altostratus,
Literary (Submission): Huling Sayaw*
“Ito na ang ating huling
sandali”
Hindi ka importante. Ang mga mundo natin ay
napakalayo sa isa’t isa, ni minsan hindi pa ata tayo naging magkaklase. Ni
hindi nga kita napapansin noong Grade 7 eh. Para kang hangin sa akin. Dumadaan
ka, pero hindi naman kita nakikita. Hindi ko namamalayan yung presensiya mo
kahit na mga pitong taon na ata tayong magka-batch sa UPIS. Hindi naman sa
ayoko sa’yo. Sadyang hindi lang kita kilala kaya ang lagi kong naiisip tuwing
napapadaan ka ay “Hindi ka importante.”
“‘Di na tayo magkakamali”
Noon, para ka lamang isang bituin sa kalangitang
kahit kailanman ay hindi ko kayang abutin. Tinitingala ka ng lahat. Ikaw yung
tipo ng babaeng halos
walang kapintasan sa buhay. Tapos, ni hindi pa nga kita nagiging kaklase.
Samantalang ako, simula pa noong Kinder eh wala pa akong nagagawang bagay na
maski ako ay magiging proud. Para
lang akong isa sa mga lalaking tambay sa may kanto tapos kumakanta nang
paglakas-lakas kahit wala sa tono. Kaya nahihiya ako sa’yo. Kaya sa
bawat pagkakataong nakakasalubong kita sa hallway, wala akong magawa kundi
yumuko na lamang at tumitig sa sahig.
“Kasi wala nang bukas, sulitin natin, ito na ang wakas.”
At sa hindi inaasahang pagkakataon, naging magkaklase tayo. Sa lahat pa
ng araw na pwede akong mag-absent, kahapon pa. Pumili na pala ng partners para
sa PE. Kapareho
tayong absent at dahil ikaw ang naiwan na lalaki, tayo ang pinag-partner ni
Ma'am. Hindi ako naniniwala sa tadhana kaya sabihin
nating kamalasan ‘to.
“Uhm, mali na naman
paa mo. Kapag kaliwa yung gamit kong paa,
uhm ano.. kanan dapat sa’yo.” halos hindi ko na marinig yung sinasabi mo
pero napangiti na lang ako.
“Kanan naman yung
gamit kong paa nun ah,” Binibiro lang kita pero sineryoso mo naman.
“Ah.. eh.. ano..
kasi….sige panoorin na lang muna natin sila.” Napatawa ako ng kaunti sa’yo.
“Sorry ha. Hindi
kasi talaga ako marunong sumayaw. Parang puro kaliwa lang alam ng mga paa ko.”
Napangiti ka nito pero hindi ka na umimik.
Nakailang ulit pa tayo bago ako nasanay na kaliwa sa'yo, kanan sa akin,
kaliwa sa'yo, kanan sa akin. Imposible atang bumagsak sa PE pero sa lagay na
‘to, mukhang uulit pa ata ako ng PE 8. Pero natutuwa ako sa mga tahimik mong
komento at paggabay, mga tawa at ngiti na hindi inaasahan. Dahil sa’yo lagi
akong una pumasok sa Dance Room kasi gusto ko na agad sumayaw kasama ka,
makausap ka, at makakulitan ka. Inaabangan ko ang mga panahon na tinitingnan mo
na ako sa mata at hindi ang sahig ang minamasdan mo.
“Kailangan na yata nating umuwi”
Hayun nga, naging magkaklase tayo
nung ikawalong grado. At sa hindi inaasahang pagkakataon, tayo pa ang naging
magkapartner sa PE 8, ballroom dance. Nung malaman ko yun, grabe ang kaba na
naramdaman ko. Sino ba namang hindi kakabahan kapag makapartner mo yung taong
hinahangaan mo ‘diba? Pero, nalaman kong hindi ka pala marunong sumayaw.
Nalaman kong pareho palang kaliwa ang mga paa mo.
Buti na lamang at medyo marunong
naman ako sumayaw. Inalalayan kita. Ginabayan. Itinuro ko sa iyo kung saan
dapat nakapuwesto ang iyong mga paa, kung kailan ka dapat iikot, kung kailan mo
bibitiwan ang kamay ko, at kung kailan mo ito hahawakang muli. Mahirap ka
palang turuang sumayaw. Madalas pa nga, napapatid ka. Pero sige lang,
nagpatuloy lang tayo.
Sa mga pagkakataong ito kahit
papaano ay nagkaroon ako ng lakas ng loob, ng tiwala sa sarili. May mga bagay
pa rin naman pala na kaya kong gawin. At dahil dito, natutunan kong hindi na
lamang tumingin sa sahig kapag naglalakad at nakakasalubong ka. Natuto akong
maglakad nang tuwid ang likod. Natuto akong tumingala at tingnan ka sa mata.
“Hawakan mo’ng aking kamay,”
“Kaya natin ‘to,
pramis.”
Yun yung lagi mong sinasabi sa akin noon, bago tayo mag-practical test.
Paminsan inaalala ko yung mga panahon na yun para makaraos. Iba na ang PE
ngayon. Panay raketa at bola na ang nahahawakan ng kamay ko. Nakaka-miss rin
pala na may nakahawak ng kamay mo habang umiindak. Alaala na lang ang mga
munting sikreting nabubuo habang magkahawak ang kamay natin at magkasabay
tayong gumagalaw ayon sa kanta.
Magkapareho pa rin ang section na sinusulat natin sa bawat papel, pero
di tulad nang dati, lampas na sa PE ang pagsasama natin. Hindi na tayo puro
practice lang para sa PE, paminsan nagm-movie marathon na rin tayo. Kulang na
lang ay mabasag na ang lahat ng baso sa bahay ko kasi puro horror ang
pinapanood natin. Parang sumasayaw pa rin tayo. Natatawa ka sa’kin at
ginagabayan mo ako sa bawat eksena. Sinasabihan mo ako kung kailan pwede na
akong tumingin, kung kailan ako dapat pumikit. Pero kampante naman ako kasi
lagi kang nandiyan, tahimik na nanonood habang nakahawak ka sa kamay ko. Hindi
ko na namalayan na importante ka na pala sa akin.
“Bago tayo maghiwalay”
“Oo, kaya natin to.” Yan lagi ang
sinasabi ko sa’yo simula noong naging magkapartner tayo sa PE noong Grade 8.
Wala naman akong ibang magagawa eh, kundi i-cheer ka at palakasin ang loob mo.
At saka tuwing PE ko lang naman nagagawa ‘yan, kasi yun lang naman yung
natatanging bagay na may ibubuga ako kumpara sa’yo. Yun lang naman yung
natatanging bagay na maipagmamalaki ko sa’yo, na mas magaling ako sa’yo sa PE.
Pero hanggang dun lang yun. Langit at lupa pa rin ang pagitan nating dalawa.
Pero, kahit langit at lupa pala ay
maaari ring magtagpo. Kahit ang mga bagay na noo’y inakala kong imposible ay
nangyayari. Heto, ikasiyam na grado, at magkaklase pa rin tayong dalawa.
Patuloy ang ating magandang pagsasamahan. Ang ating pagkakaibigang nabuo dahil
sa isang sayaw ng PE class.
Palagi tayong magkatabi kapag walang binigay na seating
arrangement yung teacher. Nagpapaturo ako sa’yo ng mga lesson na hindi ko
maintindihan. Magkatext tayo hanggang madaling araw, kahit pa madalas ay wala
tayong pinag-uusapan at puro “Haha” na lang yung lumilitaw sa mga text messages
natin. At naging kasa-kasama na rin kita sa panonood ng mga Movie Marathon mo.
Palaging Horror Movie yung pinapanood natin. Palagi kang
tumitili at sumisigaw ng “AYOKO NAAAAAAAAA” kapag may lumilitaw na nakakatakot
na eksena, at minsan kahit wala. Kapag nangyari yun, hahawakan kong bigla ang
iyong kamay. Parang nung Grade 8 lang. At bigla kong maaalala kung paanong
dati-rati ay hindi ako makatingin nang diretso tuwing dadaan ka. Kung paanong
naging magkaibigan tayo dahil sa isang sayaw, at kung paanong ang lahat ng ito
ay nauwi sa isang kuwento ng pag-ibig na kung saan tayong dalawa ang bida.
“Lahat lahat, ibibigay. Lahat lahat.”
"Naniniwala ka
ba sa tadhana?"
Sa tinagal-tagal nating magkasama, tuwing tinatanong ako niyan, oo na
ang sagot ko. Oo, naniniwala ako sa tadhana. Oo, naniniwala akong hindi biro
yung isang sayaw na yun na sabay nating inaral, kung saan binuhos ang lahat
para sa isa't isa. Oo, naniniwala ako na ikaw dapat prom date ko para sa unang
prom natin.
Inabangan mo talaga na walang tao sa Narra Wing 1 para doon ako dalhin
ng mga kaibigan natin. Nag-aabang ka sa Dance Room, hindi bulaklak ang hawak mo
kundi yung malaking radyo ng PE Dept. Nakakatawa kang tingnan, parang Grade 8
lang. Kinakabahan ka at tinitingnan ng mata mo ang lahat bukod sa mga mata ko.
Ibinaba mo ang radyo at pinatugtog mo ang kantang sinayawan natin sa practical
test. Naglakad ka papunta sa akin at kinuha mo ang kamay ko.
"Kapag kaliwa
ako, kanan ka ha?"
Mas may kumpiyansa ka na sa sarili at ikinatutuwa ko 'yun. Hindi ko
mapigilan ang ngiti ko habang sumasayaw tayo. Tahimik lang tayo, naiintindihan
ang hiling ng isa't isa na alalahanin na lang muna ang nakaraan habang inaasam
ang hinaharap. Hindi mo na kailangan itanong.
Yes, I'd love to go
to Prom with you.
“Paalam sa’ting huling sayaw”
Oo, tadhana. Tadhana ang naglapit sa
atin. Tadhana ang naging daan upang magkatagpo ang langit at lupa. Tadhana ang
naging dahilan para maging magkapartner tayo noon sa PE. Tadhana ang
nagbigay-daan upang magkalapit ang ating mga damdamin. At tadhana rin ang
nagsasabi sa akin na ikaw nga ang dapat kong maging Prom Date.
Hindi biro ang mga ginawa ko noon
para lang makuha ang inaasam kong oo mula sa’yo. Alam mo naman kung gaano ako
ka-mahiyain, ‘di ba? Kinailangan kong hiramin yung radyo ng PE Dept. Tapos
kinasabwat ko pa yung mga kaibigan mo. Mamula-mula ako sa hiya noon nung
pinagtututukso nila ako. Pero sabi ko sa sarili ko, ngayon, kaya ko nang gawin
ang lahat, basta para sa’yo.
Noong gabi ng Prom, para tayong nasa
alapaap. Pakiramdam natin, parang ang lahat ay hindi na magwawakas. Pakiramdam
natin, tumigil na ang pag-ikot ng mga kamay ng orasan. Pakiramdam natin, ganito
na lang tayo habang buhay, masaya habang sumasayaw sa saliw ng ating paboritong
kanta.
“May dulo pala ang langit”
Sabi nila, ang paalam, hindi naman yun lagi ang huli dahil may parating
pa na pagkikita. Matatapos na ang taon, at kasabay nito ang pagtatapos ng buhay
natin sa UPIS. Nasa dulo na tayo pero sa huli, lagi namang may nag-aantay na
panimula pagkatapos ng paalam.
Ito na lamang ang inaalala ko nang magkasayaw tayo sa Grad Ball. Nandito
na tayo. Nagpapalitan ng grad pic, hindi na cellphone number. Nag-iiyakan hindi
dahil sa grades, kundi dahil huling sayaw na natin 'to. Sa loob ng tatlong
taon, bumuo tayo ng kuwentong tila ilang pahina na lang ang natitira.
Bumuo tayo ng mga alaalang hindi ko na mabilang subalit mabilis kumawala
ang mga alaala sa kadena ng panahon. Kung pwede lang sana, itinago ko na ang
mga ito sa isang garapon para hindi na mawala, pero nababasag rin naman ang
garapon. Kaya pwede ba, dalhin mo na lang ito sa puso mo. Tutal ang puso mo
naman ay madadala mo kung saan ka dalhin ng tadhana.
Hindi ko inakalang magsisimula at magtatapos sa isang kanta at isang
sayaw ang kuwento natin. Kailangan muna nating matutunan na mahalin ang sarili
at tahakin ang sariling landas.
Kapag kaliwa ka,
kanan ako, diba?
“Kaya’t sabay tayong bibitaw, sa ating huling sayaw.”
Narito na nga tayo, sa mga huling
bahagi ng ating buhay-highschool. Nakalipas na ang mga panahong hinahangaan pa
lamang kita at pinagmamasdan mula sa malayo. Nakalipas na ang mga panahong
magkasayaw tayo para sa isang requirement. Narito na tayo, sa huling kabanata
ng ating kuwentong pag-ibig.
Bumuhos ang lahat ng ala-ala. Mga
pagkakataong ni hindi ako makatingin ng tuwid sa mga mata mo. Mga pagkakataong
pumaparoo’t parito lang ako sa’yo na parang hanging hindi mo napapansin. Mga
pagkakataong nabago nang maging magkapartner tayo sa PE Class. Hinding-hindi ko
iyon malilimutan, tinuturuan pa kitang sumayaw, at sa ating maliit na mundong
iyon umusbong ang isang pag-ibig.
Grad Ball. Huling kanta. At ito na
rin marahil ang ating huling sayaw. Ninamnam natin ang bawat sandaling
magkahawak ang ating kamay. Walang nagsasalita sa atin. Walang umiimik. At nang papatapos na ang kanta, mula sa iyong
mumunting mga mata ay nagsimulang tumulo nang paunti-unti ang mga luhang
bumibigkas ng mga katagang “Paalam na.” Ito na nga, ang ating huling sayaw.
Niyakap kita nang matapos ang kanta.
Binalot kita sa isang mahigpit na yakap na tila ba nagsasabing “Huwag ka munang
aalis.” Pero, alam ko, kailangan rin kitang bitawan. At kasabay ng pagbitaw na
iyon ay ang aking pagsambit ng mga katagang, “Sige, paalam na.”
Ngunit sa piling ng ating mga
munting paalam, iniisip ko, at alam kong hindi pa ito ang huli. At naniniwala
ako na balang araw, muli kong mababanggit sa iyo ang mga katagang,
“Oo, tama, kapag kaliwa ako, kanan
ka.”
*Inspired by Kamikazee’s Huling Sayaw
0 comments: