dimasawi,
Nang maupo ako sa likod mo, munti man ang
Literary (Submission): Sabi Mo, Sabi Ko
Nang maupo ako sa likod mo, munti man ang
aking isipan, walang nagsabi pero minahal
kita. Sa payak na bati unang narinig ng puso
ang iyong pangalan, alam ko na.
Marami
mang tao sa silid na iyon, sa aking
paglingon,
ikaw ang naroon. Noon pa lamang
alam
nadama ko, ikaw ang unang nagpatibok
ng
puso ko.
Mula noon, nagdesisyon akong mahalin ka.
Nariyang sinundan kita ng tingin, umiiwas
naman ako kung magtatama ang ating mga
mata.
At ang aking ngiti’y ikukubli na lamang
sa sarili. Hindi destiny o fate ang maglalapit
sa
atin, iyo'y ang ating pasya.
Sa tuwing nagkakasalubong
o
nagkakasabay sa daan sa pagpasok man o
pag-uwi,
alam kong itinakda iyon ng
pagkakataon.
Kahit di ako lumapit, sa
pakiramdam
ko, tadhana ang naglalapit sa
atin.
Ngunit pinili kong maghintay ngayong hindi pa
pwede. Hindi ba't sarili kong kapasyahan
naglagay sa akin dito, kuntentong nag-aabang
sa panahong sumagot ka ng oo?
May
tamang panahon na inilaan para sa atin.
Ngunit
hindi pa ngayon. Kailan? Tadhana ang
may
alam. Ako rin ay nahihirapang maghintay
sa
ating magiging kapalaran.
May kakayahang tayong magbago, di man ang
nakaraan kundi ang sarili at kapalaran. Wala
ba tayong kayang gawin? Hihintayin na lang
ba ang nakatakda sa atin?
Maaaring
iyon nga ang nagdala sa atin sa isa't
isa.
Pero sa patuloy na paghihintay natin,
maiiwan
tayo ng panahon na walang napala.
Siguro
nga'y tama ka.
Natatakot rin naman ako dahil baka lalo pang
lumala ang sitwasyon at tayo'y malayo sa isa't
isa. Minsan, sundin ang kagustuha’y di laging
maganda at Masaya ang resulta. Siguro nga'y
tama ka.
Tadhana
man ang naglagay o desisyon ang
nagdala,
masaya tayo sa isa't isa.
Ano
man ang ating gawin, saan man pumunta,
babalik
pa rin tayo sa silid kung saan lahat ay
nagsimula.
At sa akin, hihintayin ko ang pagkakataong
iyon.
Igagalang ko ang nais mo. Subalit
hindi
ko na hahayaang tadhana ang magpasimula.
Kikilos ako pagkat nalalaman kong ikaw at
ako’y matagal nang itinakda ng tadhana para
sa isa’t isa.
0 comments: