa kanilang sasakyan.
“Sayang! Kakauwi lang ng papa ko galing Saudi, e. Kakain kami ngayon sa labas!” nanghihinayang na sagot ni Erica ngunit bakas sa kaniya ang pagkasabik sa pag-uwi dahil sa pagdating ng kaniyang ama.
“Ay, ganu’n? Okay lang. Sige ba-bye na! ‘Andyan na si Mama sinusundo ako,” maligayang paalam ni Jana nang dumating na ang kotseng susundo sa kaniya.
“Sige!” paalam ni Erica at lumakad na siya papunta sa kabilang sakayan.
Napangiti ako sa aking nakita. Sabik na sabik na silang umuwi dahil sa sasalubong sa kanilang pamilya. Sumakay na ako sa dyip at nagbayad ng sampu. Uuwi na ako sa amin. Ano naman kaya ang dadatnan ko?
Pagkauwi ko ay sumalubong sa akin si Nanay na may dalang tinolang manok. Napakarami nitong sabaw at malunggay. Ito talaga ang paborito ko!
Tiyempong dumating si Tatay galing trabaho, may dala-dala siyang isang lata ng ice cream na pagsasaluhan naming tatlo.
“Anak, naghain na ako, kumain ka na! Niluto ko ang paborito mo!” wika ni Nanay sabay abot ng mangkok na may lamang tinola.
Hinanap ko agad ang hita sabay lagay sa kanin ng maraming sabaw. Grabe, ang saya naman nito!
“Ito naman ang ice cream na paborito mo! Nadaanan ko kasi yung ice cream shop na paborito mo. Kaya bumili na ako,” sabi naman ni Tatay.
Ito talaga ang dahilan kaya sabik na sabik akong umuwi tuwing Biyernes!
“Ang saya po talaga ng pamilya natin kahit nakatira tayo sa barong-barong!”
“Barong.” Ha? Bakit parang nag-iba ang boses ni Tatay?
“O, mga Barong diyan, o!” sigaw ng tsuper at nagsibabaan na ang mga pasahero sa dyip na sinasakyan ko.”
Nagising ako sa aking pagkakatulog. Narito na pala ako sa tapat ng bahay. Agad akong bumaba at dumiretso sa amin.
“Tita, ano po’ng ulam?” tanong ko kay Tita pagdating sa bahay.
“Wala! Pinang-inom ng Tito mo. Kainis talaga ‘yung hayup na ‘yun! Maglabada ka na para may pansugal ako! Aba, pasalamat ka nga’t pinapayagan ka pa naming mag-aral, e!”
“Pero Tita nagugutom na po ako, e,” agad kong sabi sabay hawak sa kumakalam kong sikmura.
“E, ano’ng gusto mong gawin ko? Wala nga, e! Nag-aaral ka pero ang tanga mo! Hina mong umintindi!” wika niya sabay alis para puntahan ang mga kaibigan niya.
Ito na nga pala ‘yung bahay na lagi kong inuuwian, matapos mamatay sa aksidente ang aking mga magulang.
Naglakad ako papunta sa kusina, nakita ko ang sangkaterbang hugasin at nakakalat na mga kubyertos. Sa bahay namin dati, hindi hinahayaan ni Nanay na nakakalat ang mga gamit. Maalaga siya sa bahay at maasikaso sa akin. Hindi nga niya hinahayaan na may nakakalat na mga gamit sa sahig. Ayaw rin niyang napupuyat ako sa mga gawain ko sa paaralan, at kung may ganoon mang pagkakataon, tinitimplahan niya ako ng kape upang masigurong matatapos ko ang aking mga gawain.
Napaupo ako sa kabisera ng hapag. Naaalala ko sa bahay namin, tuwing kakain ay dito rin umuupo si Tatay. Lagi siyang nagbabasa ng diyaryo habang tinuturuan ako ng magagandang asal. Siya nga rin ang nagturo sa aking magbasa at magsulat. Naaalala ko pa nga noon, tinuturuan niya akong magkabisado ng tulang ipepresenta ko sa aking klase. Dapat malakas at malinaw ang mga salitang sasabihin.
Hindi man kami ganoon kayaman, naging kuntento ako sa simpleng pamumuhay namin. Kulang man kami sa pera at kagamitan, busog na busog naman ako sa kanilang pagmamahal. Matapos nilang mamatay, ganoon pa rin naman ang naging buhay ko. May tinitirhang bahay na may haligi, ilaw, tubig, at pader. Parang bahay ko lang din dati. Pero hindi ito ‘yung tahanan ko. Ibang-iba ito sa nakagisnan ko. Meron nga ito ng lahat. Pero…
Wala itong..
Wala itong pagmamahal.
Malayong-malayo ang bahay na ito sa aking tahanan.
Literary: Aking Tahanan
5:30 p. m.
Uwian na. Inilagay ko na ang aking mga libro sa loob ng bag ko matapos maglektyur ni Ms. Alonzo ng derivatives sa Math. Inayos ko na ang aking mga gamit at tumayo.
“Paalam at maraming salamat, Ms. Alonzo!” Agad na nagtalunan ang mga kaklase ko dahil Biyernes na ngayon. Maraming umuuwi bago lumubog ang araw at magsasaya kasama ang kanilang mga kaibigan at kapamilya.
Naglakad-lakad muna ako sa paaralan nang marinig kong nagchichikahan ang mga kaklase kong sina Erica at Jana.
“Tara! Punta ka sa bahay! Nagluto ang mama ko ng pininyahang manok. ‘Di ba paborito mo ‘yun?” yaya ni Jana kay Erica sabay hila sa braso nito papunta sa kanilang sasakyan.
“Sayang! Kakauwi lang ng papa ko galing Saudi, e. Kakain kami ngayon sa labas!” nanghihinayang na sagot ni Erica ngunit bakas sa kaniya ang pagkasabik sa pag-uwi dahil sa pagdating ng kaniyang ama.
“Ay, ganu’n? Okay lang. Sige ba-bye na! ‘Andyan na si Mama sinusundo ako,” maligayang paalam ni Jana nang dumating na ang kotseng susundo sa kaniya.
“Sige!” paalam ni Erica at lumakad na siya papunta sa kabilang sakayan.
Napangiti ako sa aking nakita. Sabik na sabik na silang umuwi dahil sa sasalubong sa kanilang pamilya. Sumakay na ako sa dyip at nagbayad ng sampu. Uuwi na ako sa amin. Ano naman kaya ang dadatnan ko?
Pagkauwi ko ay sumalubong sa akin si Nanay na may dalang tinolang manok. Napakarami nitong sabaw at malunggay. Ito talaga ang paborito ko!
Tiyempong dumating si Tatay galing trabaho, may dala-dala siyang isang lata ng ice cream na pagsasaluhan naming tatlo.
“Anak, naghain na ako, kumain ka na! Niluto ko ang paborito mo!” wika ni Nanay sabay abot ng mangkok na may lamang tinola.
Hinanap ko agad ang hita sabay lagay sa kanin ng maraming sabaw. Grabe, ang saya naman nito!
“Ito naman ang ice cream na paborito mo! Nadaanan ko kasi yung ice cream shop na paborito mo. Kaya bumili na ako,” sabi naman ni Tatay.
Ito talaga ang dahilan kaya sabik na sabik akong umuwi tuwing Biyernes!
“Ang saya po talaga ng pamilya natin kahit nakatira tayo sa barong-barong!”
“Barong.” Ha? Bakit parang nag-iba ang boses ni Tatay?
“O, mga Barong diyan, o!” sigaw ng tsuper at nagsibabaan na ang mga pasahero sa dyip na sinasakyan ko.”
Nagising ako sa aking pagkakatulog. Narito na pala ako sa tapat ng bahay. Agad akong bumaba at dumiretso sa amin.
“Tita, ano po’ng ulam?” tanong ko kay Tita pagdating sa bahay.
“Wala! Pinang-inom ng Tito mo. Kainis talaga ‘yung hayup na ‘yun! Maglabada ka na para may pansugal ako! Aba, pasalamat ka nga’t pinapayagan ka pa naming mag-aral, e!”
“Pero Tita nagugutom na po ako, e,” agad kong sabi sabay hawak sa kumakalam kong sikmura.
“E, ano’ng gusto mong gawin ko? Wala nga, e! Nag-aaral ka pero ang tanga mo! Hina mong umintindi!” wika niya sabay alis para puntahan ang mga kaibigan niya.
Ito na nga pala ‘yung bahay na lagi kong inuuwian, matapos mamatay sa aksidente ang aking mga magulang.
Naglakad ako papunta sa kusina, nakita ko ang sangkaterbang hugasin at nakakalat na mga kubyertos. Sa bahay namin dati, hindi hinahayaan ni Nanay na nakakalat ang mga gamit. Maalaga siya sa bahay at maasikaso sa akin. Hindi nga niya hinahayaan na may nakakalat na mga gamit sa sahig. Ayaw rin niyang napupuyat ako sa mga gawain ko sa paaralan, at kung may ganoon mang pagkakataon, tinitimplahan niya ako ng kape upang masigurong matatapos ko ang aking mga gawain.
Napaupo ako sa kabisera ng hapag. Naaalala ko sa bahay namin, tuwing kakain ay dito rin umuupo si Tatay. Lagi siyang nagbabasa ng diyaryo habang tinuturuan ako ng magagandang asal. Siya nga rin ang nagturo sa aking magbasa at magsulat. Naaalala ko pa nga noon, tinuturuan niya akong magkabisado ng tulang ipepresenta ko sa aking klase. Dapat malakas at malinaw ang mga salitang sasabihin.
Hindi man kami ganoon kayaman, naging kuntento ako sa simpleng pamumuhay namin. Kulang man kami sa pera at kagamitan, busog na busog naman ako sa kanilang pagmamahal. Matapos nilang mamatay, ganoon pa rin naman ang naging buhay ko. May tinitirhang bahay na may haligi, ilaw, tubig, at pader. Parang bahay ko lang din dati. Pero hindi ito ‘yung tahanan ko. Ibang-iba ito sa nakagisnan ko. Meron nga ito ng lahat. Pero…
Wala itong..
Wala itong pagmamahal.
Malayong-malayo ang bahay na ito sa aking tahanan.
english,
It’s been years since my freedom
I’m so lost
I’ve been travelling for so long
I can’t seem to find somewhere where I belong
I’ve climbed the highest of mountains
I've swam through the deepest of oceans
I've dug the darkest of tunnels
I've slept through the coldest of nights
I've been chased by hundreds of monsters
I've seen it all
I've been through it all
But how come I still can't find a place where I belong?
I've spent my whole life looking for something that was impossible to find
Now I’m full of regret
Driven by sorrow, anger
I can’t wait any longer
Please, I want this to be over
But while I was drowning in the darkness
I heard a voice, oh so familiar
Soft as a sunflower
Light as a feather
The voice of my mother saying
“Please come home sooner”
And after all this time
The place where I actually belong
Is back home
With her
Literary: Lost
It’s been years since my freedom
I’m so lost
I’ve been travelling for so long
I can’t seem to find somewhere where I belong
I’ve climbed the highest of mountains
I've swam through the deepest of oceans
I've dug the darkest of tunnels
I've slept through the coldest of nights
I've been chased by hundreds of monsters
I've seen it all
I've been through it all
But how come I still can't find a place where I belong?
I've spent my whole life looking for something that was impossible to find
Now I’m full of regret
Driven by sorrow, anger
I can’t wait any longer
Please, I want this to be over
But while I was drowning in the darkness
I heard a voice, oh so familiar
Soft as a sunflower
Light as a feather
The voice of my mother saying
“Please come home sooner”
And after all this time
The place where I actually belong
Is back home
With her
filipino,
Ang akdang ito ay sequel sa “Pintuan” na mababasa sa http://upismc.blogspot.com/2018/04/literary-pintuan.html.
Matapos ang araw na iyon, patuloy kong binabalikan ang bahay na walang pintuan. Ayos lang kahit hindi niya ako papasukin, gusto ko lang naman talaga siyang kilalanin.
Araw-araw akong dumaraan sa bahay na iyon upang mangumusta at makipagkuwentuhan. Noong unang araw, hindi niya talaga ako pinapansin kaya naman bumalik ako kinabukasan. Palagi lamang siyang nakatingin sa malayo. Palagi rin siyang nagkukunwari na walang kumakatok sa kaniyang bintana—nagbibingi-bingihan. Kahit nga tingin, hindi man lang ibinigay sa akin. Naisip ko, ganoon ba kalala ang naging karanasan niya sa pagtitiwala sa ibang tao?
Dumating ang araw, pagkatok ko sa bintana, pinagbuksan naman niya ako. Hindi siya makatingin nang diretso, tila ba hiyang-hiya sa akin. Pero sa pagpupursigi ko, sa dami ng aking mga pag-uusisa at pagkukuwento, sa masidhing pagnanais kong makilala siya, unti-unti rin siyang nagsalita sa akin. Dahan-dahang nagbago ang pakikitungo niya sa akin araw-araw—mula sa mga matipid na sagot na nagiging kuwento na tungkol sa kaniyang pamilya at mga naging kaibigan. Sa sarap ng kuwentuhan, hindi namin namamalayan ang oras.
Kahit madalas, pareho na kaming hirap mag-usap sa pagitan lamang ng bintana, pinagtiyagaan ko pa rin ang pagpunta at pakikipagkuwentuhan sa kanya. Sa palagay ko kasi, hindi pa sapat ang mga oras na ginugugol ko sa mga pagdalaw ko sa kaniya para makilala siya nang lubos.
Natutunan ko na hindi naman pala talaga siya nakakatakot o masungit. Sadyang pinoprotektahan lamang niya ang sarili niya para hindi na masaktang muli. Masakit naman pala talaga ang pinagdaanan niya. Sa lahat ng taong nakilala niya, lahat sila ay iniiwan lang din siya. Nakakalungkot mang isipin, oo, medyo nawalan na ng puwang sa kaniyang bahay ang mga taong nais pang kilalanin siya. Kaya naman sinubukan ko talagang magtiyaga at bigyan siya ng oras upang magtiwala muli.
Minsan nga’y naiyak na lamang siya sa aking harapan. Paulit-ulit niyang sinabi na gustong-gusto niya akong papasukin sa loob ng kaniyang bahay pero hindi niya talaga alam kung papaano. Hindi niya alam kung paano maibabalik ang pintuan.
Gusto ko man siyang yakapin upang makibahagi sa kaniyang kalungkutan, hindi ko naman magawa. Kaya naman sinubukan ko na lamang siyang patahanin sa pamamagitan ng pag-abot ng panyo at sinabing “Huwag kang mag-alala. Tutulungan kitang ibalik ito.”
-----
Nandito na naman siya. Pang-ilang balik na niya ngayong linggo. Lagi ko nga siyang hindi pinapansin pero bumabalik at bumabalik pa rin siya. Sa bawat araw na dumadaan, nakakarindi na ang bawat pagkatok niya sa aking bintana. Hindi pa ba sapat ang hindi ko pagpansin sa kaniya? Minsan, sinubukan ko nang magtago pero sino ba namang maniniwala na walang tao sa loob ng bahay, ‘di ba?
Sa bawat araw ng kaniyang pagbalik, parati kong pinapaalalahanan ang sarili ko na hindi ko siya puwedeng pagbuksan ng bintana. Mauulit lang ulit ang mga nangyari noon. Iiwan din niya ako. Sinubukan ko talagang iwasan siya. Ngunit ang puso ko ay nagtutulak sa akin, “Bigyan mo siya ng pag-asa. Baka naman iba siya sa mga nakaraan.” Pero, nagpapaalala pa rin ang utak ko, “Ganyan din naman ang sinabi mo sa mga nakaraan. O ‘di ba, ganoon lang din ang nangyari?”
Hanggang sa unti-unti kong napagtanto, alam kong hindi titigil ang kaniyang pagkatok hangga’t hindi ko siya pagbubuksan ng bintana. Hindi siya aalis sa labas hangga’t hindi ko pinapansin. Hindi siya susuko hangga’t hindi niya ako nakikilala nang lubusan.
Kaya’t binuksan ko ang bintana at hinayaan ko siya. Hinayaan ko siyang kilalanin ako.
Sa bawat araw ng aming mga kuwentuhan, hinayaan ko ang sarili kong makipag-usap sa kanya. Hinayaan ko ang sarili kong magpakita ng emosyon sa harap niya. Hinayaan ko ang sarili kong ilahad sa kaniya ang aking pinakanatatagong sikreto. Hinayaan ko ang sarili kong umasa na hindi siya magiging katulad ng mga nakaraan. At panghuli, hinayaan ko ang sarili kong magtiwalang muli.
Sa bawat araw na kami’y magkausap, napapansin kong unti-unting numinipis ang pader sa pagitan ng bahay pati na sa labas. Sabi niya, huwag daw akong mag-alala dahil tutulungan niya raw akong maibalik ang aking pintuan.
Naaalala ninyo noong sinabi ko na hindi ko na alam kung paano makakalabas sa bahay na ito? Parang ngayon, alam ko na. Hindi man ako sigurado kung paano niya gagawin ‘yon, ang tanging alam ko lang ay ang pagkatiwalaan siya hanggang sa muling magbukas ang aking pintuan. Naniniwala akong balang araw, kusa kong sasabihin sa ‘yo na may kasamang ngiti sa aking mga labi, “Tuloy ka.”
Literary: Tuloy Ka
Ang akdang ito ay sequel sa “Pintuan” na mababasa sa http://upismc.blogspot.com/2018/04/literary-pintuan.html.
Matapos ang araw na iyon, patuloy kong binabalikan ang bahay na walang pintuan. Ayos lang kahit hindi niya ako papasukin, gusto ko lang naman talaga siyang kilalanin.
Araw-araw akong dumaraan sa bahay na iyon upang mangumusta at makipagkuwentuhan. Noong unang araw, hindi niya talaga ako pinapansin kaya naman bumalik ako kinabukasan. Palagi lamang siyang nakatingin sa malayo. Palagi rin siyang nagkukunwari na walang kumakatok sa kaniyang bintana—nagbibingi-bingihan. Kahit nga tingin, hindi man lang ibinigay sa akin. Naisip ko, ganoon ba kalala ang naging karanasan niya sa pagtitiwala sa ibang tao?
Dumating ang araw, pagkatok ko sa bintana, pinagbuksan naman niya ako. Hindi siya makatingin nang diretso, tila ba hiyang-hiya sa akin. Pero sa pagpupursigi ko, sa dami ng aking mga pag-uusisa at pagkukuwento, sa masidhing pagnanais kong makilala siya, unti-unti rin siyang nagsalita sa akin. Dahan-dahang nagbago ang pakikitungo niya sa akin araw-araw—mula sa mga matipid na sagot na nagiging kuwento na tungkol sa kaniyang pamilya at mga naging kaibigan. Sa sarap ng kuwentuhan, hindi namin namamalayan ang oras.
Kahit madalas, pareho na kaming hirap mag-usap sa pagitan lamang ng bintana, pinagtiyagaan ko pa rin ang pagpunta at pakikipagkuwentuhan sa kanya. Sa palagay ko kasi, hindi pa sapat ang mga oras na ginugugol ko sa mga pagdalaw ko sa kaniya para makilala siya nang lubos.
Natutunan ko na hindi naman pala talaga siya nakakatakot o masungit. Sadyang pinoprotektahan lamang niya ang sarili niya para hindi na masaktang muli. Masakit naman pala talaga ang pinagdaanan niya. Sa lahat ng taong nakilala niya, lahat sila ay iniiwan lang din siya. Nakakalungkot mang isipin, oo, medyo nawalan na ng puwang sa kaniyang bahay ang mga taong nais pang kilalanin siya. Kaya naman sinubukan ko talagang magtiyaga at bigyan siya ng oras upang magtiwala muli.
Minsan nga’y naiyak na lamang siya sa aking harapan. Paulit-ulit niyang sinabi na gustong-gusto niya akong papasukin sa loob ng kaniyang bahay pero hindi niya talaga alam kung papaano. Hindi niya alam kung paano maibabalik ang pintuan.
Gusto ko man siyang yakapin upang makibahagi sa kaniyang kalungkutan, hindi ko naman magawa. Kaya naman sinubukan ko na lamang siyang patahanin sa pamamagitan ng pag-abot ng panyo at sinabing “Huwag kang mag-alala. Tutulungan kitang ibalik ito.”
-----
Nandito na naman siya. Pang-ilang balik na niya ngayong linggo. Lagi ko nga siyang hindi pinapansin pero bumabalik at bumabalik pa rin siya. Sa bawat araw na dumadaan, nakakarindi na ang bawat pagkatok niya sa aking bintana. Hindi pa ba sapat ang hindi ko pagpansin sa kaniya? Minsan, sinubukan ko nang magtago pero sino ba namang maniniwala na walang tao sa loob ng bahay, ‘di ba?
Sa bawat araw ng kaniyang pagbalik, parati kong pinapaalalahanan ang sarili ko na hindi ko siya puwedeng pagbuksan ng bintana. Mauulit lang ulit ang mga nangyari noon. Iiwan din niya ako. Sinubukan ko talagang iwasan siya. Ngunit ang puso ko ay nagtutulak sa akin, “Bigyan mo siya ng pag-asa. Baka naman iba siya sa mga nakaraan.” Pero, nagpapaalala pa rin ang utak ko, “Ganyan din naman ang sinabi mo sa mga nakaraan. O ‘di ba, ganoon lang din ang nangyari?”
Hanggang sa unti-unti kong napagtanto, alam kong hindi titigil ang kaniyang pagkatok hangga’t hindi ko siya pagbubuksan ng bintana. Hindi siya aalis sa labas hangga’t hindi ko pinapansin. Hindi siya susuko hangga’t hindi niya ako nakikilala nang lubusan.
Kaya’t binuksan ko ang bintana at hinayaan ko siya. Hinayaan ko siyang kilalanin ako.
Sa bawat araw ng aming mga kuwentuhan, hinayaan ko ang sarili kong makipag-usap sa kanya. Hinayaan ko ang sarili kong magpakita ng emosyon sa harap niya. Hinayaan ko ang sarili kong ilahad sa kaniya ang aking pinakanatatagong sikreto. Hinayaan ko ang sarili kong umasa na hindi siya magiging katulad ng mga nakaraan. At panghuli, hinayaan ko ang sarili kong magtiwalang muli.
Sa bawat araw na kami’y magkausap, napapansin kong unti-unting numinipis ang pader sa pagitan ng bahay pati na sa labas. Sabi niya, huwag daw akong mag-alala dahil tutulungan niya raw akong maibalik ang aking pintuan.
Naaalala ninyo noong sinabi ko na hindi ko na alam kung paano makakalabas sa bahay na ito? Parang ngayon, alam ko na. Hindi man ako sigurado kung paano niya gagawin ‘yon, ang tanging alam ko lang ay ang pagkatiwalaan siya hanggang sa muling magbukas ang aking pintuan. Naniniwala akong balang araw, kusa kong sasabihin sa ‘yo na may kasamang ngiti sa aking mga labi, “Tuloy ka.”
filipino,
Paunti-unti nang sumisilip ang araw
Naalimpungatan sa mga sigaw at sipol
‘Pagkat gising na rin ang iyong binabantayan
Ikaw, ang siyudad ng kaguluhan
Nag-umpisa nang rumagasa ang mga dyip
Hatid-sundo ang iyong tanging mga pag-asa
Pinagtatalunan ang masisikip na daan
At kung sino’ng may karapatang mauna
Mga kalsada mong hindi natatapos
Pasikot-sikot ngunit iisa ang patutunguhan
Trapikong hindi mawari kung saan nanggagaling
Mga busina’t tambutso ang humaharana sa iyo
Sa mga kalsada, mga anak mo’y kumakayod
Silang mga iniwan na ng kaunlaran
Hindi man nababayaran ang sipag
Di mo kailanman iiwanan
Literary: Para Sa ‘Yo
Paunti-unti nang sumisilip ang araw
Naalimpungatan sa mga sigaw at sipol
‘Pagkat gising na rin ang iyong binabantayan
Ikaw, ang siyudad ng kaguluhan
Nag-umpisa nang rumagasa ang mga dyip
Hatid-sundo ang iyong tanging mga pag-asa
Pinagtatalunan ang masisikip na daan
At kung sino’ng may karapatang mauna
Mga kalsada mong hindi natatapos
Pasikot-sikot ngunit iisa ang patutunguhan
Trapikong hindi mawari kung saan nanggagaling
Mga busina’t tambutso ang humaharana sa iyo
Sa mga kalsada, mga anak mo’y kumakayod
Silang mga iniwan na ng kaunlaran
Hindi man nababayaran ang sipag
Di mo kailanman iiwanan
Di magtatagal, buwan naman ang maghahari
Pati ang mga butas sa sahig ng langit
Sila na ang magsisilbi mong liwanag
Sa gabing walang kasiguraduhan ang dala
Nagbabantang panganib sa bawat sulok
Mga aninong hindi malaman ang may-ari
Ito’y kapwa sunod nang sunod sa akin
Anghel ba o mga demonyong bantay?
Ngunit mga ilaw ng mga lampara’t gusali mo
Ang nagsisilbi kong mga gabay pauwi
Hindi kailanman mawawala sa landas
Kung sa kalsada mo’y mananatili
Ang heleng pampatulog sa magulong siyudad
Katahimikang bumabalot sa aking paghimbing
Hanggang ako’y magising, ika’y nariyan
Binabantayan ang aking mga panaginip
Basta’t ako’y nasa iyong mga bisig
Nakakamit ko ang kapayapaan
Pantawid-takot ang kislap ng iyong mga tala
Kapit sa patalim ma’y hindi ka nagpabaya
Bagama’t ganito ang iyong kalagayan
Magulo, maingay, marumi, walang pag-asa
Maynila, Maynila, ikaw pa rin ang aking uuwian
azwraith,
In the beginning, there was only the Maker, and the Darkness.
The Darkness was empty and quiet – no voice, no breath, no life.
The Maker did not like this, and gave the Darkness a little light.
The spark gave the Darkness a semblance of life, causing it to twist and churn, as if something was struggling to break free.
For an eternity, all it did was move – not a moment of stillness, restless in all of its existence.
Until finally, it shattered.
As it shattered, the First Sound was born – a sound that heralded the birth of Creation. It raced across all of the Dark, spreading word of what is to come, and what the rest of eternity shall be.
Along with the First Sound came the First Light – the light of Creation, bringing life and change to the roiling Dark.
The First Light dove into the Darkness, further splintering the heaving mass into greater pieces. These pieces, guided by the Maker’s hands, transformed – some pieces merely by themselves, others mixed with the Light’s radiance.
From the shards untouched by the Light, the Maker created a Tapestry – a Tapestry that shall hold everything, where all things will have their place – where everything shall belong. It was expansive, overtaking the Darkness that was its source and parent. It stretched to the farthest reaches of reality, before continuing to grow for all the eternities to come, becoming a bed for the Maker’s creations.
But first, the Tapestry must be filled. With the pieces born from both Dark and Light, the Maker formed seeds. As these seeds were placed on the tapestry, reality bent and curved around them. Stray splinters of Light and Dark coalesced around these seeds, forming worlds upon worlds, monuments to the Maker’s will.
That was only the second step.
The remaining pieces of the fractured Light were further bent and molded to His will, their radiance given new purpose – to give life upon these seed-worlds and to be beacons throughout the Tapestry of His will.
As the rays of the Light spread across the Tapestry, the seed-worlds were changing. The very cores that granted their names woke up, using the fractured Light and Dark to give birth to a new piece to the story: Life.
Life, the Maker found, was good.
From the seeds of each world, Life took hold. It further molded the newborn worlds, each tailored to the Maker’s will – some grew towering spires of earth, or had plunging canyons leading to the depths of the earth. Some gained vast, world-spanning oceans, while some only had few, sporadic pools. Some grew vegetation, with both sprawling forests and sparse fields. And some gave birth to animals, mobile life-forms designed to populate the worlds.
And yet, after all of these have formed, only then did the Maker’s greatest creations come to existence. From the soil and waters of the worlds, they were given form. From the veins of the animals and vegetation, they were given blood. And from the Maker’s breath, they were given life. Thus, Mankind was born.
With that Life, they were also gifted with their own wills – wills that they fostered, giving them their own drives to live. While they may be the Maker’s creations, they were also His children. They inherited His drive for creation – they invented technology, mastered the lands, and created civilizations. All of this, He looked over with pride.
It wasn’t meant to last.
Like children growing with their parents, some wished to be by themselves, confident in their abilities. They argued with the Maker, insisting that as His children, they would have to leave His care, so that they could be more like themselves, and not under His shadow. In the end, His children splintered: those who wished to stay with Him and those who left, bringing their seed-worlds with them.
The Maker grieved for the loss, but Life had to go on. His children who stayed behind further flourished, their seed-worlds growing and spreading across the Tapestry, creating more and more seed-worlds along the way, in turn allowing the Tapestry to grow to hold everything in it.
And when it seemed that they finally reached their peak, their threshold heightened – under their constant care and advancements, the seeds of each world cracked, breaking free what truly grew within: Souls.
These World-Souls left their still-whole bodies behind, before becoming living embodiments of all that was made for the worlds, from the worlds. Some bore the image of metal and stone, born from the various inventions its humans created. Some bore the image of vegetation, born from the efforts of Mankind to create life. Some were raging seas, others tranquil oceans. Some were docile animals, some were proud beasts. They were all different, yet at their essence, the same – worlds given Life, given form, guided by the Maker’s will and raised by His children’s hands.
With these World-Souls, the Maker was tempted to rest – He knew that Creation was in the right hands, that He can rely on His children when the time Has Come. However, He couldn’t – not now, when some of His children left Him. In the farthest corners on the Tapestry, He can still sense and see them, but barely. He knew that the time to confront them over their actions is approaching fast – and He can only pray for their safety.
Somewhere in the universe, a world lay dreaming.
It was plagued by nightmares, tormented by the actions of the people it laid host to.
Eternity hasn’t been kind to it – when the Betrayers left the Old One, they took their worlds with them. Because of their anger towards their Father, they twisted their worlds, torturing them as they forcefully took the treasures and minerals it held, yielding machines for war and conquest, in a bid for power against the Maker.
And yet, in their hate-filled haze, they realized that not all of them are fit to conquer the Known Worlds – that only few of them have what it takes to rule. And so, in their jealousy against one another, they used what would have been weapons against their Father into weapons against each other. One final show of might before the universe shall bow.
Even now, this world is at war. It can only lay silent, weeping as its people poisoned and plagued it – what was once a verdant world made to be a host for life was now an ashen battlefield, wrapped in a cloak of smog and adorned in the bones of the fallen.
It was a world forced to fight its brethren.
It was a world on the brink of death.
Finally, respite came.
First, it was a tremor, running through the entire world, ignored as yet another effect of the Long War. Then, the cracks appeared, splitting entire continents into pieces – truly, the work of the enemy. The people only noticed when the wailing started – a wail made only by the tormented, when there is nothing left to do but scream. It carried the weight of longing, of sorrow, of fury. It was the wail of the damned.
It was the last thing they ever heard.
Just like the Darkness that helped in its birth, the world shattered. The little people could only watch as the world beneath them exploded, sending chunks of its battered shell flying in all conceivable directions. It was a flurry of light and shadow, with a raging fire at the center of it all, burning with a hatred born from the actions of the humans it once hosted.
FATHER! HELP ME!
The World-Soul finally awoke.
Unlike its healthier brethren, this one unwittingly slew its old body, along with the humans that abused it. The Soul’s form has been twisted, bent and shattered from the pain it had suffered. It was monstrous, it was imperfect. It was grieving, and it was angry.
The Betrayers from the nearby enslaved worlds were horrified at the Thing rising in their midst. Only then did they wish that they haven’t left the Maker – who else can protect them from their own mistakes?
The dying World-Soul saw its brethren suffering like it did – how they have been tormented for the greed and envy of the beings they hosted. They were deeper entrenched in petty wars, their silent screams loud enough in the echoing corners of the universe. What more can they do, than hope for a swift end?
The World-Soul can think of doing nothing else but to flee, to get away from the people that once caused it pain. So it went, crawling away with its broken limbs, unable to do anything else but leave behind its siblings, trapped in a waking nightmare.
And yet . . .
Out there, in the vast expanse of the universe, the World-Soul heard it.
A voice.
His voice.
My child . . . what have they done to you?
The World-Soul smiled and wept to itself, as it crawled into the open arms of its Maker.
I am home . . . Father.
Literary: Homecoming
In the beginning, there was only the Maker, and the Darkness.
The Darkness was empty and quiet – no voice, no breath, no life.
The Maker did not like this, and gave the Darkness a little light.
The spark gave the Darkness a semblance of life, causing it to twist and churn, as if something was struggling to break free.
For an eternity, all it did was move – not a moment of stillness, restless in all of its existence.
Until finally, it shattered.
As it shattered, the First Sound was born – a sound that heralded the birth of Creation. It raced across all of the Dark, spreading word of what is to come, and what the rest of eternity shall be.
Along with the First Sound came the First Light – the light of Creation, bringing life and change to the roiling Dark.
The First Light dove into the Darkness, further splintering the heaving mass into greater pieces. These pieces, guided by the Maker’s hands, transformed – some pieces merely by themselves, others mixed with the Light’s radiance.
From the shards untouched by the Light, the Maker created a Tapestry – a Tapestry that shall hold everything, where all things will have their place – where everything shall belong. It was expansive, overtaking the Darkness that was its source and parent. It stretched to the farthest reaches of reality, before continuing to grow for all the eternities to come, becoming a bed for the Maker’s creations.
But first, the Tapestry must be filled. With the pieces born from both Dark and Light, the Maker formed seeds. As these seeds were placed on the tapestry, reality bent and curved around them. Stray splinters of Light and Dark coalesced around these seeds, forming worlds upon worlds, monuments to the Maker’s will.
That was only the second step.
The remaining pieces of the fractured Light were further bent and molded to His will, their radiance given new purpose – to give life upon these seed-worlds and to be beacons throughout the Tapestry of His will.
As the rays of the Light spread across the Tapestry, the seed-worlds were changing. The very cores that granted their names woke up, using the fractured Light and Dark to give birth to a new piece to the story: Life.
Life, the Maker found, was good.
From the seeds of each world, Life took hold. It further molded the newborn worlds, each tailored to the Maker’s will – some grew towering spires of earth, or had plunging canyons leading to the depths of the earth. Some gained vast, world-spanning oceans, while some only had few, sporadic pools. Some grew vegetation, with both sprawling forests and sparse fields. And some gave birth to animals, mobile life-forms designed to populate the worlds.
And yet, after all of these have formed, only then did the Maker’s greatest creations come to existence. From the soil and waters of the worlds, they were given form. From the veins of the animals and vegetation, they were given blood. And from the Maker’s breath, they were given life. Thus, Mankind was born.
With that Life, they were also gifted with their own wills – wills that they fostered, giving them their own drives to live. While they may be the Maker’s creations, they were also His children. They inherited His drive for creation – they invented technology, mastered the lands, and created civilizations. All of this, He looked over with pride.
It wasn’t meant to last.
Like children growing with their parents, some wished to be by themselves, confident in their abilities. They argued with the Maker, insisting that as His children, they would have to leave His care, so that they could be more like themselves, and not under His shadow. In the end, His children splintered: those who wished to stay with Him and those who left, bringing their seed-worlds with them.
The Maker grieved for the loss, but Life had to go on. His children who stayed behind further flourished, their seed-worlds growing and spreading across the Tapestry, creating more and more seed-worlds along the way, in turn allowing the Tapestry to grow to hold everything in it.
And when it seemed that they finally reached their peak, their threshold heightened – under their constant care and advancements, the seeds of each world cracked, breaking free what truly grew within: Souls.
These World-Souls left their still-whole bodies behind, before becoming living embodiments of all that was made for the worlds, from the worlds. Some bore the image of metal and stone, born from the various inventions its humans created. Some bore the image of vegetation, born from the efforts of Mankind to create life. Some were raging seas, others tranquil oceans. Some were docile animals, some were proud beasts. They were all different, yet at their essence, the same – worlds given Life, given form, guided by the Maker’s will and raised by His children’s hands.
With these World-Souls, the Maker was tempted to rest – He knew that Creation was in the right hands, that He can rely on His children when the time Has Come. However, He couldn’t – not now, when some of His children left Him. In the farthest corners on the Tapestry, He can still sense and see them, but barely. He knew that the time to confront them over their actions is approaching fast – and He can only pray for their safety.
Somewhere in the universe, a world lay dreaming.
It was plagued by nightmares, tormented by the actions of the people it laid host to.
Eternity hasn’t been kind to it – when the Betrayers left the Old One, they took their worlds with them. Because of their anger towards their Father, they twisted their worlds, torturing them as they forcefully took the treasures and minerals it held, yielding machines for war and conquest, in a bid for power against the Maker.
And yet, in their hate-filled haze, they realized that not all of them are fit to conquer the Known Worlds – that only few of them have what it takes to rule. And so, in their jealousy against one another, they used what would have been weapons against their Father into weapons against each other. One final show of might before the universe shall bow.
Even now, this world is at war. It can only lay silent, weeping as its people poisoned and plagued it – what was once a verdant world made to be a host for life was now an ashen battlefield, wrapped in a cloak of smog and adorned in the bones of the fallen.
It was a world forced to fight its brethren.
It was a world on the brink of death.
Finally, respite came.
First, it was a tremor, running through the entire world, ignored as yet another effect of the Long War. Then, the cracks appeared, splitting entire continents into pieces – truly, the work of the enemy. The people only noticed when the wailing started – a wail made only by the tormented, when there is nothing left to do but scream. It carried the weight of longing, of sorrow, of fury. It was the wail of the damned.
It was the last thing they ever heard.
Just like the Darkness that helped in its birth, the world shattered. The little people could only watch as the world beneath them exploded, sending chunks of its battered shell flying in all conceivable directions. It was a flurry of light and shadow, with a raging fire at the center of it all, burning with a hatred born from the actions of the humans it once hosted.
FATHER! HELP ME!
The World-Soul finally awoke.
Unlike its healthier brethren, this one unwittingly slew its old body, along with the humans that abused it. The Soul’s form has been twisted, bent and shattered from the pain it had suffered. It was monstrous, it was imperfect. It was grieving, and it was angry.
The Betrayers from the nearby enslaved worlds were horrified at the Thing rising in their midst. Only then did they wish that they haven’t left the Maker – who else can protect them from their own mistakes?
The dying World-Soul saw its brethren suffering like it did – how they have been tormented for the greed and envy of the beings they hosted. They were deeper entrenched in petty wars, their silent screams loud enough in the echoing corners of the universe. What more can they do, than hope for a swift end?
The World-Soul can think of doing nothing else but to flee, to get away from the people that once caused it pain. So it went, crawling away with its broken limbs, unable to do anything else but leave behind its siblings, trapped in a waking nightmare.
And yet . . .
Out there, in the vast expanse of the universe, the World-Soul heard it.
A voice.
His voice.
My child . . . what have they done to you?
The World-Soul smiled and wept to itself, as it crawled into the open arms of its Maker.
I am home . . . Father.
contre jour,
Dedicated to the friend who provided the ‘trashy’ skeleton for this lit
S t a y [i'm told to do that again]
(They say [this before giving me treats])
Left [tired after my walk,] i did [so]
[But no treat!] Now lost [of trust] i am
Far [are the days of my joy]
[I stay now] Forever s ea r ch i n g
For the [man that i knew, the] way back
[To a place] Which i can never f i n d [again]
i wander [now], wondering
Where to turn [to]
I am (friggin) [betrayed by him i thought perfect]
M i s p l a c e D [was my trust in him]
Literary: Several people and a dog, disappointed
Dedicated to the friend who provided the ‘trashy’ skeleton for this lit
S t a y [i'm told to do that again]
(They say [this before giving me treats])
Left [tired after my walk,] i did [so]
[But no treat!] Now lost [of trust] i am
Far [are the days of my joy]
[I stay now] Forever s ea r ch i n g
For the [man that i knew, the] way back
[To a place] Which i can never f i n d [again]
i wander [now], wondering
Where to turn [to]
I am (friggin) [betrayed by him i thought perfect]
M i s p l a c e D [was my trust in him]
filipino,
Rinig na ang kiriring
Bawat isa’y tinatawag na
Ang mga yapak nagmamadali
Tungo sa lugar na kawili-wili
Sa apat na sulok ng silid
Nabubuo ang samu’t saring ngiti
Mauulinig ang mga bungisngis
Ng mga batang masiyahi’t makukulit
Nagtatakbuhan at nagtatawanan
Nagbabasa’t naglalaro
Ngunit ‘pag nagsimula na ang klase
Sila na ay uupo
Handa na silang makinig
Sa mga kuwento at aral
Sila ri’y nagsasayawan
Sumasabay sa kantahan
Natututong bumilang at bumasa
Sumulat at mamulat—
Mga batayang kakayahan
Upang sarili’t iba’y mapangalagaan
Kung sa kanilang tahanan,
Di nakararanas ng kasiyahan
Sa munting paaralan na kanilang ikalawang tahanan
Nag-uumapaw naman ang kanilang kaligayahan
Literary: Tahanan
Rinig na ang kiriring
Bawat isa’y tinatawag na
Ang mga yapak nagmamadali
Tungo sa lugar na kawili-wili
Sa apat na sulok ng silid
Nabubuo ang samu’t saring ngiti
Mauulinig ang mga bungisngis
Ng mga batang masiyahi’t makukulit
Nagtatakbuhan at nagtatawanan
Nagbabasa’t naglalaro
Ngunit ‘pag nagsimula na ang klase
Sila na ay uupo
Handa na silang makinig
Sa mga kuwento at aral
Sila ri’y nagsasayawan
Sumasabay sa kantahan
Natututong bumilang at bumasa
Sumulat at mamulat—
Mga batayang kakayahan
Upang sarili’t iba’y mapangalagaan
Kung sa kanilang tahanan,
Di nakararanas ng kasiyahan
Sa munting paaralan na kanilang ikalawang tahanan
Nag-uumapaw naman ang kanilang kaligayahan
filipino,
Tahimik tayong nakaupo sa ilalim ng puno ng acacia at minamasdan ang malawak na field sa harapan natin.
Sinusulit natin ang malumanay na hihip ng hangin sa mainit na tag-araw.
“Kaunti na lang, gagradweyt na tayo.”
Nagulat ako nang bigla kang nagsalita. Pero napabuntonghininga na lang ako.
“Oo nga, e.”
“May pinagsisisihan ka ba?”
“Pinagsisisihan?” Napatingin ako sa ’yo pero pinagmamasdan mo pa rin ang mga damo.
“Oo. Kunwari, dati nagsisisi ka na ‘di ka umamin sa crush mo noong Grade 8. Tapos nalaman-laman mo, gusto ka rin pala niya no’ng mga panahon na ‘yon.”
“Kailangang ibalik? ‘Tsaka ‘di ko naman pinagsisihan ‘yun.”
Napatingin ka sa akin. “E, ano nga’ng pinagsisisihan mo?”
“‘Di ko alam... Ikaw ba, meron?”
Napatingin ka ulit sa field. Saglit kang nanahimik bago mo ako sagutin.
“Siguro ‘yung hindi ko pinahalagahan kung ano’ng meron ako noon.”
“Ano naman ‘yun?”
“Kayo. ‘Yung barkada. Mga kaklase natin. ‘Yung buong batch. Ngayon ko lang napagtanto kung gaano kahalaga kayong lahat para sa ‘kin.”
“Kahit ‘yung mga kinaaasaran mo?”
“Oo. Kahit minsan, naiinis o naaasar ako sa iba, ang laki pa rin ng impact nila sa buhay ko. Lahat kayo.”
"Papaano naman nagkaroon ng impact sa buhay mo 'yong mga 'yon?"
"Kayo kasi, binigay niyo sa akin ‘yung suporta na hindi ko noon makita sa mga magulang ko. Kayo ‘yung naging takbuhan ko kapag may problema ako, at naging sandigan ko no’ng mga panahon na halos pasuko na ‘ko."
"Ganu’n naman kasi ang magkakaibigan, kadugo man o hindi, handa tayo tumulong at sumuporta."
Nginitian mo ako pero 'di ka na umimik.
"E, ano’ng ginawa ng mga kinaasaran mo sa 'yo at sinabi mong malaki pa rin ang impact nila?"
"Kasi mas nakilala ko sarili ko dahil sa kanila ko nalaman kung ano ang ayaw ko o hanggang saan ang kakayanin ng pasensya ko."
"Ay, wow, so ‘yung mga salbaheng ginawa nila sa 'yo noon ‘yung naging dahilan kung bakit ka ganyan ngayon?"
"Oo, kasama na rin ‘yung mga alaala nating magkakaibigan, siyempre."
“Drama mo talaga.”
Natawa ka at hinampas mo ako sa braso.
“‘Di nga, totoo. Imagine, more or less 10 years na tayong magkakasama, pare-parehong mukha halos araw-araw. Sawang-sawa na tayo sa mga pagmumukha natin. Pero kahit gano’n, habang lumilipas ang mga taon, ang dami pa rin nating nalalamang bago tungkol sa isa’t isa.”
Niyakap ko ang mga tuhod ko at minasdan ang mga puno. “Ang dami rin kasing nagbago. ‘Di na tayo tulad ng kung sino man tayo noon. Merong dating magkaaway, ngayon magkaibigan. Dating sobrang close, ngayon… wala nang connection sa isa’t isa.”
“Maraming nangyari, maganda at pangit. Pero alam mo, nagpapasalamat ako sa lahat ng ‘yon.”
“Bakit naman?”
“Kasi naging masaya ang kabuuan ng high school ko. At kung sino man ako ngayon, dahil ‘yun sa lahat ng nangyari sa ‘kin habang kasama ko kayo.”
Tiningnan kitang maigi at nilagay ang palad ko sa noo mo. “May sakit ka ba? Ang drama-drama mo, e. ‘Te, ga-graduate lang tayo, ‘di mamamaalam.”
Hinampas mo ang kamay ko at sumimangot. “Alam ko. Pero kasi mami-miss ko kayo. ‘Di ba puwede ‘yun?”
“Puwede naman, pero ‘wag naman sa point na akala mo hindi na tayo magkikita uli. Di man tayo magkakasama at nag-aaral na sa iba’t ibang university o sa iba’t ibang sulok ng bansa o mundo, magkikita’t magkikita pa rin tayo.”
“‘O, sino’ng madrama ngayon?”
“Hinawaan mo ako, e.” Nagtawanan tayo at inakbayan kita.
Sa pagtatapos natin, ‘di ibig sabihin na tapos na ang lahat ng koneksiyon, alaala, at pagkakaibigan. Kasi lagi nating dala-dala ang mga iyon sa puso at isip natin at laging babalik-balikan.
Literary: Sa Pagtatapos
Tahimik tayong nakaupo sa ilalim ng puno ng acacia at minamasdan ang malawak na field sa harapan natin.
Sinusulit natin ang malumanay na hihip ng hangin sa mainit na tag-araw.
“Kaunti na lang, gagradweyt na tayo.”
Nagulat ako nang bigla kang nagsalita. Pero napabuntonghininga na lang ako.
“Oo nga, e.”
“May pinagsisisihan ka ba?”
“Pinagsisisihan?” Napatingin ako sa ’yo pero pinagmamasdan mo pa rin ang mga damo.
“Oo. Kunwari, dati nagsisisi ka na ‘di ka umamin sa crush mo noong Grade 8. Tapos nalaman-laman mo, gusto ka rin pala niya no’ng mga panahon na ‘yon.”
“Kailangang ibalik? ‘Tsaka ‘di ko naman pinagsisihan ‘yun.”
Napatingin ka sa akin. “E, ano nga’ng pinagsisisihan mo?”
“‘Di ko alam... Ikaw ba, meron?”
Napatingin ka ulit sa field. Saglit kang nanahimik bago mo ako sagutin.
“Siguro ‘yung hindi ko pinahalagahan kung ano’ng meron ako noon.”
“Ano naman ‘yun?”
“Kayo. ‘Yung barkada. Mga kaklase natin. ‘Yung buong batch. Ngayon ko lang napagtanto kung gaano kahalaga kayong lahat para sa ‘kin.”
“Kahit ‘yung mga kinaaasaran mo?”
“Oo. Kahit minsan, naiinis o naaasar ako sa iba, ang laki pa rin ng impact nila sa buhay ko. Lahat kayo.”
"Papaano naman nagkaroon ng impact sa buhay mo 'yong mga 'yon?"
"Kayo kasi, binigay niyo sa akin ‘yung suporta na hindi ko noon makita sa mga magulang ko. Kayo ‘yung naging takbuhan ko kapag may problema ako, at naging sandigan ko no’ng mga panahon na halos pasuko na ‘ko."
"Ganu’n naman kasi ang magkakaibigan, kadugo man o hindi, handa tayo tumulong at sumuporta."
Nginitian mo ako pero 'di ka na umimik.
"E, ano’ng ginawa ng mga kinaasaran mo sa 'yo at sinabi mong malaki pa rin ang impact nila?"
"Kasi mas nakilala ko sarili ko dahil sa kanila ko nalaman kung ano ang ayaw ko o hanggang saan ang kakayanin ng pasensya ko."
"Ay, wow, so ‘yung mga salbaheng ginawa nila sa 'yo noon ‘yung naging dahilan kung bakit ka ganyan ngayon?"
"Oo, kasama na rin ‘yung mga alaala nating magkakaibigan, siyempre."
“Drama mo talaga.”
Natawa ka at hinampas mo ako sa braso.
“‘Di nga, totoo. Imagine, more or less 10 years na tayong magkakasama, pare-parehong mukha halos araw-araw. Sawang-sawa na tayo sa mga pagmumukha natin. Pero kahit gano’n, habang lumilipas ang mga taon, ang dami pa rin nating nalalamang bago tungkol sa isa’t isa.”
Niyakap ko ang mga tuhod ko at minasdan ang mga puno. “Ang dami rin kasing nagbago. ‘Di na tayo tulad ng kung sino man tayo noon. Merong dating magkaaway, ngayon magkaibigan. Dating sobrang close, ngayon… wala nang connection sa isa’t isa.”
“Maraming nangyari, maganda at pangit. Pero alam mo, nagpapasalamat ako sa lahat ng ‘yon.”
“Bakit naman?”
“Kasi naging masaya ang kabuuan ng high school ko. At kung sino man ako ngayon, dahil ‘yun sa lahat ng nangyari sa ‘kin habang kasama ko kayo.”
Tiningnan kitang maigi at nilagay ang palad ko sa noo mo. “May sakit ka ba? Ang drama-drama mo, e. ‘Te, ga-graduate lang tayo, ‘di mamamaalam.”
Hinampas mo ang kamay ko at sumimangot. “Alam ko. Pero kasi mami-miss ko kayo. ‘Di ba puwede ‘yun?”
“Puwede naman, pero ‘wag naman sa point na akala mo hindi na tayo magkikita uli. Di man tayo magkakasama at nag-aaral na sa iba’t ibang university o sa iba’t ibang sulok ng bansa o mundo, magkikita’t magkikita pa rin tayo.”
“‘O, sino’ng madrama ngayon?”
“Hinawaan mo ako, e.” Nagtawanan tayo at inakbayan kita.
Sa pagtatapos natin, ‘di ibig sabihin na tapos na ang lahat ng koneksiyon, alaala, at pagkakaibigan. Kasi lagi nating dala-dala ang mga iyon sa puso at isip natin at laging babalik-balikan.
Subscribe to:
Posts (Atom)
0 comments: