asphalt,

Literary (Submission): Dear You

4/28/2018 10:07:00 PM Media Center 0 Comments

Dear you,

I am writing to apologize for not answering your question that night.

I thought you'd be the one who'd have a loss for words when I asked you for your reply but you startled me when you asked me how I began to feel this way towards you.

Also, I am sorry I couldn't keep those words from escaping my lips,
But didn't they say that the greatest adventure you can have comes after baring your heart open?

So to answer your question:

Haven't you noticed the effervescent blush that paints my cheeks every time you weave your hands through your hair and leave it tousled in that entirely deliberate manner?

Didn't you know that I find it endearing when you try too hard to show your 'youthful carelessness' to others so they don’t ask you too many questions?

It’s quite funny how your careful portrayal of insouciance ends up getting more people to flock around you instead.

Do you remember when we whispered about everything in quiet spaces?

Each time a disapproving glance was sent our way, we would look at each other and dissolve into giggles.

I even remember how your eyes lit up when you spoke about how much you loved your music and how it saved you. We even shared songs and watched recordings of our favorite concerts together.

It may be nothing to you, but I felt like you were sharing your deepest secrets to me, as if I was peering in and listening to your very soul.

I also appreciate when your gaze slants over to me and you give me an encouraging nod,
when you unconsciously lend me your only umbrella whenever I have to step into the rain,
and the times when the sense of comfort you bring embraces my whole being.

I've also memorized deep in my heart every word we exchanged when I was anxious about the future; when I was spouting on and on about the uncertainties and what-ifs, and you sat down beside me and talked me down.

In that moment, I felt like I was more than lucky to be given the chance to know you.

I can search all my fondest memories with you to try and describe what I see in you.

I can liken you to happy songs or to the way the sunlight streams into my bedroom window, tinting the walls with hopeful streaks of the brightest colors, or even to the wafting of the smell of cinnamon from my favorite café.

I can go on and on about how my heart feels pleasantly light when I think of you.

Yet I can't fully comprehend what really drew me to you.
Somehow, it feels as if all of these are too small to be considered reasons as to why I feel this way.
But at the same time, these small things are more than enough to justify my admiration for you.

Then again, I can't fit the whole essence of your being into mere words.
So instead, I'll say that I like you for being you
For personifying the stars, everything beyond
and everything that remains,
and for just being much, much more.


I hope I answered your question so if you could, please respond to mine.

Thank you.


P.S.

When I caught you averting your eyes and burying your flustered hands into your pockets,
and the slightest crinkle formed by your eyes after I muttered the words:

I quite like you.

I knew I fell a little harder for you.

filipino,

Literary (Submission): Bata

4/28/2018 10:01:00 PM Media Center 0 Comments

“Kuya, pengeng barya,”
Sabi ng isang batang lansangan
Habang siya’y pumapanhik sa jeep
Na naipit sa kasagsagan ng trapik

Inilabas ang bimpo na nasa kanyang tagiliran
Naupo sa gitna sabay pahid sa bawat sapatos ng pasahero
Kitang-kita ang pawis niyang tumutulo
Hirap na hirap sa pag-abot hanggang dulo

Matapos niyang maglinis,
Bumalik siya sa dulo’t sumabit
Ibinalik ang bimpong hawak at inilabas ang sobreng dala
Iniharap na rin niya ang kanyang tambol na nakasabit sa balikat

Ang bata ay biglang umawit
Siya’y bigay na bigay at bumibirit
Pumipiyok man, tuloy pa rin sa pagkanta habang nakasabit
At isa-isang iniabot ang mga sobreng kanyang bitbit

Maraming mata ang umirap lang sa kanya
At ang iba naman ay nagbuntonghininga
Binuksan ko ang kanyang sobre
At ako’y nag-iwan ng bente

Patapos na siya sa kanyang pagkanta
Ngunit ako’y may napansing kakaiba
Ang kanyang luha’y biglang dumaloy sa kanyang pisngi
Pagod na kaya siya?

Ako’y naglabas ng biskuwit
Iniabot sa munting batang naluluha
Nang kanyang matanggap, isang ngiti ang sumalubong sa akin
“Salamat, ‘te!”

Bumaba na ang bata
At biglang may bumabagabag sa ’king isip
Maraming bata ang ‘di nakakakain,
Paano kaya mababago ang lipunan natin?

chocobutternut,

Literary (Submission): Why We're Afraid

4/28/2018 10:00:00 PM Media Center 0 Comments

Aren’t all humans afraid of something?
The deep and shark-infested waters
Thunder claps and lightning strikes
Building rooftops, cliffs and ledges
Spiders, snakes, darkness
Aren’t all humans scared of something?

Now, while you’re in the dark,
Imagine a face.
A pale white face.
PALE WHITE.
Bloodied, rotten, decaying.
Hollow eyes.
Eyes void of anything.
Eyes staring at you.
Razor sharp teeth, too many to count.
It could be laughing.
Or just smiling.
It’s the face you see when you can’t move at 3 am.
It’s the face you see behind you in the mirror.
It’s the face you see at the end of dark hallways.
It’s the face you see in every horror film, haunting the lead, killing the cast.
Who is this face?

Aren’t all humans scared of something?
Our fears rooted from farthest ancestors?
Afraid of deep waters for not all could swim
Afraid of lightning for its strike could burn homes
Afraid of the dark for in it lurks predators
Afraid of snakes and spiders for their deadly bites
Afraid of high places for poor footing becomes lethal
They were all so scared of these things
They passed them down to us.

What happened to them?
That now makes us so afraid
Of the pale white face?

english,

Literary (Submission): Hope

4/28/2018 09:52:00 PM Media Center 0 Comments

It would be easy
To give up and let go,
To drop everything and leave,
To stop trying so hard
But if that's so,
Then why are we still here,
alive, awake, and moving?

The reasons are everywhere
The reasons could be small things,
A compliment here and there,
How the sky looked this morning,
A smile, a wave or a "hi"
Or the flowers you pass by

The reason is friends and family
The reason is hope and positivity
And being thankful for being here
Though things aren't always clear

"What keeps you going?"
The answer's different for everyone
"What keeps you up?"
The reasons are never gone
Some reasons are hard to see
But no matter how challenging things may seem to be,
There's always a reason somewhere there
To lift you from despair
Whether the reasons are big or small
We hang on to the hope that saves us all

filipino,

Literary (Submission): Tanging Dahilan

4/28/2018 09:44:00 PM Media Center 0 Comments

Sa gabing nagpaalam ka
Kasabay mong ipinangakong mananatili ang pagkakaibigan
Nakakatawang isipin na kung kailan ka nagpaalam
Doon ka lang din mangangailangan

Tanda ko pang ipinangako mo na kahit lalayo ka na
Ako pa rin ang iyong bituin
Ilaw sa madilim na daan
Gabay sa tuwing naliligaw sa karagatan
Tanging kasama ng buwan

Ipinangako mong kahit na mawawala na ako
Ako pa rin ang paborito mong panaginip
Ang babalik-balikang kathang-isip
Alaalang matagal mawala sa iyong isip
Katabi mo sa iyong pag-idlip

Ipinangako mong kahit kailangan mo nang burahin
Ako pa rin ang iyong mga tula
Pinakamatatamis na parirala
Pinakamatatalinghagang salita
Ang mga kinabisado mong tugma

Ngunit sa parehong gabing ipinangako mo ang mga ito
Nawala na ang aking ningning
Nagbago na ang aking halaga
Naubos na ang aking mga salita

Dahil matagal mo na akong tala
Hinahanap lamang kapag mag-isa

Dahil matagal mo na akong panaginip
Aalalahanin lang upang patigilin ang pagluha

Dahil matagal mo na akong tula
Babasahin lamang kapag wala nang makitang iba

Sa parehong gabing tinapos mo ang lahat
Alam ko ring masakit kung mananatili pa
Ngunit
Alam kong mas masakit kung ako'y bibitaw na

Dahil sa natatanging dahilan:
Na ikaw rin ang aking bituin sa gabi
Na ikaw rin ang patuloy na nasa likod ng aking mga pikit na mata
Na ikaw rin ang pinakapaborito kong mga salita
Na mahal pa rin kita

filipino,

Literary (Submission): Ngiti

4/28/2018 09:39:00 PM Media Center 0 Comments

Ngumiti ka.
‘Yan ang magtatago ng lungkot sa ‘yong mga mata at mga hirap na nadarama. Ngumiti ka at baka sakaling mabawasan ang bigat na nararamdaman sa panahon na parang wala nang nangyayaring tama, sa panahon na parang wala ka nang maintindihan.

Ngumiti ka.
Ngumiti ka sapagkat ito ang magpapahiwatig na ayos na ang lahat. Ang magpapahiwatig na wala na ang mga problema. Kung di man nawala, kahit papaano’y nabawasan na sila. Kaya’t ngumiti ka dahil ang ‘yong mga dinadala ay gumaan na.

Ngumiti ka.
Ngumiti ka dahil hindi mo alam kung ilang tao ang nais makita ang iyong maganda at nakakahawang ngiti. Tandaan mo, ito ang isa sa mga pinakamagandang bahagi ng isang tao, ang kanilang mga ngiti. Hindi mo alam na may taong makita ka lamang nang nakangiti ay kumpleto na ang araw nila.

Ngumiti ka.
Ngumiti ka sapagkat maganda ang sikat ng umaga na nagbabadyang magiging maganda ang buong araw. Isang dahilan upang magpasalamat sa Kanya dahil binigyan ka pa ng isang araw upang gawin ang mga nais mo at makasama pa ang mga mahal mo sa buhay.

Ngumiti ka.
Ngumiti ka dahil kaya mo pa. Kakayanin mo pa, kahit gaano man ‘yan kahirap. Kung nalagpasan ng iba ang mga pagsubok, kung napagtagumpayan ito ng mga nauna sa atin, pasasaan ba’t makakaraos ka rin. Tulad nga ng lagi nilang sinasabi, may bahaghari makaraan ang ulan, at may umaga matapos ang bawat gabi.

english,

Literary: Fallacy

4/28/2018 09:35:00 PM Media Center 0 Comments

fal·la·cy
/ˈfaləsē/
a failure in reasoning that renders an argument invalid.

In an argument, Reasons (R) are used to make Conclusions (C).

R1 I grew up in our province
R2 I couldn’t afford to study
R3 I can’t speak fluent English
________________________________________
C I must be stupid

R1 I lack attention
R2 My behavior is uncommon
R3 I am depressed
________________________________________
C I must be weird

R1 I love what I do
R2 My income is low
R3 Everyone is a critic
________________________________________
C I must be an artist

R1 I love to fight
R2 I swear a lot
R3 Tattoos can be seen all over my skin
________________________________________
C I must be evil

R1 A girl should love a boy
R2 liking the same gender is booed
R3 I am gay
________________________________________
C I must be ridiculed

R1 I lack the muscles
R2 Help is what I seek
R3 I am a girl
________________________________________
C I must be weak

R1 My house is small
R2 I wear simple clothes
R3 I am brown and thin
________________________________________
C I must be poor

R1 I am poor
R2 I am stupid
R3 I am small
________________________________________
C I must be from the Philippines

english,

Literary: Handkerchief

4/28/2018 09:27:00 PM Media Center 0 Comments

It was always the same color. The same size. And the same pattern.

You were just one of my classmates.

But I did know you well from observation. You were friendly but reserved. Unbelievably smart but rarely took notes. Has a fear of authority but stubborn. And you always had a bandanna with you and I associated you with it. You never failed to bring one as far as I could remember.

But aside from that, we weren’t close. I could probably count in one hand the times we interacted or even said a word to each other.

And to be honest, I never took a second look at you, or even thought of doing so.

It was still the same color. And still of the same pattern. But it was larger than before.

You dropped it one day and coincidentally, I was the one in front of you when you did so.

Cliché it may seem but when we both reached for it at the same time, our hands created sparks no fire ever could.

We looked at each other and instead of slow, romantic music accompanying the moment; your laughter filled that almost-empty hallway. Fate had its way and that small piece of cloth brought us together.

Soon, philosophy readings and trigonometry problems became our pastime. When we both couldn’t comprehend a single thing, we would give up together. But in those rare moments when we could understand, even just one lesson, we would rejoice. We would give each other high-fives, jump around a little and at times, I even allow myself a giggle or two because of your crazy antics.

Sometimes, I even create puns for us to be able to remember the lectures better. I would laugh before I could even deliver the punchline and you would too but you never let me see your face when you do. Hiding behind it, you would choose to further suppress your sniggers and I would be left utterly mystified as to why you do that.

It was now embroidered. A little larger. But still of the same color.

Readings became ice cream cones and equations became shared earphones.

We never did have the same taste in music but when it comes to The Beatles we would instantly agree. Lazy afternoons turned into mini concerts of imaginary drums and air guitars. The quality of our vocals wouldn’t matter for we were both off-key, and that made it okay.

When it became too warm, we would buy ice cream.

Not those fancy, in-a-cup ones that cost more than half of my weekly allowance but the ones that come in cones, bought in side streets and can surely help us beat the heat.

The only problem is, I was clumsy. I would always end up dripping some on the ground even before it actually melts, or if I’m lucky, it would just mess my face up.

You would hand me that piece of cloth without a word and I would shamefully take it. I would silently apologize for my childishness but I would secretly smile into it while wiping my face clean.

And during those times, I was glad you were there.

It was embroidered, large and now, of different colors.

Without noticing it, time flew by and I felt different.

Every time you would approach me, time would freeze, in a way no sci-fi movie or any law of physics could ever explain.

Every time you would look at me, I couldn’t bring myself to look back, for your eyes, I realized, held more stars than the galaxy ever could.

Every time you would laugh, I couldn’t help but to laugh along for even the greatest composer in the world couldn’t create an arrangement that could compete with your sounds of amusement.

And every time you would smile, no alarm, no coffee and no loud shrieks could ever give me as much energy in the morning as much as that does.

It was still embroidered, large but now, just really, really blue.

After a long time, I couldn’t quite hold it in anymore.

I had to get my feelings out somehow, and I planned to do it in the most subtle way possible, by simply asking you what I was to you.

I didn’t want to hope but I did. I didn’t want to expect anything, but I did.

I didn’t want to be disappointed, but I was.

Shouldn’t I be happy? Or at least contented? That you consider me your friend?

I should be, but without knowing it, tears flowed and I couldn’t stop. You panicked; it was evident in the way your lips tightened so you quickly grabbed the fabric from your pocket and helped me dry my tears.

I put too much meaning in the times we spent together, I put too much feelings into something uncertain and I risked too big of a part of my heart.

You left, after I decided to swallow the remaining sobs I had. I probably drove you away due to expectations and illusions only I knew of.

But, with that piece of cloth now in my hands, crumpled and wet, I decided to stop whatever we were. And I guess, you also chose to do the same.

What once looked brand new,
Was now soiled, torn and wrinkled

I should be throwing it away, or at least giving it back to you. But I couldn’t bring myself to.

Yes it did contain my tears, your mixed signals and the pretense I allowed myself to believe in.

But it also holds our muffled laughter, our hidden smiles, our ice cream stains, our jokes, our requirement-filled afternoons and our fictitious band sessions.

And it’s proof that you were once here, with me.

So I couldn’t just throw or give it away,

For it contains too much of the things I thought were ours.

bridge,

Literary: Ahon

4/28/2018 09:23:00 PM Media Center 0 Comments

Walang katapusang asul
Ang tanging namamataan.
Palutang-lutang lamang
Sa gitna ng kawalan.
Dama ang hapdi ng araw
Na mula sa mga alapaap
At malayelong lamig ng dagat
Sa katawan ko’y umaakap.

Samu’t saring pangangamba,
Sa isip ko’y bumabalot.
Hindi malaman ang gagawi’t
Nilalamon na ng takot.
Na baka langit ay lumuha,
At sa aki’y may biglang kumuha.
O mula sa mga misteryo sa ilalim,
Na bigla na lamang hihila sa akin.
Katawan ko’y bumibigat
Paghinga ko’y bumibilis
Mga mata ay umiiyak
Paghihirap ay ‘di na matiis.

Nang malapit nang bumigay
Ang dagat ay pinagmasdan
Kumalma ang sarili
At saka naliwanagan
Mga iniisip ay inayos
At sitwasyo’y pinag-isipan
Utak ay pinauna’t ginamit
Takot ay pilit pinangibabawan.

Katawan ay inilubog
Mga pangamba’y di ininda,
Ang kagustuhang mabuhay
Ang tangi kong inuna.
Patuloy na lumalangoy
Sa kabila ng alon
Patuloy lamang lalangoy
Dahil kailangang umahon.

english,

Literary: My Favorite Things

4/28/2018 09:17:00 PM Media Center 0 Comments

Dear You,
              At first you were my favorite pillow. The only thing that could give me comfort, the only shoulder I could cry on. The one I could turn to at night when I felt scared or alone. A pillow that I’ve always kept close to me.
              Then a few months went by and you became my favorite outfit. Protecting and giving me warmth. Making me feel confident and beautiful. Letting me express who I truly am. An amazing outfit that I sadly had to leave behind.
              Like most things in life, I outgrew my favorite things. But you suddenly came back and became my favorite movie. Making me laugh, cry and feel different emotions at once. Teaching me what I need to learn to be able to live my life. You were both my entertainment and companion.
              But as I grew up to become what I am today, I realized that my favorite movie became my favorite place. Where I can be myself and feel the safest. My own personal space where I could come to find peace and release my inner demons. A place that has seen the best moments of my life.
              These things are only some of the reasons why you are the most important thing to me. We stick together; we change and adapt to fit each other’s needs and lives. You are my friend, my family. You’re my favorite person in this world.

filipino,

Literary: Bakit ba Magkaibigan Tayo?

4/28/2018 09:13:00 PM Media Center 0 Comments

Parati mong tinatanong sa akin: “Bakit ba magkaibigan tayo?” Kahit na madalas ay pabiro ang tanong na ito, di ko pa rin maiwasang isipin, bakit nga ba? Sa totoo lang, di ko rin alam.

Noon kasi ay ayaw natin sa isa’t isa. Ikaw, naaartehan sa akin, ako, natatarayan sa iyo. Noon, hindi natin nais mag-usap. Magkaiba kasi ang mga kaibigan natin noon. Di nababagay na magsama-sama dahil sa pagkakaiba.

Ang laki ng diperensya natin sa isa’t isa. Mas marami pa yata tayong malilistang pagkakaiba kaysa sa pagkakapareho sa pagitan nating dalawa.

Ikaw ang kaibigang malaanghel kung kumanta, ako naman ‘yung kaibigang panira na parang basag na plaka ang tunog. Pang-beauty queen ang ganda mo, ako exotic beauty lang. Kikay ka, tomboyin ako. Ikaw sa ating dalawa ang kaibigan na magaling sa larangan ng sining, ako sa akademiko. Magaling kang makipag-socialize, pero ako takot sa tao. Di ako marunong lumaban, pero ikaw napakaprangka mo.

O, di ba, magkataliwas na magkataliwas tayo?

Tunay na nakapagtataka ang balak ng tadhana.

Dalawang persona, nagkasama at nagkasundo sa kabila ng kanilang pagkakaiba. Tunay nga ang kasabihang “Opposites attract.”

Pero kahit bilangin natin ang napakahabang listahan ng ating pagkakaiba, hindi ito nagiging hadlang upang tayo’y maging magkaibigan. Di natin maikakaila na halos hindi tayo mapaghiwalay. Noon, kahit di tayo magkita nang dalawang buwan, okey lang. Pero ngayon, kapag hindi tayo nakapag-usap nang buong araw, miss na miss na natin ang isa’t isa. Alam natin ang lahat tungkol sa isa’t isa, walang sikretong di natin alam tungkol sa buhay natin sa loob at labas ng paaralan. Tayo ang sandalan ng isa’t isa sa oras ng madidilim na sandali at tayo ang magkasama sa maliligayang kabanata ng nobela ng ating buhay.

Ikaw ang pinakamatalik kong kaibigan, ang kapatid ko mula sa ibang ina, ang soulmate ko, ang bumubuo sa mga patlang ng kulang-kulang kong pagkatao. Kung hindi dahil sa ’yo, hindi ko magagawang maging sino man ako ngayon. Ikaw ang nagturo sa akin na kahit ang imposible ay puwedeng mangyari, na kung gusto’y parating may paraan, na kung maniniwala lang tayo sa sarili natin ay magkakatotoo ang ating pangarap. Naging mas mabuting tao ako nang dahil sa ’yo.

Hindi man natin alam ang dahilan ng pagsisimula ng pagkakaibigang ito, ipinapangako kong di ako bibitaw, sapagkat mas mahalaga ang dahilan para manatili. Walang tamang rason kung bakit kita naging kaibigan. At lalong walang sapat na dahilan upang ika’y aking iwanan.

dawson,

Literary: Lima

4/28/2018 09:06:00 PM Media Center 0 Comments

Sa panghuling beses, paalam
At kung gugustuhin mo mang malaman ang dahilan
Ipapaliwanag ko sa lima...

Limang segundo ng katahimikan
Mga luha sa mata ay tuluyang nagbabagsakan
Sinasadya bang magkasakitan

Limang araw ng tuloy-tuloy na di pagkakaintindihan
Puno ng patawad, mga pangakong nabasag
Oras na siguro para tigilan ang pagbabangayan

Apat...

Apat na libo't lagpas pang mga mensaheng binura
Simula sa ating pagkakakilala pa
Hanggang sa tuloy-tuloy na text na di na binabasa ng isa

Apat na taon sana na puno ng alaala
Binudburan ng mga tampuhan at away
Na dati nama'y di natin iniinda at pinagtatawanan pa

Tatlo...

Tatlong importanteng kanta na di ko na mapapakinggan
Hinihila ako pabalik sa nakaraan
At panigurado sa gabing tumugtog 'yon ay di na naman ako tatahan

Tatlong pambahay mo na naiwan sa aking damitan
Ganoon pa rin ang amoy nila
Tila ba di ka man lang umalis sa tuwing ito'y aking tatabihan

Dalawa...

Dalawang matang kaya kong araw-araw titigan
Kahit di ako malinaw pag ako'y iyong tinitingnan
Mga mata mong nawawala sa tuwing tayo'y nagtatawanan

Dalawang daan na di pa rin nababayaran
Ang utang na nagsimula ng lahat
Kasama mo, ito'y kailangan ko nang kalimutan

Isa

Isang pangalan
Isang pagtahan
Isang paalam
Isang pagbitaw

Ang huling pagbitaw
Ng ating mga kamay
Bibilang ako pababa
Lima, apat, tatlo, dalawa, isa
At sana'y pagmulat ng aking mga mata
Ay nakaalis ka na
Sa panghuling beses

azwraith,

Literary: Going Home

4/28/2018 09:01:00 PM Media Center 0 Comments

AMY,

Literary: Bakit Meal

4/28/2018 08:56:00 PM Media Center 0 Comments

Ano kaya ang magandang bilhin?
‘Yung nakakabusog sigurong kainin
O ‘yung matagal ko nang inaasam?
Di ko malaman, kay raming pagpipilian

Mahaba pa ang pila
Bakit parating mayayaman ang nauuna
Kay tagal ko ring nakatunganga
Pero pagkalipas ng ilang minuto ay ako na

Kunin ko kaya ang fried chicken?
‘Yung may kasamang kanin
Tiyak na hindi mabibitin
Pero hindi ko kayang ubusin

Kukunin ko na sana
Biglang sabi ng kahera
Na ang bigas nila'y naubos na
Kaya pipili na lang ng iba

Puwede rin namang burger
May gulay na mabuti para sa katawan
Kasama ang malaman na karneng baka
Ngunit di naman masarap ang lasa

Bibilhin ko na
Kaso pagkakita ko sa paghanda
Ang tinapay ay inaamag na
Di na lang ito baka ako'y masuka

French fries kaya?
Para hindi mabigat sa bulsa
Mainit-init at alat ay nanunuot
Kaso ang dami’y kakarampot

Papatusin ko na sana ito
Pero nakita ko
Ang kanilang pinagkukuhanan
Ang tira ng mga taong nagdaan

Bakit hindi na lang ice cream?
Para mawala ang init na nararamdaman
Gusto ko rin ng matamis na malalasahan
Kaso kulang para sa aking tiyan

Ito na nga ang kukunin
Kanina pa ako nakatayo’t nag-iisip
Pero di pa rin nakakabili
Bakit maruming tubig ang ginamit?

Bakit ba kumakain ang mga tao rito
Maruming kapaligiran
At pagkain minamaltrato
Pero wala na talagang mapuntahan

Kaunti lang ang pera ng mga tao
Karamihan, walang trabaho
Kaya napipilitang bumili ng mura
Kahit nakakasira ng bituka

Sa lalim ng pinag-iisipan
Di ko napansin ang mga tao sa likod na nagsisigawan
A, alam ko na! Bakit di na lang lahat kunin para walang sisihan
“Isa nga pong bucket meal!”

Sa wakas makakakain na rin ako
Kanina pa kumukulo ang aking sikmura
Pagbukas ko sa aking pitaka
Ang tanging lumabas ay isang gamugamo

english,

Literary: The Only Reason Why

4/28/2018 08:50:00 PM Media Center 0 Comments

April 18th
I told you “I love you,”
As you read your novel
And I drank my coffee

April 15th
I told you “I love you,”
As you held my hand
And we sang "Our Father"

April 13th
I texted you “I love you,”
As I walked home
From my monthly check-up

April 4th
I called to tell you “I love you,”
As I lay in bed
Trying to breathe in and out

March 23rd
I sent a DM – “I love you,”
Before I went to sleep

March 22nd
I sent a text – “I love you,”
As I took my ride home

March 21st
I told you “I love you,”
After laughing at one of my jokes

March 20th
I told you “I love you,”
Just because I do

March 7th
I called to tell you “I love you,”
For the first time
As I lay on a hospital bed
Connected to an IV

Today
You told me you love me
And the way I said “I love you,”
Whenever I felt like doing so
Maybe tomorrow I'll tell you
It's because I don't know when I'll go

english,

Literary: The Man Who Lived

4/28/2018 08:46:00 PM Media Center 1 Comments

“Irene, bedtime! I have a story to tell tonight!” I said while running around and catching my 5-year-old daughter. Once she was tucked in, she said “Oh-kay Papa. Tell me the stowy.”
I couldn’t help but laugh at this child who struggled to pronounce the letter ‘R’.
“Okay the story goes like this. There was once a scientist who lived on the outskirts of town. He was famed for his numerous failures and society considered him useless. Through the years, his surroundings were filled with gossips and stares. However, his spirit was never daunted, only driven by the will to succeed; he ignored all the noise and started to build his own world. Day and night, he did experiments, wrote many theories but none were ever successful.
           
              One day, while doing his grocery and on the brink of giving up, he stumbled upon a box of mystery. To his surprise, he found a black dog with a white spot in his eye. The scientist had found another reason to live. With a new found inspiration, he started to work even harder than before. A mad man, his neighbors would say, laughing, shouting mingled with a barks.
(A puppy! Just like Nyxie?)
(Yes, just like Nyxie)

              Every day by the grassy riverside you will see the pair taking a walk. They were an odd couple, a scientist with eyes who haven’t slept for years and a happy dog enjoying his walk. But you could see on the scientist’s face, a great big smile and eyes like that of a father’s. The man struggled daily while working on his experiments, scattered papers and dead plants could be found. His house was filled with cursing and crashing but amidst the chaos, barking could be heard and the scientist would be calm and quiet once again.

             On a cloudy Sunday afternoon, during their daily walk, he found another reason to stay in this world. A beautiful woman, with papers that filled her arms with eyeglasses sliding down her nose was hurrying down the path and did not notice the couple. She stumbled into the leash of the dog and the papers flew everywhere. The woman apologized and quickly picked up the papers and went on her way. The scientist for the first time in many years had fallen in love. The man scheduled their walks every afternoon for he hoped to see the woman again and he did not fail. While blushing madly, he invited the woman for a cup of coffee.

             The woman soon joined them in their walks, often throwing sticks for the dog to chase. Discussions and theories could be heard from the two. They sat side by side, watching the sunrise transitioning into a beautiful night sky.

             On another rainy Sunday morning, the man woke up as a realization hit. The dog and the woman have become reasons for the man to live despite his numerous failures.”

             “How do I know this? I am that man, Irene. I never gave up. I hope you too, find a reason to live in this cruel world,” I sigh and kiss the sleeping child’s forehead goodnight.

contre jour,

Literary: I'm Give Up na

4/28/2018 08:40:00 PM Media Center 0 Comments

The words do not flow as they used to do,
The wellspring of verse and rhyme has dried,
No abstract thought nor internal musings
Now make their way onto the page

Why?

The emptiness has grown just sitting there
A dull existence resting at my nape;
What I thought has gone and I've left behind
Apparent now shall be my constant friend

Each moment has become a tiring drudge,
As if the very air is of quicksand made;
Even just the act of being's turned
Into an exhausting exercise of will

What joys I had are now precursed by dread
No happiness it seems my deeds do grant;
What used to be enjoyed and relished
Are now but work and toil and drudgery

Why must I suffer through existence's woe?
Why must I endure its seeping in?
What reason's there to keep at being?
Bluh

comics,

Comics: Will You Get By in the Future

4/28/2018 08:35:00 PM Media Center 0 Comments

filipino,

Literary: Everything Happens for a Reason

4/28/2018 08:29:00 PM Media Center 0 Comments

Noong ako’y bata, madalas akong pumupunta sa bahay ng aking pinsan. Doon, nakikipaglaro kami kay Tito. Mapa-pogs, kotse-kotsehan, at iba pang maisipan naming gawin sa loob ng kanilang bahay ay game na game si Tito at ang pinsan ko. Di nila ako iniiwang mag-isa roon sa bahay nila.

Nasa kabilang kalye lang namin ang bahay nila pero kailangan pa munang dumaan sa isang eskinitang pagkakitid-kitid bago makapunta doon.

At doon sa mismong eskinita na ‘yun ay may isang asong askal ang nakatali, palaging nakalabas ang pangil nito at bumubula ang laway sa bibig, lahat na yata ng mga dumadaan ay tinatahulan, mapa-tanod, magtataho, mayor na nangangampanya, wala itong sinasanto.

Tuwing nasa labas ang aso, di ako makatuloy sa bahay ng aking pinsan dahil natatakot ako sa posibilidad na mapatid ang kadena nito at masakmal ako.

Lingguhan kung ipasok ang aso sa bahay ng kanyang amo. Ilalabas ito nang Lunes at ipapasok lamang pagdating ng Linggo kung kailan nandoon lamang ang kanyang amo.

Isang Linggo nang umaga, inaasahan kong wala ang aso. Pero nandoon iyon, malayo pa lang, tinatahulan na ako. Mukhang di pa dumadating ang amo, masyado pang maaga siguro.

Di na lang ako tumuloy kina Tito at nagpalipas na lamang ng oras sa panonood ng TV sa bahay namin.

Kinahapunan ng araw na ‘yun mismo, may kumalat na balita, usap-usapan sa bawat sulok ng aming barangay. Nagkaroon daw ng gulo malapit sa bahay ng aking pinsan. May nag-amok na lasing at nasaksak ang umaawat sa kanya. Ito ay ang tito na di kalaunan ay namatay bago pa man maisugod sa ospital.

Sinabi ng aking mga magulang na masuwerte ako noon dahil di ako tumuloy at di na nadamay pa. Ang laki ng pasasalamat nila sa aso at sa amo nito.

Pero ngayong ako ay matanda na, naisip ko, paano kung wala ang aso sa daanan noong araw na iyon?

Siguro ay buhay pa si Tito, ano?

Dahil malamang, kung ako ay nandoon lamang sa bahay nila, nasa loob si Tito at abalang nakikipaglaro sa amin ni ‘insan. Hindi na sana siya lumabas pa para mang-awat ng lasing. Di na sana pa nasaksak si Tito.

“Everything happens for a reason” pa rin nga ba?

filipino,

Literary: Pintuan

4/28/2018 08:22:00 PM Media Center 0 Comments

Tok, tok, tok.

Araw-araw ko binabalikan ang bahay na ito. Maganda ang bahay. Simple lang, komportableng tingnan. Hindi gaanong magarbo. Nakakapagtaka lang talaga.

Pang-ilang beses ko nang kumakatok dito pero wala namang sumasagot. Gusto ko lang namang malaman kung bakit walang pintuan ang bahay nila. Mayroon namang bubong, may malalapad na dingding, makakapal na pader, at bintanang maliliit pero walang pintuan.

Sumilip ako sa bintana. Mayroon naman palang tao sa loob, nakaupo lang sa sulok, mag-isa. Paano nakapasok ang tao rito kung wala namang pinto? At hindi niya ba naririnig ang mga pagkatok ko?

Gusto ko lang namang magtanong. Nakakaintriga ang bahay niya pati siya mismo.

Gusto ko lang malaman kung ayos lang ba ang kalagayan niya dahil mag-isa lang siya sa loob.

Gusto ko lang malaman kung bakit siya mag-isa o baka naman may kasama siya sa loob.

Gusto ko lang malaman kung gaano katagal na siyang nag-iisa.

Gusto ko lang naman talaga siyang kilalanin.

-----

Pasensya na kung hindi kita hinahayaang pumasok. Masyado nang maraming tao ang nanatili sa bahay na ito. Masaya. Maraming kuwentuhan, iyakan, at mga asaran.

Ngunit, isa-isa rin silang lumisan. Sa dami nila, naiwan na lamang akong mag-isa.

Kaya naman pagkatapos lumisan ng kaisa-isang taong pinakamatagal na nanatili dito, tinanggal ko na ang pintuan. Kung ikakandado ko lang, matutukso lang akong patuluyin sila. Naisip ko rin, “Parang ayaw ko nang magpapasok, aalis din naman silang lahat.”

Sinubukan kong panindigan iyon. Pag may mga taong nagdadaan, sa bintana ko lang sila kakausapin at kikilalanin. Hanggang doon lang, pagkatapos noon, wala na parang hindi na ulit kami magkakilala. Paulit-ulit na lamang ang eksenang iyon. Hanggang sa wala nang sumusubok na dumaan at makipag-usap.

Habang tumatagal parang lalong kumakapal ang pader sa pagitan ng tinitirhan ko pati na ang mga nasa labas. Malungkot pala. Tahimik. Malamig. Madilim.

Kaya naman nang dumating ka, parang gusto ko nang magpapasok ulit. Baka sakaling ang katulad mo’y hindi na aalis. Baka sakaling ikaw na ang mananatili.

Sinubukan kong maghanap ng paraan para patuluyin ka. Pero wala na nga palang pintuan. Masyadong maliit ang mga bintana para ika’y magkasya. Masyadong makapal ang mga pader para ito’y buwagin.

Oo, naririnig ko ang iyong pagkatok. Pero pasensya na, kahit ako, hindi ko na rin alam kung paano ako makakawala sa bahay na walang pintuan.

filipino,

Literary: Checklist

4/28/2018 08:15:00 PM Media Center 0 Comments

Subject: Ayaw Ko Na     Kaya Ko Pa


          ¨  Gumawa ng sining 


          ¨  Masaktan

          ¨  Makihalubilo 


          ¨  Umiyak

          ¨  Maging mabait 

filipino,

Literary: Closure

4/28/2018 08:04:00 PM Media Center 0 Comments

“I deserve an explanation! I deserve an acceptable reason!”

Ito ang linya ni Ginny sa pelikulang Starting Over Again habang humihingi ng rason kung bakit nire-reject ni Marco ang kanyang mga disenyo.

Kinuha ko ang tisyu na nasa mesa at agad na pinunasan ang mga luhang nagbabadyang tumulo mula sa aking mga mata. Ilang ulit ko nang pinanood ang pelikulang ito pero naiiyak pa rin ako sa eksenang ito.

Oo nga naman, hihingi ka siyempre ng rason kung bakit nagkaganoon. Kung bakit ‘yung bagay na pinagtuunan mo ng buo mong atensyon, pinag-alayan mo ng dugo at pawis, at higit sa lahat pinahalagahan nang buong puso, ay mawawala na lang basta-basta?

Naghahanap ka ng rason kung bakit ka iniwan na lang nang ganoon, kung saan ka nagkulang, kung may nagawa ka bang mali, at higit sa lahat naghahanap ka ng dahilan kung bakit kailangan mong tiisin ang paghihirap at lumbay matapos kang iwan ng taong mahal mo.

Apat na taon. Sa loob ng apat na taon, naging mundo namin ang isa’t isa, hindi kami mapaghiwalay. Siya ang first and last dance ko sa parehong JS Prom, kami pa ang nanalo noon na Prom Prince at Prom Princess. Sa tingin ko, nadala lang ako ng kaguwapuhan niya, hindi naman talaga ako maganda. Dahil boyfriend ko siya, kaya binoto na lang din siguro ako na Prom Princess. Sabay rin kaming nag-fill out ng application form sa UPCAT, pinili niya ang BA Philosophy bilang first course at BA Psychology naman ang sa akin. Sabay naming ipinasa ang UPCAT at sabay rin kaming pumasok sa UP Diliman. Dahil mga estudyante lang kami noon, wala kaming malaking pera, ang Shopping Center at Green Canteen ang lagi naming pinupuntahan pag nagde-date kami. Sarap na sarap kami sa tapsilog ng Rodic’s na kinakain namin tuwing monthsary namin kada ika-21 ng bawat buwan.

Ang sakit-sakit. Hindi ko na kinaya, naalala ko na naman ang apat na taon naming pinagsamahan. ‘Yung mga ngiti niyang punong-puno ng kaligayahan, ‘yung mga tawa niya sa corny jokes ko, ‘yung mga pinanood naming pelikula nang magkasama, at ang mga yakap niyang mahihigpit.

Naluha ako. Kahit ano palang pigil ko, maiiyak at maiiyak pala ako. Nakakailang rolyo na ako ng tisyu kaiiyak ko.

Apat na taon. Apat na taon din akong nawala. Bigla na lang ako nawala nang walang pasabi. Nakatanggap ako ng scholarship sa Japan, pinilit ako ng nanay ko na tanggapin ito dahil magandang oportunidad ito para sa akin. Matagal ang apat na taon, maraming mangyayari, kakayanin kaya namin? Kakayanin kaya naming dalawa?

Sinulit ko ang nalalabi kong oras kasama siya. Kinabisado ko ang mapupungay niyang mata, mahahabang pilikmata, matangos niyang ilong, matambok na pisngi, at mapupula niyang labi. Mami-miss ko ito pag nasa Japan na ako.

Ang sama ko. Mismong sa huling araw ko sa Pilipinas niya nalaman lahat. Hinabol niya ako habang umiiyak pero hindi na niya ako naabutan. Pagbukas ko ng laptop ko, puro mensahe niya ang natakita ko. Pinutol ko lahat ng komunikasyon namin, blinock ko siya sa Facebook, Twitter, sa lahat ng social media. Ayokong may matanggap na balita mula sa kanya. At gayon din siya dapat sa akin.

Kung kami talaga, magkakabalikan kami. Mahal niya naman ako, di ba? Hihintayin niya ako.

Pero nagkamali ako.

Dalawang linggo matapos ang pag-uwi ko sa Pilipinas, nakasalubong ko siya sa mall. Nakita ko siyang may babaeng kasama. Maganda, maputi, at chinita. Sumikip ang dibdib ko na dinala ko hanggang pag-uwi.

In-unblock ko agad si Noel, gumuwapo siya lalo. Pinakulayan niya ng tsokolate ang dati’y itim na itim niyang buhok, tumangos lalo ang kanyang ilong, at nandoon pa rin ang kaakit-akit niyang ngiti.

Ngunit di siya nag-iisa sa DP niya sa Facebook, kasama niya ‘yung chinitang babaeng nakita ko.

Nicole Sy, siya na ngayon ang nagpapatibok sa puso ni Noel. Ang kasama niya sa DP niya, magkaakbay sila habang nakangiti.

Bakit ganoon? Akala ko ba mahal ako ni Noel? Bakit di niya ako hinintay? Pinalitan na lamang niya ako nang basta-basta. Paano na ‘yung pinagsamahan natin? Bakit may iba na? Sabi niya dati ako lang mamahalin niya?

Sa sobrang pagdadrama ko hindi ko na napansin ang pinapanood ko ngunit nabingi ako matapos marinig ang linya ni Marco na,

“Anong karapatan mong hingin ang isang bagay na ipinagdamot mong ibigay?”

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Oo nga pala. Simula pa lang, ako agad ‘yung may mali.

Ipinagdamot ko ang eksplanasyon at rason na hinihingi niya, kaya ano ang karapatan kong hingin ito sa kanya?

diamond,

Literary: Without You

4/28/2018 08:01:00 PM Media Center 0 Comments

You.
Don’t you know you’re so irresistible?
Every angle, every corner,
You’re everything my brain is wishing for
Every minute, every hour,
Your presence is what keeps me going
Every time I hold on longer,
The more I can’t beat this feeling
Every time you flaunt your power,
I find you even more appealing
Every second I don’t feel better,
When I see you, I get the best feeling

You.
Don’t you know you’re the reason I am living?
Oh honey, you give my life a beautiful meaning!

Food.
I just want to thank you for existing,
For without you, I might truly die.

filipino,

Literary: Sa Di Malamang Dahilan

4/28/2018 07:55:00 PM Media Center 0 Comments

Tatlong taon na ang lumipas matapos mo akong sabihan na hindi mo na ako mahal.

Alam mo, hanggang ngayon, hindi ko pa rin alam ang dahilan kung bakit. Okey lang, tinanggap ko naman na at di na ako nangulit pa kasi alam kong naiinis ka kapag ginagawa ko iyon. Sa katunayan, sa lahat ng lalaking minahal ko, sa ’yo ako pinakanasaktan noong nawala ka. Ikaw kasi ang may pinakamalinis na intensyon sa akin at naramdaman ko na minahal talaga ako. Salamat.

Tatlong taon na tayong hindi nag-uusap.

Pero lahat ng iyon ay nagbago noong nabalitaan mong namatayan ako ng alagang aso. Minahal mo rin siya, si Chic. Tandang-tanda ko pa noon, kapag hinahatid mo ako pauwi, tumatawad ka pa sa ’kin na manatili pa saglit para lang laruin siya. Umaabot ang iyong ngiti sa iyong mga tainga kapag pinapayagan kitang makipaglaro kay Chic. Nagulat na lamang ako dahil isang araw, nilapitan mo ako. Biyernes nang hapon iyon, katatapos lang ng klase ko sa Computer Science, sa ikaapat na palapag, naabutan kitang naghihintay sa labas ng aming silid. May dala ka pang mga tsokolate. Noong nakita mo ako, agad mo akong niyakap. Di ka pa nagsasalita pero umiyak na ako.

“Narinig ko ‘yung tungkol kay Chic. Sorry, alam kong mahal na mahal mo siya. Ito, Kisses para di ka na malungkot,” sabi mo, sabay punas sa aking mga luha. “Halika, ilabas mo na lahat ‘yan para bukas, wala na.”

Iyon ang sandali kung kailan nagsimula tayong muli. Regular na tayong nag-uusap at magkaibigan na tayo ulit na parang wala tayong masakit na nakaraan. Pero bakit bigla ka na lang lumapit? Di ko alam at ayoko nang alamin. Nagpapasalamat na lamang ako na bumalik ka ulit sa buhay ko.

Anim na buwan na tayong nag-uusap.

Sa personal, sa text, at sa chat, di na naputol ang ating komunikasyon. Napapadalas na rin ang ating pag-aaral nang magkasama dahil mayroon tayong sariling forte sa mga sabjek, ikaw sa Araling Panlipunan at Science, samantalang ako naman sa English, Filipino, at Math. Natutunan nating turuan ang isa’t isa para makakuha tayo ng mas matataas na marka. Mayroon pa tayong usapan na kapag mas mataas ang GWA ng isa ay manlilibre ng lunch. Palagi namang nauuwi sa panonood ng sine at paglalaro sa Timezone ang usapan nating “manlilibre ng lunch.” Kadalasan, imbes na ang barkada mo ang iyong kasama, mas pinili mo pa ako. Ganoon na tayo naging magkalapit, pero bakit sa akin mo lang ginagawa? Bakit mo ako pinapasaya? Natural naman na yata kapag pinapasaya ka ng isang tao ay magkakagusto ka na sa kanya, kaya nagustuhan na kita, ulit.

Isang taon na tayong malapit na magkaibigan.

Patuloy ang study dates at mga di pinaplanong lakad nating dalawa. Patuloy nang nahuhulog ang puso ko sa isang lalaking dati ko nang minahal. Sa bawat saglit ng iyong pasimpleng pag-akbay, sa bawat saglit ng iyong pagtingin sa akin, hindi ko na napigilan ang aking damdamin.

Isang araw, nasa Timezone ulit tayo. Muli, isang di inaasahang lakwatsa. Inimbita mo akong kumanta ng karaoke.

“Tara! Habang walang nakasunod, pasok na tayo. Maririnig mo na rin ang boses kong basag pag kumanta!” sabi mo, sabay hinawakan ang aking kamay at hinila ito papunta sa karaoke machine.

Ako ang unang kumanta. Inilagay ko ang numero ng kantang paborito ko sa karaoke, ang Dahil Minahal Mo Ako, ni Sarah Geronimo.

“Sus, para kanino naman ‘yan?” biro mo sa akin, di pa tapos ang kanta.

“Magugulat ka ba kung para sa ’yo?” sagot ko.

“Loko! Kaibigan mo lang ako!” sabi mo nang may pag-aatubili.

“Kaibigan nga kita. Pero sa tingin mo ba, hindi ko nakikita kung gaano ka ka-sweet sa akin? Lahat ng ginagawa mong iyon, napapansin ko ‘no?” Naupo ako.

Binitawan mo ang hawak mong mikropono. Ilang segundong tumitig ka sa aking mga mata. Blangko ang iyong paningin at naging malabo ang mga bagay sa ating paligid. Di ko maipinta ang emosyon na nais mong iparating, hindi ka nakangiti, hindi ka nakasimangot, wala. Hindi kita maintindihan, hindi ko alam kung ano na ang tumatakbo sa iyong isipan. Inilagay mo ang iyong mga siko sa iyong mga hita at ang iyong mga kamay sa iyong magkabilang templo. Nagpakawala ka ng isang buntonghininga.

“Sorry. Di ko alam na masyado ka nang naa-attach ¬sa ‘kin at sa mga ginagawa ko. Di ko ine-expect na gusto mo pala ako, akala ko, malapit lang talaga tayong magkaibigan. Siguro, di ko talaga alam ang hangganan ng pagkakaibigan sa pagkakaíbigan,” sabi mo nang nakayuko ka pa rin.
Hindi kita kayang tingnan, tinitigan ko na lamang ang mikroponong nakalagay sa iyong tabi. Bakit kasi sa akin mo lang ginagawa? Sa akin ka lang malambing, sa akin ka lang nagkukuwento ng mga sikreto, sa akin ka lang nanlilibre, sa akin ka lang nanghihiram ng notes sa klase, sa akin ka lang nagsasabi ng mga corny na biro at sa akin ka lang lumalapit kapag may problema ka? Bakit? Bakit mo ako pinaasa tapos sasabihing hindi mo ako gusto? Pahingi ako ng dahilan para matahimik na rin ang puso ko.

Dalawang linggo na tayong walang komunikasyon.

Isang Martes nang hapon, nagkita ulit tayo. Inipon ko ang lakas ng aking loob at kinausap kita, tinanong ko ang lahat ng aking mga tanong. Bawat salitang lumabas mula sa aking bibig ay puno ng hinanakit at kawalan ng pag-asa. Bawat luhang pumatak mula sa aking mga mata ay puno ng kalituhan. Nanginginig, di ko alam kung anong aking gagawin.

Natulala ka, di mo alam kung saan ilalagay ang iyong mga kamay, kung sa akin ba o huwag na lang.

“Sorry. Di ko sinasadya ang mga nangyari,” sabi mo.

Lumakas ang agos ng aking mga luha, “Pero hindi mo kayang ibalik ang nararamdaman ko?”

“Hindi pa ako handa, noon ‘tsaka ngayon. Hindi ko pa kayang pumasok sa relasyon,” sabi mo nang paputol-putol. Iyon ang unang beses na nakita kong kumawala ang luha mula sa iyong mga mata. “Mahal kita, pero hindi pa ako handa.”

Sa ilang taon kong paghahanap ng sagot, ito na ‘yon, di ka pa handa.

“Maghihintay ako. Pero dapat bigyan mo ako ng dahilan kung bakit kailangan kitang hintayin,” sabi ko.

“Sa tingin ko, ikaw lang ang nakakaalam niyan,” sagot mo sa akin, sabay hinawakan mo ang aking kamay, pinunasan muli ang aking mga luha, at umalis.

Sampung minuto akong nakatitig sa kawalan.

Laging iingatan ang pag-ibig mo, dahil minahal mo ako.

At natapos ang kanta sa aking isipan.

filipino,

Literary: Ang Dapat Ibahagi

4/28/2018 07:51:00 PM Media Center 0 Comments

Ilang buwan na ang nakararaan
Nang lumisan ka nang walang paalam
Sa gitna ng aking kalungkutan
Ang dapat kong gawin, aking natuklasan

Ang pag-ibig ay hindi pansarili
Ito ay isang susing dapat ibahagi
Kaysa magkulong, magmukmok nang mag-isa
Dapat lumabas at magpasaya ng iba pa

Daigdig nati’y sagana na sa kapighatian
Ito sana’y huwag mo nang dagdagan
Magpasalamat, magmahal, at magbigay
Madilim na mundo’y punuin ng mga kulay.

Inialay ko ang aking sarili
Sa malawakang pagsisilbi
Ang simangot ng natulungan ay napapawi
At pinapalitan ng kanilang mga ngiti

Dapat kitang pasalamatan
Kung ako’y hindi mo nasaktan
Hindi papasok sa aking isip
Na ang pag-ibig ay dapat ibahagi

filipino,

Literary: 1pc

4/28/2018 07:43:00 PM Media Center 0 Comments

Sa tuwing ipipikit ko ang aking mga mata
Ikaw ang tangi kong nakikita
Sa pagmulat ko naman ng mga ito
Nagkakaroon ng ngiti ang mga labi ko

Noong una kitang nasilayan
Ako’y agad nang nahumaling
Ikaw ang aking pinakainaasam
Kapag ika’y nakita, hindi na ibabaling ang tingin

Pag kaharap na kita
Di ko na mapigilan ang aking sarili
Kukurutin na lang kita sa gigil
Pasensya na’t ako’y natutuwa kasi

Kapag ika’y hawak ko na
Di na kita gustong bitawan pa
Dahil kapag tayo’y magkadikit na,
Pakiramdam ko na tayo’y iisa

Ibang-iba ka talaga,
Ikaw, para sa akin, ay nag-iisa
Walang maaaring manggaya sa iyo
Dahil ikaw lang ang chickenjoy ko!

filipino,

Literary: Sandaang Liham

4/28/2018 07:39:00 PM Media Center 0 Comments

Ipinapangako ko,
Patuloy akong susulat,
Para sa ’yo.

Hindi ko iindahin ang ngalay,
Pipilitin kong hindi mapagod lalo na ang aking mga kamay.
Sisiguraduhing pareho pa rin ang bawat kumpas ng panulat.
Sisiguraduhing ang mga salita’y alay pa rin sa ‘yo lahat.

Di magsasawang isobre ang mga ito,
Itupi at selyuhan para pa rin sa ‘yo.
Lagdaan at pagkatapos ay ilagay ang iyong ngalan
Para di maligaw ang aking pinaghirapan.

Dahil ipinapangako ko,
Patuloy akong susulat,
Para sa ’yo.

Kahit ngayon na wala nang bumabalik sa akin
Di tulad ng dati na may sagot at lagda mo rin
Kahit na pang-isang daan at anim na ang liham na ito
Tinitiyak ko na hindi rito hihinto.

Dahil kahit na kahon na lamang ang aking sinusulatan,
Kahit minsa’y ramdam ko ang pagkamanhid dahil sa katandaan,
Kahit na minsa’y sulat ko ay di na pantay,
Ipagpapatuloy ko ito hanggang sa ako’y nabubuhay.

Dahil walang hanggan ang aking nadarama
Kahit na ikaw ay nasa langit na
Ipinapangako ko,
Patuloy akong susulat,
Para sa ’yo.

english,

Literary: Seven Reasons

4/28/2018 07:35:00 PM Media Center 0 Comments

Seven different reasons from seven different voices as to why they chose to stay‬‬‬‬‬‬‬
1. “I loved him. Seven hours ago, he left for work. I stayed on my spot outside the train station to wait for him to get back, but he never did. I knew he'd never leave me and that he'd come back for me eventually, like he always did, so I stayed.”

2. “I saw her- kneeling on the floor, eyes closed, hands intertwined. She was exhausted and drained, her eyes grew dull, her hands turned rough, wrinkles and dark circles now highlighted her beautiful face. Seeing her lose hope in the middle of the day, yet regain much more of it at the end of each one, gives me enough motivation and reason to stay. Seeing her get weak- physically, emotionally, and mentally, yet still manage to get a mile farther every day, unconsciously makes me strive to be stronger, for her and for us. Seeing her praying and asking for guidance to live through challenges, not just for herself but for everyone she loves, gives me hope and assurance that the hardest things in life are the most worth it in the end.”

3. “She checks up on me to see if I'm okay, even when I fail to do the same for her most of the time. I realized I didn't deserve a friend like her, one who will always be there to listen and cope with me through everything. I wanted to give her a friend as caring and as selfless as her, so I stayed.”

4. “The day he said goodbye, I felt like everything I believed in was a lie. I remembered the promise I made to myself a year ago that whatever happens, I'll hold on, because he made me feel like he was sure of everything. Like he was sure of me. All the possibilities and plans I had for us crumbled. All the hopes of being beside him when he finally reaches his dreams vanished. All the places we swore we'd go to seemed like a hundred thousand miles away. The day he said goodbye, he took away a part of my heart. A part that he will always have- a part I wouldn't want to take back, and a part that didn't seem like it belonged to me anymore. He broke my heart, yet I still believe in him. I still believe in the person that he is, and the person that he is yet to become. I would still live to see him succeed, and so I'll stay, even if it means being at the back row of the audience.”

5. “He is my soulmate. Our mornings are for motivating, and our nights are for contemplating. We share this bond- one that weakens whenever we're apart, but never breaks and grows even stronger the moment we reunite. I feel empty for days, weeks, or even months when we don't speak, yet I stay. I stay, hoping that one day he'll come back, look at me with that reassuring smile and never leave again.”

6. “This corner feels like home, looks like home, and has now become my home. It's been almost five years since we met, and more than three months since I've taken my place right here in this very spot. I have no idea where she is, what she's thinking, or how she's doing, but I'm hoping that one day, she'll change her mind and she'll know right where to go. After so many years, I still haven't moved on, what more reason do I need to keep myself from waiting for her to come back?”

7. “It's like I'm a new person in his eyes every week. My mom and I pay him a visit every Saturday, with our blankets and a picnic basket filled with his favourite chicken sandwich. I tell him about my week in school, the seven-minute walk I'd have to endure to get to my first class every morning, the nuts I'd always buy in the cafeteria and how they taste just like the ones sold in buses, and all the new things I experience every week. Every week, I tell him different stories. Yet every week, he only shares one specific story with me: his happiest day with his favourite grandson. Excitement would fill his eyes whenever he realizes he’d get to share the closest memory he has to his heart with someone new. And even if he doesn't recognize me, or even remember that he has been telling the same person the same story every week for two years now, I would still come back every Saturday, because that story was my happiest day as well.”