english,

Literary: I’ll Never Say Goodbye

12/14/2019 09:12:00 PM Media Center 0 Comments




Now, the end is near
Day by day, it comes closer
Closer.

  I. Denial

Closer,
can we become closer?
Can our loose threads still be knit together?
We still have time.
We can make time.
We can still make a change.
Leave our mark.
Make a name for us in this place.
Together, we’ll pour
our souls into our work.
We’ll put all emotions,
the deepest of fears,
and the vaguest of thoughts
into words
to share with the rest of the world.

   II. Sadness

The tears flow
Almost as easily as words do,
If not more
I knew the day would come
That
This page
Would have
To turn
Each memory pulls at a heartstring
Tearing me apart
Like I, myself, am a page of a book
It's terrible to think
That this very feeling
Is what used to drive
My pen onto paper

   III. Anger

And in my desperation
To combat the hands of time
I fall
Into the arms of anger
I never thought I would.
The very words
I wrote
Out of love,
Full of love,
Seem to mock me
As the world seems to
Spite
My very being
The cruelty
Of having to go
Of having to grow

   IV. Longing

As each day passes,
and it becomes more apparent
that I will have to go soon
I learn to yearn and to pine
for things we’re used to doing
To struggle and to toil,
to write and to wait,
and to write even more.

My hands ache,
craving for the familiarity of a pen,
or some keys to type upon.
My eyes await the moment
that they’ll lay upon words
which I carefully crafted together,
a moment which will soon be followed by a quick second or two of my eyes
lighting up,
in joy and in pride
of the work I’ve done.

   V. Final Goodbye

MC.
We will
forever be grateful
for the time you let us be your voice.
With your guiding light,
we learnt so many lessons.
Shaping us,
molding us,
helping us to grow into
better versions of ourselves.
Our journey was far from easy
With sleepless nights and heavy workloads,
you pushed us to our extremes.
Still, together we took flight.
You showed us a spectrum
And how to use each and every color
It has been so surreal
Waking up to such a paradise
In Room 115.

You taught us all to ask questions,
And to seek for the truth,
And nothing but the truth.
You comforted us with the warmth
Of the rays of your sun
What a bright sun it is.
In my memory
In my heart
We live through infinity
It is us versus the world.
You and me, MC
I shall never say
A true goodbye

0 comments:

english,

Literary: Growing Pains

12/14/2019 09:08:00 PM Media Center 0 Comments




Reminiscing
Then, I never ran out of friendly faces
Of helping hands in dark places
Familiar words from familiar voices
Guidance when I’m out of choices

Longing
Now, I long for the comforts of my old bed
A distant memory inside my head
I wish to turn back time instead
to go back and revisit the life I led

Aching
But my bones have stretched and grown
My body, larger than the clothes I’ve known
My muscles ache, they’re tough like stone
But this pain, I deal with all alone

Changing
Starkly different a couple years back
Endless laughter, never have I lacked
Prepared for knees to bruise and bones to crack
My vision seemingly darkened, completely turned black

Adapting
I can no longer turn my back and flee
For the future awaits, though I failed to foresee
The path I’m headed, full of uncertainty
I've decided… I'll continue my journey with nothing but glee

Hoping
I hope I won’t run out of friendly faces
Of helping hands in dark places
Familiar words from familiar voices
Guidance when I’m out of choices

0 comments:

edgewright,

Literary: The best and the brightest

12/14/2019 09:04:00 PM Media Center 0 Comments




From the poor, for the poor, but mostly for me
Born and raised in the slums
The people are indeed foolish
Sympathy can really get you anywhere these days
Especially if you make them think you'll help them

Born and raised in the slums
Just like most of us here
Perhaps we need someone who understands
Someone just like him

Change will arrive, but what kind?
The bearer of change this is what I'll be
Make the country divided, the people will side with me

The bearer of change, that’s what he’ll be
We’re all desperate for a new system now, aren’t we?

There are no critics if you can't hear them

All we hear is the good news!
There's no problem if you ignore them

All we see is progress!

I could only promise you...
Sweet words the people and media eat up like starving ants
I'll give them everything, but they will see nothing

He’s promised us a better life
He’s done all sorts of things we didn’t know we even needed

I will build a bridge even if there's no river

He’s solved so many problems we didn’t even know we had

I can solve a problem, even if there isn't one

He knows how to run a country indeed

0 comments:

english,

Literary: Life

12/14/2019 09:00:00 PM Media Center 0 Comments




I'm so unlucky
A new day, a new start
So many things to be done
What clothes shall I wear?
How will I do my hair?
Too many choices, I can't do them all!
So early in the morning, why can't life go as planned?
I step inside the bathroom
To ready myself
But sitting on the toilet,
The only thing i feel is chills
I turn on the shower and re-
Ouch! The water's too hot!
So I turn the knob, to solve my case,
But that just makes the water cold!
And after every mishap
My terrible morning
Will finally be over
Arrrgh, it's time for the next unfortunate event!

I'm lucky
A new day, a new start
So many things to be done
What clothes shall I wear?
Hmm, this one has a tear.
This one’s worn out
This one is my brother’s.
This one is my other brother’s.
And this one barely fits.
Oh well, it’s not as if old clothes can kill!
Today’s just a day at work
Nothing much to do but...work
Ack, the line is too long for me to wait.
And i shall be late.
Hmm, I’ll just have to run to work again.


Move it!
It's time to head out, liven up my day at work
Ack! What's that? My iPhone's fallen out?
And in the process, my iPad it's cracked
"God, when will these people learn to drive"
I say as I sit with my feet up
On my sleek back steering wheel
In my air-conditioned car
Stuck in unmoving traffic

Might as well pass this red light

Sorry, Excuse me.
Run..run...run...
My boss is like a gun,
Whenever he’s mad he starts to shout
As loud as a gun, making your ears bleed out.

*BEEP*

Oh sorry my bad, didn’t see you there.

God, this guy looks like a hobo
“Hey! Cant you see im driving here!”

Sorry, I apologize, a bit late for work.

Me too, with all your chitchat in front of the car!
MOVE!!!

*SCREECH*
Oh what a day...

I guess I'm fortunate
Guess that girl is having a worse day than me…
Now my boss decreased my day’s wage.
But that's because anger grows along with age.
Oh well, tomorrow ill wake up earlier.
During the time when the stars shine ever brighter!

Still Unlucky
Finally I'm at work, boy that was a ride
I sigh and pull out my laptop
And sigh even louder
When it takes 3 tries to plug my usb in
Then, and only then,
Do I finally get some work done

Here we go
Same as before, just act all sad and wimpy.
Wheres my cup? Oh, found it.
Which spot will i pick today?
In the heart of the city?
At the sidewalk to sit?
Or by the touristy bay?
Anywhere’s fine, as long as i do my Job.

Even my rest is Unlucky
My shift is over, it's time to relax
I turn on the tv
And put on some movie on Netflix
As I scroll through my phone
Never looking up for a minute
The movie's done, it's exhausting to multitask
I might as well not get up to do the next task
My fridge is stocked to the brim
But i know my future's looking pretty grim
If I stand up and cook
So i grab my phone and place an order
A box of pizza, wings, and chicken for one
Then and only then
Can I relax and enjoy a bite to eat
*Burps*
Ahh that was good.
Now time to head back,
Oh no, it's the rush hour.
Now I have to walk back
Beneath the heat of the blazing sun
*sighs*

This is cozy
My shift is over, and it's already high noon.
You know what that means…
Breakfast time!!!
Lets see, I have enough for some biscuits.
But, my boss is gonna get a bigger percent today.
So ill just hold off the drinks for now.
*Munch munch*
Let’s relax for a while before my shift ends.
Let’s lie down on this flattened box
Eeeck, It’s blazing hot!
But let me just shut my eyes for a bit.
*Zzzz*

Nothing goes my way
Ack, they gave me coins for change.
It is so heavy!
Maybe, I could just throw it away.
Oh wait even better!

*CLINK!*

So far so good!
Wha-what?
Oh...Thank you very much miss!
Lets see, this seems enough

Good...Bad night!
I stretch and yawn
And so it's time to get ready for bed
I pull up the covers, put on some tunes,
Yikes! My earphones,
They aren't playing the music
On the right sides of my ears
It's a hassle to have to switch them up again
And the only thing that keeps me up at night
Is how I can never seem to find
The correct sleeping position
And how my pillow always seems
To always be on its wrong side
So flip, flip, flip, I must
Then and only then
Am I able to rest

Why oh why,
Must living be so hard?

Tomorrow's a another...
This one I'll give to dear father
This one for mother
This one for grandmothers medicines
This ones enough for brothers new pencil
And this one is enough for tonight's dinner
Now that just leaves me…
Not enough for the fare home…
Huh…
Oh well, I guess I'll sleep here again
Theres nothing like the cold open air
To give you a natural cool breeze
With cars beeping in the distance
And street lights, to keep you half awake
Just in case…

Hahaha…
Sighs

0 comments:

akrilik,

Literary: O Pag-ibig Mo

12/14/2019 08:55:00 PM Media Center 0 Comments




Harana. (Parokya ni Edgar)

“Puno ang langit ng bituin,
at kay lamig pa ng hangin.
Sa'yong tingin ako'y nababaliw giliw.
Isang magandang harana,
ang ibibigay sa'yo aking sinta.
Haranang magdadala,
Sa buhay na puno ng saya.”

Torete. (Moonstar88)

Sandali na lang
Maari bang pagbigyan
Aalis na nga
Maaari bang hawakan ang iyong mga kamay
Sana’y kasama kita sa aking paglalakbay
Handa akong isugal sa'yo ang aking buhay
Ngunit hindi na dahil ikaw ay nawalay


Dahil Mahal kita. (Boyfriends)

“At dahil mahal kita handa akong magparaya,
Kahit katumbas nito'y kasawian pa.
Dahil mahal kitasa 'yo lamang liligaya.
Dahil mahal kita,
satingin ko ay panahon na.
Upang ibigay sa’yo,
ang singsing na mahalaga.”


Araw-araw. (Ben&Ben)

Mahiwaga
Pipiliin ka sa araw-araw
Mahiwaga
Ang nadarama sa 'yo'y malinaw
Ikaw ang gusto kong natatanaw
Ang aking puso ay sa’yo nababalik
Alam mo ang pipiliin ko ay ikaw
ngunit ‘di na kita abot ng aking tanaw

Hawak-Kamay. (Yeng Constantino)

“Hawak-kamay,
di kita bibitawan sa paglalakbay,
Sa kinabukasan ng ating hinihintay
Tayong dalawa'y hindi na malulumbay,
Simula hanggang dulo'y 'di maghihiwalay.”

Kung ‘di rin lang ikaw. (December Avenue)

Kung hindi rin lang ikaw ang dahilan
Pipilitin ba ang puso kong hindi na masaktan?
Kung hindi ikaw ay hindi na lang
Pipilitin pang umasa para sa'ting dalawa
Wala akong hinanap na iba
Alam ko sa’yo ako magiging handa
Pero ako’y naging hangal

Panalangin. (Apo Hiking Society)

“Makapiling ka,
makasama ka.
‘Yan ang panalangin ko aking sinta.
Habambuhay,
Magmamahalan tayong tunay.
Ang buhay nati'y magkakakulay,
di nadidilim at lulumbay.”

Kahit maputi na ang buhok ko. (Rey Valera)

Kung tayo ay matandana
Sana'y di tayo magbago
Kailan man
Nasaanma'y ito ang pangarap ko
Gusto ko man maging tayo
Makasama ka sa tuwina
Ngunit ito’y ay malabo na



Ikaw. (Yeng Constantino)

“Ikaw ang pag-ibig na binigay,
sa akin ng Maykapal.
Biyaya ka sa buhay ko,
Ligaya't pag-ibig ko'y ikaw.

Ika’y mamahalin,
Tinig ko'y iyong dinggin.
Ika'y laging iisipin,
lahat ng pagsubok dalawa nating susuungin.”

Tagpuan. (Moira Dela Torre)
At nakita kita sa tagpuan ni Bathala
May kinang sa mata na 'di maintindihan
Tumingin kung saan
Sinubukan kong lumisan
Lahat ng ating pagsasama ay ‘di ko malilimutan
Nakita ko kung paano mo ako pinaglaban
Ngunit bibigyan na kita ng kalayaan


Hinahanap-hanap Kita (Rivermaya)

“Sa umaga't sagabi,
Sa bawat pagpihit ng tadhana.
Hinahanap-hanap kita.
‘Yan ang datikong ginagawa.
Ako ba'y masaya pa,
o maghahanap na lang kaya ng iba?”

Kisapmata. (Rivermaya)

Sa aking unang kisapmata,
Ikawagad ang aking unang nakita.
Sa aking pangalawang kisapmata,
Tila nawawala ka na.

Bawat salita mo’y naalala,
Mga sinabi mong sa aki’y nagpaniwala.
Ngayo’y nasaan ka na?
Iniwan mo akong lumuluha.


Di nanatuto. (Gary Valenciano)

Di na natuto,
ang puso kong ito.
Naiwan na namang mag-isa,
hahanap pa ba ng iba?
Mgasalita mong nagpapaalala,
Kakalimutan na kaya?
Naiwan ako sa ibaba,
nasaan ka na kaya?

0 comments:

4ever,

Literary: Isang Linggong Pag-ibig

12/14/2019 08:50:00 PM Media Center 0 Comments




Lunes

     Nagsimula ang lahat
     Sa isang pindot.
     Isang aksidenteng like,
     Na may kasamang harot.

     Pakilala mo’y si Mr. Right,
     Dahil you’ll never go wrong.
     Pakilala ko nama’y si Ms. Up,
     Because I’ll never let you down.

Martes

     Paggising ko pa lang,
     Buo na ang araw ko
     Dahil sa hindi inaasahang mensahe,
     Na sa’yo nagmula.

     “Good morning, kumain ka na ba?”
     Ang laman ng iyong mensahe
     Simpleng mga kataga,
     Pero espesyal dahil mula sa’yo

Miyerkules

     Pag-uusap nati’y nagtuloy-tuloy
     Kahit sa jeep, ikaw ang laging ka-chat.
     Hindi magsasawang ikaw ang kausap,
     Kahit pa abutin ng magdamag.

     Bago matapos ang gabi
     Ika’y nagtapat ng iyong nararamdaman.
     Sinabi mo na ako’y iyong mahal
     Ako lang at wala ng iba.

Huwebes

     Gulong-gulo ang isip
     Hindi mawari ang tibok ng puso
     Ano ba itong nararamdaman ko,
     Pag-ibig na ba ito?

     Buong araw nag-isip,
     Buong araw nagpasya.
     Hindi rin nagtagal,
     Sinagot na rin kita.

Biyernes

     Kasama ng pagsikat ng araw,
     Ang ngiting simula pa kagabi,
     at ang iyong matamis na pagbati,
     “Good morning, I love you!”

     Kumakarera maghapon ang puso ko,
     mula sa pag-iibigan natin,
     Pag-ibig na tila umaapaw na,
     Pag-ibig sana’y hindi na magwakas pa.

Sabado

     Pagmulat ng mga mata’y
     Malamig na yelo sa aki’y ibinuhos,
     Maiikling chat replies mula sa’yo,
     Anong nangyari sa “I love you” mo?

     Sa maghapo’y, hindi tumibok ang puso,
     Kalungkuta’y sa aki’y bumabalot,
     Minsa’y inboxed, madalas ay seen,
     Nasaan na ang pag-ibig natin kahapon?


Linggo

     Wala nang matatamis na salita,
     Isang solidong bomba ang iyong binitiwan,
     Na siyang dumurog sa aking puso,
     “Sorry, hindi na kita mahal.”

     Luha na lamang ang aking kasama,
     Bigat sa aking dibdib ang aking nadarama,
     Nagunaw ang aking mundo,
     Nang dahil sa pag-ibig na isang linggo.

0 comments:

filipino,

Literary: Mailap

12/14/2019 08:46:00 PM Media Center 0 Comments




“May kahahantungan pa ba tayo?”

“Mayroon naman, matagal lang at nakaiinip pero sigurado akong mayroon.”

“Bakit tila wala naman? O nag-aaksaya lang tayo ng oras? Gusto ko na lang matapos lahat eh.”

“Matatapos lang ang lahat kapag tumigil na ang pagpihit ng orasan, malayo pa ang lalakbayin natin, hintayin mo lang, makararating din tayo.”

“Makakarating saan? Wala akong ideya kung saan tayo dadalhin ng atin mga paa, hayaan na lang bang kapalaran natin ang magdikta?”

“Basta, magtiwala ka lang. Maglakad lang tayo nang maglakad kahit ‘di natin nakikita ang dulo.

“Magtiwala? Kanino? Sa Diyos? Wala ngang maibigay na paliwanag sa akin ‘yon. Bakit ba kasi kailangan pa natin tahakin ang mga daan na ‘di naman natin ginusto?”

“Magtiwala ka sa akin dahil tayo lang naman ang makapagdidikta kung saan tayo pumunta. Kung hindi naman natin gusto, bakit pa tayo dito mananatili? Hindi ba’t panahon na para hanapin natin ang daan na para sa atin? ‘Yung gusto natin at magiging masaya tayo.”

“Alam mo may punto ka. Lahat naman ng bagay lumilipas, sa palagay mo ba mararating natin ang nais nating maabot?”

“Oo. kung ikukumpara mo sa hagdan, mataas man ang kailangang abutin, kung patuloy lang tayo na hahakbang, mabilis man o mabagal, maaabot din natin ang tuktok."

“Doon ko na ba makikita lahat ng ninanais kong maabot?”

“Pwede. ”

“Ngunit ano-ano ang susunod na mangyayari kapag tayo’y nasa itaas na?”

“Eh di aakyat ulit tayo. Panibagong daan. Panibagong adventure.”

“Ha? Hindi ba nakakapagod ‘yun?”

“Nakakapagod nga pero kapag naabot mo na lahat hindi ba’t nakapapawi ‘yun ng pagod na naramdaman mo?”

“Pero paano ko malalaman kung oras na ba para huminto sa pag-akyat at paghanap ng panibagong daan?”

“Hindi ko na alam.”

“Paanong hindi mo na alam?”

“Saan ka mapapadpad kapag nasa itaas ka na? Ano ang balak mong gawin? Hanggang titig na lamang ba ang iyong gagawin?”

“Kung ano bang mayroon ako ngayon, dala ko pa rin hanggang makarating ako sa taas?”

“Hindi ba ako magbabago kapag narating ko na ‘yung matagal ko nang hinihintay?”

“Huy, sagutin mo ako.”

0 comments:

daylight,

Literary: Smooth Writer

12/14/2019 08:42:00 PM Media Center 0 Comments




Confishion


RAW

I just take the risk
to dive in the sea of love
lone, because you don't

EDITED 1

I just take the risk
to dive in the sea of love
lone, because you don't

Editor: The first line “I just take the risk” sounds off. Also, what do you mean by “because you don’t” in the last line? Because you don’t what? Why would the person you’re talking to take the risk with you? Also, is the title a typo? Should it be Confusion? Because it is very confusing. The message isn’t clear, not recommended.


Editor
Content
Language
Organization
Total
R / RWR/ NR
Mood
Editor
2
3
2
7
NR
-

REVISED 1

I just took the risk
to dive in the sea of love
lone, 'cause you didn't

Writer: I edited the haiku’s grammatical errors. The message of the haiku is “I took the risk and fall in love with you. But you didn’t reciprocate the feeling.” Because of the form, I limited its message. Therefore, the reason why “you” should take the risk will depend on the reader’s interpretation. Editor, as a reader, why should “you” take the risk with “me”? It is entitled “Confishion” to compare “me” to a fish who dives into the sea. Editor, I hope you can understand “my” message now.

EDITED 2

I just took the risk
to dive in the sea of love
lone, 'cause you didn't

Editor: Ah, I see what you mean. If that’s the case, then the title and the imagery makes sense. But the form does limit your message a bit. Why not add more haikus/stanzas to further illustrate your point? You expound on your message with more haikus.

Editor
Content
Language
Organization
Total
R / RWR/ NR
Mood
Editor
3
4
3
7
RWR
:'(

REVISED 2

i just took thE risk
to DIve in The sea Of love
lone, 'cause you didn't

I’m heRe, stIlL waiting
Oh, this deep dark sea ViEw
so blue, withou YOU

Writer: I added another stanza for you to understand my message clearer. Though, I would like to leave, the reason why “you” should take the risk, still a mystery to the readers. So that “you” will be able to answer why should “you” take the risk with “me”?

EDITED 3

I just took thrisk
to DIve in The sea Of love
lone, 'cause you didn't

I’m heRe, stIlL waiting
Oh, this deep dark sea ViEw
so blue, without YOU

Editor: It’s good! Though I’m curious about why there are random capital letters. So the letters that look out of place are: E D I T O R I L O V E ah… uhh, wait... WAIT WHAT SKSKSKSKSKS

Editor
Content
Language
Organization
Total
R / RWR/ NR
Mood
Editor
5
5
5
5
R
Gara naman o


0 comments:

english,

Literary: The Annotation of My Feelings

12/14/2019 08:36:00 PM Media Center 0 Comments




The soul you bear is unlike the rest,
Variegated much more vibrantly.
If I were to list all of your wonders,
I could write on for all eternity.

For one your laughter is a sweet euphony,
A pleasant song trapped inside my mind.
It keeps me afloat in a daydream,
All of my worries left behind.

Your eyes are quite a raconteur,
They cannot help but confide.
For when your smile gives me doubt,
The eyes have nothing to hide.

Your sadness remains clandestine,
Woven and stitched inside your heart.
Oh, how I yearn for their evanescence and
Resignation from rending your dreams apart.

My mind can't help but be saturated,
Colored by words and images of you.
And in my chest, my heart sleeps sound,
Replete with the same stories told anew.

Yet I cannot help but let skepticism be,
Ambivalence conquers this fainthearted being.
But through the transience we have together spent,
These euphemisms divulge three words I've long been fearing.


EDITED 1
The soul you bear appears just like the rest,
Variegated yet lacking in vibrancy.
So if I had a list of all your wonders,
It certainly wouldn’t go on for eternity.

My laughter or being isn’t some euphony,
You’re trapped in a world inside of your mind
And you say you’re afloat in a daydream-like bliss;
More proof that reality has left you behind.

Now see, you’re quite a raconteur,
So I cannot help but be skeptical, although
Seeing your smile, I’m betwixt and between--
Then again, your eyes say it’s all just for show.

You don’t keep your foolishness so clandestine,
Unwoven, unstitched inside of your heart.
I suppose I yearn for its evanescence--
Finally rendering your dreamapart.

My mind can't help but be quite irked,
Colored by words you claim are true.
And in my chest, my heart is sure,
It’s perceiving the same old stories anew.

I cannot help but let skepticism be,
Ambivalence conquers this fainthearted being.
But looking through the transience we have together spent,
Your euphemisms-- it’s all a sham that you’re seeing.

LE: You’re very eloquent and verbose but since your imagery and metaphors are all simply vague and detached, I gave you a low score on your content. I edited it so you’ll finally see the reality behind your idealization. Keep the three words behind your euphemisms to yourself, I don't want to hear (or read) them.

You’re also a mess of a person. Deductions on organization.



Editor
Content
Language
Organization
Total
Recommended/
Recommended with Revisions/
Not Recommended
Literary
Editor
1
5
1
No
Not Recommended!

0 comments:

filipino,

Literary: Ikot/Toki

12/14/2019 08:30:00 PM Media Center 0 Comments




Bakit gano’n? Palagi na lang siya ang sentro ng atensyon. Palagi na lang siyang nakikita. Palagi na lang siyang maraming kasama. Bakit gano’n? Ito madalas ang naiisip ni Toki sa tuwing nakikita niya si Ikot.

Sa bawat aksyon ni Toki, walang kibo ang nangyayari. Kakaunti lamang ang nagiging kaibigan niya, mahirap na rin siya hanapin. Pero and’yan pa rin siya. Nagtitiis kahit iilan na lamang ang mga kasama niya. Saan nga ba siya nagkulang?

Sa bawat pagkilos ni Ikot, hindi maiwasang marindi si Toki.

"Hoy, Ikot,” sigaw ni Toki. “Hindi ba pwedeng ako muna? Sawang-sawa na ako na makita ka na palaging tinatangkilik. Palaging ikaw! Wala naman akong ginagawang mali pero bakit—"

Narinig ni Ikot at napatigil sa paggalaw ng kanyang mga paa at tumingin kay Toki, na halos gulat sa mga sinabi niya. Hindi niya alam kung anong pinanggagalingan ni Toki pero agad niya itong sinagot.

"Anong sinabi mo?” pagulat na sinabi ni Ikot. “Akala mo ba’y madali ‘tong ginagawa kong ‘to? Oo, nasa akin nga ang atensyon pero ginusto ko ba ito? Sana’y alam mo kung gaano ko gustong magpahinga. Ngunit alam kong kailangan ako ng mga tao. Kailangan tayo ng mga tao."

Nanghina ang loob ni Toki nang marinig niya ang mga sinabi ni Ikot sa kanya. Ngunit, hindi siya kumalma at patuloy na nainggit kay Ikot kaya’t agad-agad itong binalikan ng mga masasakit na salita.

"E ikaw, alam mo ba kung gaano ako katagal nagtitiis? Halos araw-araw na lang kitang nakikita na ikaw ang pinapansin. Papaano naman ako? Andito lang ako, palagi’t palagi,” sagot ni Toki kay Ikot.

Napatigil si Toki sa kanyang mga sinasabi sapagkat alam niyang baka makasakit na siya ng damdamin ng iba. Ngunit, nagpatuloy pa rin siya sa paglabas ng kanyang galit. "Wala naman akong ginawang mali para hindi nila ako pansinin! Magkabaliktad lang naman tayo ng tinatahak na daan ngunit ano naman ang nagpapaespesyal sayo, ha?"

Napahinto at napa-isip si Ikot kung ano ang kanyang sasabihin. "Kasalanan ko bang ako ang mas tinatangkilik? Ilang beses na akong paligoy-ligoy sa daan ng UP Diliman. Dagdag pa rito... ikaw, Toki, ay espesyal."

"Edi kung sana’y espesyal ako, pinahahalagahan na rin ako ng mga tao rito," malungkot na sabi ni Toki.

"Pinahahalagahan ka nga! Ikaw ang rason bakit sila’y nakakapunta sa mga tagong lugar tulad ng CS Oval, Mathematics, at iba pa. Ikaw ang rason kung bakit mas napapadali ang buhay nila. Dapat nga’y nagtutulungan tayo, dahil para sa akin ay mahalaga tayo,” pinaliwanag ni Ikot.

Agad-agad na nagtanong si Toki, "Kung ganoon naman pala, e’ bakit pakiramdam ko na dinededma lamang ako ng ilan diyan?"

Dahil dito, napabuntong-hininga na lang si Ikot.

"Alam mo, Toki… iba-iba tayo. May sarili kang direksyon sa buhay. Ako rin ay may kakaibang direksyon. Ang pinakaimportante nama’y nakakatulong ka sa mga tao. Unique tayo, e. Sana’y hindi ka na mainggit. Dahil ikaw, Toki, ay hindi pwedeng mawala rito."

Mas gumaan ang loob ni Toki nang marinig niya ang mga salitang iyon. Mas bumaba ang kanyang pag-aalala sa kanyang kahalagahan. "Mmm… siguro nga’y tama ka roon na kahit na magkaiba ang direksyon natin sa buhay, ay nakakatulong pa rin naman tayo sa iba. Hindi ba iyon naman ang pinakaimportante sa lahat?"

"Ayun naman talaga dapat e," pangiting sagot ni Ikot.

"Kaya Ikot, ako'y iyong pagpasensyahan sapagkat nadala lang ako ng emosyon ko. Ngayon ay naiintindihan ko na kung ano ba talaga ang dapat mas pahalagahan. Hindi ang reputasyon, kundi ang pagkakaroon ng silbi sa mundong ito."

0 comments:

filipino,

Literary: Dabda sa Pagkabata

12/14/2019 08:25:00 PM Media Center 0 Comments




Denial
Hindi maaari, di ko mawari,
hindi na ba talaga tayo mga bata?
Mukhang imposible, ano bang nangyari?
Hindi ako makapaniwala

Hindi ako makakapayag,
ako na ba ay tumatanda?
Hindi puwede, hindi ito maari,
ako ay dapat manatiling bata.

Anger
Hindi ko 'to gusto. Ba't nagkaganito?
Nililito niyo ako
Tigilan natin 'to, oras ay ihinto,
o gusto niyo ba ng gulo?

Nakakapang-init ng dugo
'di mapigilang sumakit ang ulo
Habang tumatanda'y, ako'y mas bigo
at pagkadismaya'y 'di maitago

Bargaining
Kung sakali, kung maibabalik,
handa akong mag-alay
Basta’t ​habang lumalaki,
nariyan pa rin si nanay at tatay

Ibibigay ang lahat ng ​mayroon​,
titiisin ang bawat sakit
Maibalik​ lamang ​sa bata​
ang ​kalayaan​, kahit na saglit

Depression
Sapagkat labis na lumbay
ang naghihintay,
sakaling mawala ang kabataang
natamasa na pansamantala lang pala

Ang araw na ito
ay hindi inaasahang darating
Mga hiniram na oras,
hindi inaakalang ako’y mahuhumaling

Acceptance
Ngunit kung wala talagang magagawa,
kung kabataa'y lumilipas na
Sige, tanggap ko na.
Sarili na lamang ay ihahanda

At pagdating ng panahon,
sana ako’y maging handa
Lumaban sa mundo
ng matatanda

0 comments:

filipino,

Literary: Langit at Lupa

12/14/2019 08:19:00 PM Media Center 0 Comments




Lupa

Napakasaya sa pakiramdam na ika’y makasama.

Sa tuwing may gagawin ka; may kailangan bilhin, asikasuhin, kitain, o kahit sa tuwing gusto mo lang kumain sa labas, madalas mo akong kasama. Busy kasi ako sa school at training, pero sinisiguro ko namang kapag may oras ako, nakakasama ako sa’yo. Hindi ka pa nakukuntento sa isang gawain lang, lagi kang maghahanap ng gagawin kapag nasa labas tayo. Kailangan kapag namili tayo, kakain tayo pagtapos, o kapag may inasikaso kang errands, pupunta rin tayo pagkatapos sa mall. Bibilhan mo ako ng mga gamit at bakas pa ang saya sa iyong mukha sa tuwing bumibili ka, kaya kahit hindi ko naman talaga iyon kailangan ay tinatanggap at ginagamit ko na rin, dahil ikaw ang nagbigay sa akin. Minsan nga, pinipilit mo pa akong sumama kahit busy ako, kaya kapag lumabas na tayo, nakasimangot lang ako, na tila ba napilitan lang at labag sa loob ang ginagawa. Kapag ganoon, bumabawi ka, sasabihing “Minsan lang naman ‘to” at yayayain akong kumain, kaya magiging okay rin tayo pagtapos. Mayroon namang mga araw na ikaw ang namimilit na sumama sa akin, tulad na lang ng enrollment sa paaralan. Gusto mo, kasama ka kapag nag-enroll ako. Nagtatampo ka pa nga kapag hindi kita sinama, kaya kahit inis na ako sa iyong pamimilit na sumama dahil kaya ko naman mag-enroll mag-isa, sinasama pa rin kita. Tulad ng nakasanayan, matapos ang ating gawain, yayayain mo akong kumain at mamili bago umuwi, kaya hindi na rin nagtatagal ang aking inis. Kahit may mga araw na ganito, hindi naman nagtatapos ang araw ng ating pagsasama nang hindi tayo masaya sa piling ng isa't-isa.

Palagi tayong ganito hanggang unti-unting nabawasan ang ating pagsasama.

Bukod sa naging busy ako lalo sa ensayo dahil nagsimula na ang aming kompetisyon, unti-unting lumala ang iyong mga karamdaman. Napadalas ang iyong hirap sa paghabol ng hininga dahil mabilis ka nang mapagod; pumapayat ka na dahil nawawalan ka ng ganang kumain nang marami; napapadalas ang iyong pag-ihi ngunit kahit madalas lang ay masakit naman ‘pag nangyayari; paminsan-minsan pa'y mayroon itong spotting, at napapadalas na rin ang pagsakit ng iyong balakang at tuhod. Hindi ko naman inakala na lalala nang ganiyan ang iyong mga karamdaman dahil naisip ko, normal na sigurong madali ka nang mapagod dahil lagi nga naman tayong lumalabas, tapos hindi ka naman ganoon kalakas kumain, at isa pa, tumatanda ka pa lalo. Nakakapagtaka dahil malusog ka naman dati at malakas ang pangangatawan. Regular kang umiinom ng vitamins, at nakakatulog naman sa tamang oras.

Noong mga panahong ‘to, hindi kita masyadong naalagaan dahil hindi ko alam kung paano kita isisingit sa iskedyul ko, kaya ang iyong pamangkin na lang ang nag-alaga sa’yo. Pangungumusta na lamang ang aking nagagawa at kung may oras na ako’y nagkukuwentuhan tayo hanggang sa makatulog ka. Noong una, okey lang ito sa akin, lalo na’t alam kong mabuti naman ang nag-aalaga sa’yo. Ngunit ‘di nagtagal ay na-guilty na rin akong hindi kita naaalagaan, kaya noong naging bakante na ang aking iskedyul ay nakapaglaan na ako ng oras para sa iyo. Natuwa ka naman na mayroon na akong oras para alagaan ka, kaso ang kulit mo rin talaga, 'no? Kaya nga ako naglaan ng oras para sa'yo dahil ikaw ang iintindihin ko, kaya dapat intindihin mo rin ang sarili mo. Ngunit imbes na sarili ang iniintindi mo, mas inuuna mo pa ako. Kadalasan nga, lalapit pa lang ako sa'yo para yakapin ka't kumustahin, tatanungin mo na agad ako kung paano ko pinalipas ang araw ko. Lagi kang ganoon; inuuna mo pa ang pag-intindi sa mga tao sa paligid mo, kahit na ikaw mismo’y nahihirapan na sa kalagayan mo. Nagpatuloy ang ganitong eksena; aalagaan kita pagtapos ng aking ginawa sa eskwelahan, magkukuwentuhan tayo at tatanungin mo kung paano ko pinalipas ang araw ko habang inaalagaan kita. Hindi nagtagal, nawalan ka na rin ng oras sa pag-iintindi sa mga tao sa paligid mo dahil mas kinailangan mo nang intindihin ang sarili mo, hanggang sa iyong huling paghinga.

Ang bilis ng mga pangyayari. Hindi natin namalayan at walang nag-akalang sintomas na pala ng cancer ang iyong mga nararamdaman bago ka pumanaw. Iyong pananakit ng balakang, madalas na masakit na pag-ihi, senyales na pala 'yun. Malakas ka naman kasi para sa iyong edad, kaya sinong mag-aakalang ang mga sakit na iyon ay sintomas na pala ng malalang sakit? Sa totoo lang, hindi pa rin nagsisink-in sa akin ang nangyari. Hindi pa rin nagsisink-in sa aking puso’t isipan na hindi na natin magagawa lahat ng ating nakasanayan. Hindi ko matanggap na wala ka na.

La, bakit ang bilis mong nawala?

Langit

Napakasaya sa pakiramdam na ika’y makasama.

Sa tuwing may kailangan akong bilhin, asikasuhin, o kahit ano man, madalas kang nasa tabi ko. Tinatanong kita kung ano ang ginagawa mo sa eskuwelahan at minsan, ang dami mong kuwento tungkol sa iyong mga guro, kaibigan, o kaya volleyball training. Naaalala ko ang kuwento mo tungkol sa kung gaano na kahirap ang paksa niyo sa math. May isang beses naman na nagkuwento ka tungkol sa mga kaibigan mo at kung ano ang plano niyo para sa prom. May mga panahon din na nagkukuwento ka tungkol sa iyong mga paghahanda dahil malapit na ang tinatawag niyong volleyball season. Oo, may mga araw rin na wala kang masyadong kinukuwento sa akin, ngunit ang katotohanan okey lang naman iyon. Masaya lang ako na kasama kita. Masaya ako basta alam ko na okey ka at masaya ka sa buhay mo.

Hindi mo lang alam kung gaano ako kasaya at nagpapasalamat sa mga sandaling pupunta tayo sa mall o lalabas lang para kumain o kahit sa mga panahong ako naman ang sumasama sa iyo. Ang dami na nga nating nagawa at kung hindi dahil sa iyo, hindi siguro magiging ganoon kasaya ang mga araw na iyon. Para sa akin, hindi mo kailangang ngumiti sa bawat sandali o dumaldal buong araw para lang sumaya ang pakiramdam ko. Basta kasama kita, kuntento na ako. Naaalala ko nga noong mas maliit ka, kapag hinahawakan mo ang kamay ko tuwing tumatawid tayo ng kalsada, kumpletong-kumpleto na ang araw ko. Mukha rin namang nag-e-enjoy ka. Tuwing tumitingin ka sa akin at ang laki ng ngiti mo o ‘di kaya’y maririnig ko ang iyong pasalamat lalo na kapag may binibili ako para sa iyo, lumuluwag ang pakiramdam ko dahil alam kong masaya ka rin.

Siyempre, hindi naman lahat ng sandali masaya. May mga panahong pinipilit kitang sumama kahit alam kong marami kang ginagawa. Minsan naman, gusto kong sumama sa kung saan ka man pupunta pero ayaw mo kagaya ng mga araw na kailangan mong mag-eenroll sa paaralan. Ang cute mo nga kapag nakasimangot ka minsan. Kamukhang-kamukha mo talaga mga magulang mo. Pagpasensiyahan mo na ako at hindi ko kasi mapigilan ang sarili ko. Mas masaya ang mga bagay-bagay kapag kasama kita. Kaya niyayaya na lang kita na kumain para hindi ka na magalit sa akin, nagbabakasakaling bumalik ulit ang ngiti mo, at kapag bumalik na, bumabalik din ang saya ng araw na iyon.

Palagi tayong ganito hanggang unti-unting nabawasan ang ating pagsasama.

Kahit gusto ko, alam kong hindi ako aabot sa pagtanda mo-- sa pag-graduate mo, kapag nagpakasal ka man, kapag may sarili ka nang pamilya. Unti-unti na akong nagkakasakit at unti-unting dumami ang ginagawa mo. Ayoko nang paalahanin sa iyo ang sakit na pinagdaanan nating dalawa. Alam kong nagi-guilty ka na hindi na tayo lumalabas kagaya ng dati pero gusto kong tandaan mo na hindi natin kailangan lumabas para maging masaya. Masayang-masaya pa rin ako kapag kinukuwentuhan mo lang ako habang nakahiga ako sa kama. Nagpapasalamat ako sa mga oras na inilaan mo para lang alagaan ako kahit busy ka, pero alam ko ring marami ka talagang ginagawa. Ako nga yung nagi-guilty na kailangan mo pa akong alagaan e. Ayaw kong dumagdag pa sa mga responsibilidad mo. Tumatanda ka na. Alam ko iyon. Ayaw kong pahirapan ka pa lalo. Ngunit hindi ko na rin kaya. Susulitin ko na lang ang mga panahong nandito pa ako kasama ka. Sana patawarin mo ako.

Kung ako’y tatanungin, isa sa mga biyaya na binigay sa akin ng Diyos ay ang makita kang tumanda, mula sa isang nakakagigil na sanggol, isang masiyahing bata, at ngayon, isang napakaganda at matatag na dalaga. Ang laki ng pasalamat ko sa mga oras na ginugol natin kasama ang isa’t isa. Hinding-hindi ko ipagpapalit ang mga sadaling iyon para sa kahit anong bagay sa mundo.

Kahit wala na ako, panalangin ko na maging masaya ka. Pasensya na kung para sa iyo nawala ako kaagad. Alam kong handa ka nang ipagpatuloy ang buhay mo kahit wala na ako. Tandaan mo lang na ngumiti at higit sa lahat, sana tandaan mo na palaging may nagmamahal sa iyo.

Salamat sa mga alaala. Apo, mahal na mahal kita.

0 comments:

astra,

Literary: Cycle of Creation

12/14/2019 08:16:00 PM Media Center 0 Comments




Ink and Paper: OLD

I have honed the hue and tone
Of paper flocks and inken bone
Etched upon the ivory
Mass and men’s new livery


Ink and Paper: CHILD

I try to copy the colors that are shown
Papers, ink, and bone?
Carved on the wooden platform
People’s new uniform

Books: OLD

A millennia of worlds, bound and furled
Sat upon the wood unperturbed
Poems and songs of old
A ballet, a dance of rhythm bold

Books: CHILD

Thousands of pages, millions of words
All stacked up neatly on the boards
Novels and books, all of the sorts
There is also something about sports!

Cage 3: OLD

And such in turn I hold a little bird,
Whose twitter has demurred
On the clipping of wings which they’d procure
From frittered steps, and words unsure

Cage : CHILD

And so here is a little bird,
Who noisily tweets all day
Its wings weak but ready to fly away
With small steps and uncertain words

BIRTH
And so I am done
Creating and designing sure was fun
My own person
Made from objects same as the older one

0 comments:

atticous,

Literary: To My Youth

12/14/2019 08:13:00 PM Media Center 0 Comments






Happy 3rd Birthday
Roaming around the playground–
Footsteps on the ladder, running to the light blue slide
Wee! I’m flying! I’m a jet fighter!
Free to soar above the ground
The endless wonders of possibilities

Happy 7th Birthday
Walking to school for the first time–
Lunchbox in one hand, the other stiff one letting go
Bye! I’m leaving! I’m a hiker!
Ready to trek the mountains
The incredible peaks of education

Happy 11th Birthday
Trying to talk to my crush far away–
Sweet talk in letters, giving them to my fickle sweetheart
Hi! I’m trying to reach you! I’m a scuba diver!
Bold enough to swim across the oceans
On the unstable currents of love

Happy Adolescence!
Throughout the past years,
I have soared through high skies
I have trekked through the peaks of mountains.
I have reached faraway islands.
I hate to say this – my childhood journey
Coming to a near end.

I still want to continue exploring
But I must accept this reality–
Going back to the adult world
Time to land to the airstrip
Time to climb down the summit
Time to recede into the shore

Happy 15th Birthday
Mountains get steeper
And rivers flow harder
Every day, every month, every year
I’ve been running
What else could I wish for?
What else for a loveless heart and empty soul?

Happy Legality!
I’ve grown the tallest I will be
But so did distance of the stars
from my outstretched arms,
And my childlike self
I wish I were a kid again

0 comments:

filipino,

Literary: Siklo

12/14/2019 08:09:00 PM Media Center 0 Comments





Pagsikat ng araw sa silangan
Paunti-unti kong nararamdaman
Ang panibagong umagang pipilitin ko lang tapusin
Umagang tila hindi na naaaninag ang liwanag

Sa bawat umagang para sa iba'y puno ng pag-asa
Patuloy lang na bumibigat ang nararamdaman
Hindi na nagbago ang silakbo ng puso
Wala naman akong pagpipilian kundi bumangon

Sa pagmulat ng aking mata,
Narito pa rin ang bakanteng damdamin,
Paulit-ulit, hindi nawawala
Bumangon sa mga natuyong unang kagabi'y naging daluyan ng pagluha

Maliligo, maghahanda para sa pangkaraniwang araw na paparating
Huli na ako sa klase kaya't hindi na makakakain
Sasakay sa dyip papuntang paaralan
Makikinig, magsusulat, ayaw ko man

Sa mga oras na walang ginagawa,
Hindi nag-iisip, hindi nakikinig
Sa harap ma'y may nagsasalita, tila hindi ko nakikita
Sapagkat narito na naman ang bakanteng damdaming palagi akong binibisita

Tulala lang sa kawalan
Lahat ay paunti-unti nang nawawalan ng halaga
Alam kong wala na ako sa tamang landas
At hindi ko na mahahanap ang sinasabi nilang tamang daan

Paulit-ulit na tinanong kung ayos lang ba ako
Ang lagi kong sagot ay oo
Pero ayos nga lang ba ang taong hindi na maramdaman ang sarili niya
Ang taong hindi na maramdamang buhay pa siya

Magigising sa pagkakatulala,
Lahat sila'y naglabasan na't ako na lang ang nakaupo
Tumayo ako't isinantabi ang paninikip ng dibdib
Ang bakanteng damdami'y nagiging masakit

Ang kaninang maliwanag na umaga
Paunti-unti nang pinapalitan ng maulap na kalangitan
Tuluyan nang hindi nakita ang liwanag
Kinain na ng dilim ang kapaligiran

Sumakay sa dyip na iba sa sinakyan ko kanina, ngunit pareho ng ruta
Binuksan ko ang pinto, pumasok ng bahay
Humiga sa kama, ipinikit ang mga mata
Sinandalan ang aking unan na laging sumasalo ng pabagsak kong mga luha


Ito ang buhay ko, paulit-ulit..

0 comments: